FILM
De in zichzelf gekeerde, fijngevoelige laatstejaarsstudent Keith Nelson (Eric Stoltz) is een buitenbeentje op school. Zijn voorliefde voor kunst maakt hem niet dadelijk tot de populairste student, en het feit dat hij eerder van bescheiden komaf is en zijn zakcenten verdient met 's avonds bij te klussen in een garage, maakt dat de rijkere kinderen hem als een stuk aangewaaid vuil bekijken. Zijn vader wil bovendien dat Keith naar de universiteit gaat, omdat hij zelf nooit die kans heeft gekregen. Keiths enige vriend is Watts (Mary Stuart Masterson), een redelijk wilde meid met zeer jongensachtige manieren. Watts is al jaren heimelijk verliefd op Keith, maar door haar macho-inborst heeft ze die gevoelens totnogtoe altijd opgekropt. Keith staat al een tijd in stille bewondering voor Amanda Jones (Lea Thompson), de hipste meid van de school. Alleen heeft Amanda al een vriendje, het verwaande rijkeluisjoch Hardy Jenns (Craig Sheffer). Hardy bedriegt Amanda nochtans voortdurend met andere meisjes, en Amanda durft de relatie niet te verbreken uit angst om alleen te blijven. Net wanneer Hardy het weer eens bont heeft gemaakt met zijn seksuele escapades, en Amanda hem heeft laten stikken, heeft Keith al zijn moed bijeen geraapt en Amanda mee uitgevraagd.




Eerder om haar ex een hak te zetten stemt ze toe; Keith wint hiermee het respect van een hoop mensen, waaronder zijn onwaarschijnlijke vriend, de skinhead Duncan (Elias Koteas), die hij tijdens een strafstudie, opgelopen omdat hij dacht dat Amanda daar ging zijn, heeft leren kennen. Om te tonen dat hij een goede verliezer is, nodigt Hardy Keith en Amanda bij hem thuis uit, Keiths zus Laura (Maddie Corman) komt er echter achter dat dit een plannetje is om Keith tot een bloedige pulp te kunnen slaan. Zelfs wanneer Keith dit te weten komt, wil hij het afspraakje toch laten doorgaan, omdat hij het beu is zijn noodlot te ontlopen. Keith, die al zijn college-geld heeft gespendeerd aan een duur juweel, en Amanda leggen op de bewuste avond hun gevoelens voor elkaar bloot, en als ze eerlijk tegenover elkaar zijn, blijkt dat Amanda hem als alibi gebruikte om niet opnieuw met Hardy te worden geconfronteerd. En passant doet Amanda Keith inzien dat door zijn wanhopige pogingen om hem te kunnen krijgen, hij Watts heeft laten stikken. Watts heeft Keith zelfs meegeholpen om Amanda te veroveren - whatever, als hij maar gelukkig is - maar gaat intussen zelf bijna over de rooie van verdriet omdat de liefde van haar leven van haar wegwandelt.




Openingsscène. Watts oefent op zeer indrukwekkende wijze een drumsolo in. Keith verlaat zijn werkplek in de garage en loopt eenzaam via de spoorlijn naar huis. Intussen neemt Amanda Jones passioneel afscheid van haar vriend Hardy. De levens van deze drie jonge mensen zullen snel met elkaar verweven worden... Net als films als  Pretty In Pink, St. Elmo's Fire en Ferris Bueller's Day Off, allemaal scenario's van John Hughes, staat in Some Kind Of Wonderful de leefwereld van de jongeren in de eighties centraal; Hughes' handelsmerk die tijd waren fijne karakterschetsen waarbij hij vooral het contrast tussen de beter gegoede en de minder gegoede klasse in de verf wil zetten. Wat ons betreft is Some Kind Of Wonderful zijn beste werk, niet in het minst omdat de klassevertolking van Mary Stuart Masterson ongetwijfeld iedereen die de film heeft gezien, is bijgebleven, en dan vooral de openingsscène waarin ze een drumsolo ten beste geeft op de muziek van het nummer Abuse van de Düsseldorfse avantgardistische band Propaganda. Een hippe new wave-soundtrack was ook steevast kenmerkend voor deze brat pack generation-films, met op deze film ondermeer Billy Idol, The Psychedelic Furs, The Rolling Stones - Keith Richards en Mick Jagger hebben een nieuwe versie van hun klassieker Miss Amanda Jones ingezongen omdat het hoofdpersonage toevallig (?) zo heet -, Furniture, The Jesus & Mary Chain en Lick The Tins - met dé ultieme Ierse fiedel-versie van I Can't Help Falling In Love With You - , en een aanvullende soundtrack door één van de meest geacclameerde producers van de jaren '80, Stephen Hague, onder andre bekend van zijn productiewerk voor de Pet Shop Boys en New Order. Some Kind Of Wonderful was al sinds mijn eigen tienerjaren één van mijn favorieten, en zoveel jaar na datum zit er nog merkelijk weinig sleet op het verhaal.




Regisseur Howard Deutch heeft een perfecte mix van drama, romantiek, humor en sociaal engagement gedraaid met een goede, strakke timing, en met Lea Thompson (Back To The Future), Mary Stuart Masterson (Fried Green Tomatoes) en Eric Stoltz (Rob Roy) bovendien een dynamische jonge schare acteurs gecast die spelen dat de pannen van het dak vliegen, én Stoltz en Masterson vormen daarenboven nog eens een schattig koppel. De dialogen zijn één langgerekt salvo van geestige one-liners; om even een voorbeeld te geven, wanneer iemand opmerkt dat Watts jongensonderbroeken draagt, en zegt "I've just never seen a girl wearing boys underpants before.", repliceert Watts "Have you ever seen a girl with a drumstick shoved up her nose?", waarbij ze vervaarlijk met haar drumstokjes zwaait. Kortom, intelligente dialogen, een verhaal met stukken meer diepgang dan je zou denken wanneer je het gegeven leest, en in zijn genre een klassieker. Wat wil je nog meer?




BEELD EN GELUID
In de Verenigde Staten is er sinds kort een pakketje met 5 John Hughes-films uit, met naast deze Some Kind Of Wonderful ook Pretty In Pink, She's Having A Baby, Planes Trains and Automobiles en Ferris Bueller's Day Of. Wie deze film echter los wil hebben, verwijzen we graag door naar de Franse markt, waar deze als een standalone-release te krijgen is, die op het eerste zicht fysiek identiek is. Spijtig genoeg is de backcatalogus van Paramount in de Benelux in de handen gevallen van Dutch FilmWorks, en het lijkt er niet op dat die ook maar één vinger gaan oplichten om deze films bij ons met Nederlandse ondertitels uit te brengen (als de mensen van DFW moesten meelezen: prove me wrong!), dus moeten we het stellen met de Franse Blu-ray. Vergeleken met de dvd krijgen we alleszins een beeld dat minder te lijden heeft onder compressiefouten, maar de film ziet er nog altijd zeer grainy uit, en de redelijk donkere en rauwe kleuren verraden de ouderdom van de film. Toch is de textuur vrij goed te noemen. De opnames buiten zijn duidelijk een stuk frisser dan de nachtelijke exemplaren. Er is wel een mooie Dolby TrueHD 5.1-mix gemaakt die de hippe soundtrack beter tot haar recht doet komen dan ooit tevoren. Daarnaast krijgen we prima dialogen en een prima gevoel voor richting.




EXTRA'S
Als u net als ik bezeten bent door deze film, dan zal het een heugelijk nieuwtje zijn dat u bij deze release als eerste ooit wat bonusmateriaal krijgt. Beginnen doen we met een audiocommentaar waarin regisseur Howard Deutch wordt gekoppeld aan actrice Lea Thompson, die twee jaar na de film met hem zou trouwen. Daarna volgen vier documentaires. Back to Wonderful: a conversation with Howard Deutch (6:46) is een recent interview van dit jaar met de regisseur. We leren er vrij eerlijk dat de samenwerking tussen Deutch en John Hughes niet altijd even vlotjes verliep. The Making of Some Kind of Wonderful (7:46) dateert uit 2006, en bevat interviewfragmentjes met de regisseur en zijn drie voornaamste acteurs. Hier vernemen we onder meer dat Lea Thompson via deze film eerherstel zocht na de gigantische flop van gecast geweest te zijn in Howard The Duck. In Meet the Cast of Some Kind Of Wonderful (13:27) komen naast de voornaamste acteurs ook de nevenacteurs kort aan het woord, met een afwisseling van interviews van het era van de film en van tien jaar daarna. De John Hughes Time Capsule (10:50) is een interview met de bekende brat pack-regisseur zelf, afgenomen door Kevin Bacon, waarin de man vooral over zijn kijk over het leven op de middelbare school filosofeert.

CONCLUSIE
Some Kind Of Wonderful is anno 2021 nog altijd niet uit de aandacht verdwenen, en dat is op zich een conclusie die bemoedigend werkt. John Hughes had in de jaren '80 hét succesrecept waar alles in klopte: interessante cast, hippe soundtrack, een scenario dat dieper onder de huid kroop dan je in eerste instantie zou vermoeden, en zijn pols zat precies aan de gevoelige plek voor al wie tiener was in de jaren '80. Als deze release nu ook nog een zou opgepikt worden mét Nederlandse ondertitels, dan zouden we gelukkig kunnen sterven.