FILM
Tijden veranderen en dat geldt ook voor de morele waarden. Wat vroeger de algemene gang van zaken was en niet over werd nagedacht, is nu compleet fout. Politieke correctheid heet dat tegenwoordig. Je kan zo’n boodschap op verschillende manieren aan de man (of zo je wil de vrouw) brengen. Het in de strot duwen of het gewoon allemaal luchtig verpakken. Het is maar de vraag wat het beste is, want het ene levert soms stevige braakneigingen op en in het andere geval blijft de boodschap nauwelijks hangen. Philippa Lowthorpe die voorheen een paar afleveringen van Call The Midwife en The Crown maakte, kiest overduidelijk voor de optie van de feelgoodfilm en dat overgoten met een typisch Brits sausje. We zagen het al eerder in Pride van Matthew Warchus en recent ook nog in The Singing Club.




De kop van jut zijn in dit verhaal de gehekelde Miss World-verkiezingen. Moddervette en kale venten lopen met de lintmeter rond om de maten van de vrouwen op te nemen en wie in hun gratie valt, krijgt een kroontje op het hoofd en mag zich daarna een jaar lang gaan verkopen als de mooiste vrouw op deze aardbol. Het evenement bestaat nog steeds en dankzij de wondere wereld van Wikipedia hebben we zelfs ontdekt dat de laatste winnares uit Jamaica kwam. Je kan zeggen over die verkiezingen wat je wil, maar dat ze een doorn in het oog zijn van vele feministen, daar kan je wel zeker van zijn.

De film is gebaseerd op de Miss World-verkiezingen van 1970, want toen liep het allemaal "een beetje" uit de hand. Het waren toen gouden tijden voor protestvoerders want voor zo wat alles werd een spandoek bovengehaald, en dus ook voor deze schoonheidsverkiezingen die voor twee redenen onder vuur lag. Eentje was politiek getint en was gericht op Zuid-Afrika dat telkens een blanke kandidate naar voren schoof en uiteraard het feit dat zo'n verkiezing niet veel verschilt van een veemarkt. En om de dolle mina’s helemaal op stang te jagen werd de show gepresenteerd door de komiek Bob Hope die er zijn hand niet voor omdraaide om iedere keer een seksistisch mopje in zijn sketch te plaatsen en wiens geile ogen steevast gericht waren op de poep van de schoonheden, iets wat je kan zien in een archieffilmpje tijdens de Vietnam-oorlog waarmee deze film trouwens begint.




De rode draad is Sally Alexander (Keira Knightley) die genoeg heeft van het huisvrouwenleven en tot groot ongenoegen van haar moeder (een fantastische Phyllis Logan die de meesten wel zullen kennen van Downtown Abbey) opnieuw aan de universiteit van Londen wil gaan studeren. Haar man (Rhys Ifans die je in iedere Britse film kan zien) laat maar begaan, maar het duurt niet lang of Sally sluit zich aan bij een feministische beweging. Het begint onschuldig met het bekladden van vrouwonvriendelijke reclameposters die op straat hangen, maar hun volgende plan is toch van een ander kaliber: op ludieke wijze de Miss World-verkiezingen op zijn kop zetten.

Misbehaviour verveelt geen seconde en kijkt aardig weg, en dat is vooral te danken aan de fantastische cast. Keira Knightley is gewoon zichzelf (ook al blijkt ze tegenwoordig van dit soort feministische rollen haar handelsmerk te gaan maken), maar de show wordt ironisch genoeg door een man gestolen en wel door Greg Kinnear die een fantastische Bob Hope neerzet. De man doet het zo goed dat je bij momenten hoopt dat hij dit ooit nog eens overdoet in een biopic van de komiek. Voor de rest zien we de prima cast rondfladderen in een luchtig verhaaltje dat wel leuk is, maar zo vederlicht is dat de boodschap zo goed als volledig verloren gaat. Maar goed, als het de bedoeling was van Philippa Lowthorpe om alleen maar voor entertainment te zorgen (wat we weliswaar betwijfelen) dan heeft ze met Misbehaviour meer dan genoeg punten gescoord.




BEELD EN GELUID
Deze kleine titel verscheen bij Paradiso en is alleen maar op dvd beschikbaar. Zoals altijd is dit een keuze die we betreuren, maar er is ook de realiteit die ons zegt dat er voor dit soort films nu eenmaal een te kleine afzetmarkt is. Maar dit terzijde kunnen we toch zeggen dat het om een mooi verzorgde release gaat waarin de '70's-kleuren prachtig tot uiting komen. De detailscherpte is voldoende en er zijn geen technische mankementen merkbaar. De geluidsband is een Dolby Digital 5.1 die energiek klinkt, maar van effecten is er weinig of geen sprake.

EXTRA'S
De fans van deze titel moeten het stellen met een release zonder bonusmateriaal.

CONCLUSIE
Misbehaviour heeft het wel over een zwaar onderwerp (seksisme en wangedrag tijdens de Miss World-verkiezingen), maar de makers opteren voor een luchtige, bijna feelgood-achtige, werkwijze waardoor de film wel licht verteerbaar wordt, maar waar daardoor ook een deel van de boodschap verloren gaat. Desalniettemin een aardig zondagavondfilmpje!