FILM 
Zin in nog maar eens een obscure Hollywood-titel uit de eighties vanonder het stof te halen? Blue Jean Cop bijvoorbeeld. Geen nood als je daar in de Amerikaanse vakbladen geen letter over vindt, want over de grote plas werd deze politie filmuitgebracht als Shakedown. Hoewel deze film nu nog amper over de lippen rolt van filmliefhebbers bracht hij in 1988 toch nog een kleine 4 miljoen dollars op en was hij ook zo’n titel die je steevast in iedere videotheek vond. Een routineuze buddy cop movie die wilde inspelen op het immense succes van Lethal Weapon. Niet meer en niet meer minder...

Als de Mel Gibson-hit het artistieke streefdoel is dan faalt Blue Jean Cop op alle kanten en daar zijn twee redenen voor. Allereerst is er niet de minste magie tussen Peter Weller en Sam Elliot die compleet naast elkaar lopen te spelen. Op zich zeer logisch, want de twee acteurs konden het niet met elkaar vinden. Ze waren gewoon in dezelfde film terechtgekomen omdat ze dezelfde agent hadden. Naar verluidt namen gaandeweg de opnames de spanningen af vooral toen Elliot besloot om wat te gaan applaudisseren toen Weller de New York City-marathon liep. Maar daar merk je niets van op het witte doek, hoewel dat vooral te maken heeft met het houterige (zeg maar belabberde) acteerwerk van Peter Weller.

Een andere reden is de regisseur. James Glickenhaus was de perfecte man voor controversiële en brutale actiefilms zoals The Exterminator, The Soldier of zelfs het grappige Jackie Chan-vehikel The Protector, maar voor een politiefilm op Hollywoodmaat een slechte keuze. Nooit voel je je als kijker betrokken bij de actie en is er geen consensus over welke stijl deze film wil zijn. De stunts zien er wel dwaas en goedkoop uit, maar toch probeerde men om mee te spelen met de grote jongens. Een grappig detail: een vliegtuig waar Sam Elliot aan bengelt (jaja!) vliegt net niet door de Twin Towers! En de scene met de ontspoorde achtbaan is briljante Hollywood-nonsense, maar voor de rest is het eerder huilen met de pet op.

Het script werd door Glickenhaus zelf geschreven, en je merkt overduidelijk dat de regisseur niet goed wist welke richting hij uit moest. Roland Dalton (Peter Weller) is een openbare verdediger in Manhattan. De man is aan zijn laatste week bezig want hij heeft het gehad met het misdaadmilieu en concentreert zich al volop op een nieuwe carrière in Wall Street. Zijn laatste zaak wordt het verdedigen van de crackdealer Michael Jones (Richard Brooks) die beschuldigd wordt van het doodschieten van een politieagent in Central Park. Volgens Jones was de schietpartij pure zelfverdediging en was de agent een "Blue Jean Cop", wat een agent is die buiten zijn uren illegaal in de naam der wet drugsdealers berooft. Dalton bijt zich vast in de zaak en krijgt de hulp van de zwijgzame, bijna zwerverachtige Richie Marks (Sam Elliott) narcotica-agent van de NYPD. In de rechtszaak wordt hij geconfronteerd met Susan Cantrell (Patricia Charbonneau) met wie hij vroeger een affaire had en van wie hij nog altijd niet genoeg heeft, ook al deelt hij het huis met zijn huidige verloofde Gail (Blanche Baker).

Niet alleen de regie is te ongeïnspireerd, ook de twee acteurs tonen maar weinig affectie voor de film. Sam Elliot die een jaar daarvoor met Whoopi Goldberg in de komedie Fatal Beauty zat en sinds Mask een echte ster was, levert meestal alleen maar puik werk, maar in deze politiefilm werkt het niet. Peter Weller was duidelijk gekozen omdat hij toen ontzettend populair was met zijn rol in Robocop, maar om het kort en bondig te zeggen, het is ook zijn enige goede rol. Patricia Charbonneau die in datzelfde jaar ook een rol had in Michael Mann’s Manhunter (de voorloper van Red Dragon) is leuk, maar haar talent wordt nauwelijks benut. En voor de rest, heb je een hele resem stunts die hengelen naar Lethal Weapon maar door het manke verhaal nooit in de buurt ervan komen.

BEELD EN GELUID
Deze Blu-ray is van Duitse makelij. 375 Media is de uitgever. Ons onbekend, maar een snelle blik doorheen hun catalogus toont dat dit om een maatschappij gaat die vooral goedkope titels wil aanbieden, deze release vind je dan ook doorgaans gemakkelijk voor zo’n zes euro. We lijken wel verkopers. Maar laten we vooral eerlijke kooplui blijven door te stellen dat dit wel een zeer standaard product is. De beeldkwaliteit is pover, maar het blijft allemaal nog te bekijken. Wat opvalt is de hoge dosis filmgrain waarmee deze transfer gepaard gaat. Sommige scènes vallen wel mee (vooral die van de binnenopnames), maar veel detailzicht is er toch niet. De film wordt gepresenteerd met een DTS-HD MA 2.0-geluidsband die je zowel in het Duits als het Engels kan bekijken. Er zijn weinig of geen effecten, wel met een verschrikkelijk slechte '80’s rock-soundtrack met onbekende namen, afgewisseld met een klassieke score van James Horner. Deze transfer heeft enkele Duitse ondertiteling die best welkom is om het niet te begrijpen gemompel van Sam Elliot te verstaan.

EXTRA'S
Liefhebbers van nutteloze prullaria worden hier wel goed in de watten gelegd. Er is een trailer, de titeltrack die je in audio (zonder beeld weliswaar) kan beluisteren en een fotogalerij. In deze laatste vind je naast foto’s uit de film ook nog een resem filmposters en zelfs de kaft van de VHS-band. Allemaal in het Duits weliswaar. Voer voor nostalgici dus, of je er iets mee bent laten we in het midden.

CONCLUSIE
Blue Jean Cop (of Shakedown als u de originele Amerikaanse titel wil) is een politiefilm uit 1988 met wel een paar leuke momenten, maar je kan geen conclusie trekken zonder ook maar één keer het woord “onnozel” te gebruiken.