FILM 
"I've been in the movies for 50 years, I've made 130 some-odd movies." (Tony Curtis)

Richard Fleischer is bij de doorsnee filmfan geen klinkende naam zoals pakweg Alfred Hitchcock of Christopher Nolan dat is, maar het is toch onvoorstelbaar als je ziet hoeveel invloedrijke films deze man heeft gemaakt. 61 IMDb-credits om precies te zijn. Het begon met film noir, maar daarna waagde Fleischer zich met succes aan de meest uiteenlopende genres. Ouderwetse Charles Bronson-actie in Mr. Majestyk, Disney-vertier in 20,000 Leagues Under The Sea, een sciencefiction-classic met Soylent Green, het briljante oorlogepos Tora! Tora! Tora!, avontuur in The Vikings en ook twee films die je gerust als de beste uit het seriemoordenaarsgenre (of zo je wil slasher) mag beschouwen: het beangstigende 10 Rillington Place en The Boston Strangler uit 1968.

Een film die in vele opzichten zeer merkwaardig is. Zeer brutaal en actueel voor zijn tijd. De film was gebaseerd op echte feiten en gaat over Albert DeSalvo die in de '60's de inwoners van Boston de stuipen op het lijf joeg
door vrouwen te gaan wurgen. Het begon met oude vrouwtjes, maar na een tijdje was niemand nog veilig. Tijdens de opnames van de film slaagde Albert DeSalvo er zelfs in om uit de psychiatrische inrichting waar hij opgesloten zat te ontsnappen waardoor hij 33 uur lang op vrije voeten was. Er deden vele theorieën over de seriemoordenaar de ronde, maar de makers van deze film baseerden hun verhaal grotendeels op het gelijknamige boek van Gerold Frank.

Een ander bijzonder feite is de technische manier waarop deze film werd gemaakt. Fleischer liet zich volledig gaan met het gebruik van de split screens, een techniek die Hitchcock reeds toepaste of Alain Resnais in Hiroshima Mon Amour, maar toen Fleischer hiervan voorbeelden zag op de Expo 67 in Montreal raakte hij volledig aan de techniek verknocht. Volgens William Friedkin die je in een interview aan het woord kan horen op de extra's, is The Boston Strangler historisch gezien dan ook een beetje de voorloper van de IMAX-techniek. De studio was er echter niet zo gerust in, want men wist niet hoe het publiek zou reageren als het witte doek omgetoverd zou worden tot een soort van mozaïekbeeld waarvan je oog van de ene hoek naar de andere moet schuiven om te zien wat er aan de hand was. Niet alleen was dit gedurfd, maar er moest ook een zeer goede regisseur aan het roer staan wilde het publiek zijn weg niet verliezen in de vele blokjes. Dat gebeurde niet. Fleischer overdrijft wel een beetje in de split screen-techniek, maar verliest nooit het noorden.

Dit misdaaddrama is ook niet opgevat als een whodunit-film. Het cinemapubliek wist immers maar al te goed dat Tony Curtis de psychopaat zou vertolken, ook al komt die maar na één uur in beeld. De 20th Century Fox-baas Darryl F. Zanuck was echter niet zo gelukkig met de keuze van Tony Curtis. Overtuigd dat Curtis een slechte zet was, wilde hij liever Robert Redford en Warren Beatty, maar Richard Fleischer die een goede vriend was van Zanuck, wilde niet plooien. Hij vroeg aan Curtis of hij een foto van zichzelf wilde maken waarop hij moest tonen hoe hij er als een verwarde geest uit zou kunnen zien. Toen Zanuck de foto zag was hij zo overweldigd door het beeld dat hij niet eens doorhad dat het Tony Curtis was. De rest is geschiedenis, en hoewel het gedeelte in de psychiatrische kliniek iets te lang duurt is de vertolking van Curtis ronduit iconisch.

De film begint met een piepklein beeld dat een televisiescherm voorstelt en beelden toont van de parade van de twee Mercury-astronauten Alan Shepard en John Glenn. Vrijwel onmiddellijk simultaan zien we hoe de Boston Strangler (zonder dat we Curtis zijn gezicht zien) zijn eerste slachtoffer om het leven brengt. Na drie moorden waarbij de slachtoffers gewurgd worden en met vreemde voorwerpen (een bezemsteel!) doorboord worden, weet de politie van Boston dat ze met een seriemoordenaar te maken hebben. De kern van het onderzoekteam wordt gevormd door S. Bottomly (Henry Fonda) en de agent Phil DiNatale (George Kennedy). De politie tast volledig in het duister waardoor de man ongegeneerd zijn gang kan gaan, en op een bepaald moment wordt zelfs de hulp van een helderziende Peter Hurkos (George Voskovec) ingeroepen. Maar niemand is perfect en ook Albert DeSalvo (Tony Curtis) maakt een fatale fout waarbij de kijker voor het eerst het gezicht van de moordenaar te zien krijgt. Geen monster, maar wel een gelukkig getrouwde liefhebbende vader van een dochtertje.

Door het overmatig split-screen gebruik krijgt de kijker wel wat de indruk dat dit net iets te veel een vingeroefening was van een regisseur die nieuw speelgoed had ontdekt, maar het is zonder twijfel ook één van de meest solide films uit het slashergenre en zou later in 2007 door David Fincher met Zodiac herhaald worden, maar dit is toch nog altijd the real thing.

BEELD EN GELUID
Deze release kwam uit via Plan B Entertainment. Dit heeft niets met de filmmaatschappij van Brad Pitt te maken, maar dit is gewoon een spin-off van het Britse Signal One. Deze release is uitgebracht in een box waar je zowel de dvd als de Blu-ray in terugvindt. Zoals we gewend zijn van Signal One gaat het hier om een zeer mooi verzorgde transfer. Af en toe duikt er wel een korrelig beeld op, maar dat is in perfecte symmetrie met de gritty '60's-sfeer die je hier ziet. De kleuren zijn nogal grauw. De geluidsband is een mono LPCM waarbij er bijna geen sprake is van een score, maar meer de ijzige stilte van de spanning beklemtoont. Verzorgd, maar met weinig effecten en lagen, en voorzien van Engelse ondertitels.

EXTRA'S
We vinden vier extra's die zijn gemaakt door Fiction Factory (een bedrijfje dat zich specialiseert in het maken van reportages rond cultfilms). Als je het allemaal bij elkaar optelt dan heb je meer dan een uur zeer interessant materiaal die je meer inzicht geven op The Boston Strangler en Richard Fleischer. In Split-Screen Personality: William Friedkin On The Boston Strangler gaat Friedkin dieper in op de filmwaarde van deze toch wel bijzondere film. Friedkin heeft een bijzondere band met de film. Niet alleen wilde hij de film regisseren maar die moest als jonge regisseur ook de duimen leggen voor de veel meer ervaren Richard Fleischer en ook was het door The Boston Strangler dat Tony Curtis moest bedanken voor de hoofdrol voor The Night They Raided Minsky's, de tweede film van Friedkin. In Real Killer, Fake Nose gaan de zoon van Fleischer, de DOP'er Richard H. Kline en actrice Sally Kellerman dieper in op het belang van Richard Fleischer als filmmaker. In Out Of His Mind, Richard Fleischer On The Boston Strangler komt de cineast zelf aan het woord, terwijl in A Killers Emotions: Tony Curtis On The Boston Strangler de acteur zijn eigen carrière overloopt en vertelt waarom The Boston Strangler zo'n aparte plaats in zijn hart heeft.

CONCLUSIE
The Boston Strangler is nu wat vergeten, maar wie een perfecte film wil ontdekken over een seriemoordenaar moet deze absoluut zien. Een intrigerende Tony Curtis die toont dat hij op acteervlak alles kan en een zeer stijlvolle regie van Richard Fleischer, ofschoon je wel wat fan moet zijn van split-screens.