FILM 
Op onze pagina’s vind je over de jaren heen heel wat titels terug van de Fransman Jean Rollin. Deze cineast, die in 2010 overleed, is een naam die het vooral goed doet in bepaalde cultmiddens. Maker van meer dan 50 titels, maar niet altijd onder eigen naam. Als Robert Xavier bracht hij dingen als Folies Anales op de markt of als Michel Gentil was hij de bedenker van Pénétrations Vicieuses. De titels spreken voor zichzelf, maar alles wat onder zijn eigen naam verscheen, was enigszins cultureel nog te verantwoorden. Zijn geliefkoosde onderwerp waren vrouwelijke vampiers en titels als La Vampire Nue, Requiem Pour Un Vampire of The Grapes Of Death betekenen toch wel wat in het horrorgenre. Wel volop style over substance. De verhaaltjes stellen niets voor. De mooie vampiers gingen natuurlijk gewillig uit de kleren, maar de films hadden vaak toch een prachtige en stijlvolle cinematografie die ergens tussen Harry Kümel en Jésus Franco moet liggen. Je merkt wel dat hier iemand achter de camera staat die weet wat hij moet doen om mooie beelden te schieten, maar de verhalen zijn zo vervelend dat ze vaak een lange rit zijn, en dat het zien van een trailer vaak volstaat. En ook een man die zichzelf nog al eens durft te herhalen, dit maar om te zeggen dat als u één vampierfilm van Rollin hebt bekeken dat u ze in feite allemaal hebt gezien. Een uitzondering is Lost In New York, ook uitgebracht als Perdues Dans New York dat in opdracht van de televisie in 1989 is gedraaid.

Zoals altijd bij Rollin kun je ook hier noch kop noch staart aan het verhaal krijgen en is het allemaal veel te pretentieuspgevat . De cover vermeldt wel 67 minuten, maar Lost In New York haalt nauwelijks de 52. Dit maar om te zeggen dat je een kaft nooit dient te vertrouwen. Het begint met twee kleine meisjes, Marie en Michelle, die een magisch amulet vinden die iets te maken heeft met een maangodin. Je stelt je beter niet te veel vragen over dit alles, want verdere uitleg komt er niet. Wel kunnen de twee meisjes via het amulet te weten komen hoe hun verdere leven er zal uit zien en worden ze pardoes als volwassen vrouwen getransformeerd in New York.

De titel Lost In New York dien je wel zeer serieus te nemen, want de twee dwarrelen de rest van de film rond in de Amerikaanse metropool zonder dat er ook maar iets gebeurt. Je schakelt maar beter het verstand of het verlangen om het snappen volledig uit. Doe je dat,dan word je ondergedompeld in een prachtige citytrip doorheen New York. Rollin gedraagt zich als een toerist die voor het eerst deze metropool ziet, en dat levert echt wel mooie en indrukwekkende beelden op. Het zijn de gebruikelijke kiekjes die ook de doorsnee Japanner wel zou uitkiezen op zijn trip. De wolkenkrabbers, de Brooklyn Bridge en de Manhattan Bridge of Coney Island. Maar ze zien er niet alleen bijzonder gritty uit, het zijn ook prachtige tijdsbeelden. Dat gaat soms van concertaffiches die de straten trotseren, een afgeleefd reclamebord of een zicht op Times Square van toen, maar het is wel imponerend mooi om er naar te kijken. Of het de bedoeling was van Rollin dat de kijker louter en alleen naar de straatbeelden van New York zou zitten staren, is natuurlijk weer een andere zaak. Rollin vond het zijn meest persoonlijke film uit zijn leven, maar de drang om er ook maar iets proberen van dit verhaal (als je het dat al kan noemen) te proberen begrijpen lieten we vrij snel varen.

BEELD EN GELUID
Het Nederlandse FilmFreaks bracht destijds de meeste films van Jean Rollin op dvd uit. Vandaag zou men zo iets als elevated horror gaan bestempelen, maar laten we het maar op pretentieuze horror houden en dat past dan ook perfect in het straatje van dit label. Technisch bekeken is deze transfer allesbehalve verzorgd. Lijntjes, strepen of zwarte bollen vieren hoogtij op deze beschadigde print, maar dat bevordert wel het kijkplezier (jawel!) omdat het de authenticiteit onderstreept van deze beelden. De meeste opnames zijn opgenomen op klaarlichte dag in de straten van New York en dus zijn we bespaard gebleven van filmgrain. De geluidsband is een tamme Dolby Surround 2.0. Soms heb je het gevoel dat het geluid van je tv uitstaat, want er gebeurt werkelijk niets. Net zoals in de film dus.

EXTRA'S
Wie in fast forward het werk van Jean Rollin wil zien, kan dat doen met de Rollin Trailershow waarin je op 20 minuten tijd via trailers een idee krijgt waar deze Fransman mee bezig was, ook al zijn deze trailers op deze dvd gegooid omdat Filmfreaks je wil prikkelen om de andere titels aan te schaffen. Verder is er nog Rollins kortfilm The Far Countries uit 1965 waarin je wat spielerei met de nouvelle vague ziet. Zwart-witfotografie van een man die in een doolhof van straatjes rent en af en toe op iets of iemand botst: bluesmuzikanten of (hoe kan het ook anders) een mooie vrouw. Verdienstelijk qua vingeroefening, maar Rollin is wel geen Godard.

CONCLUSIE
Lost In New York is een experimentele film van Rollin (niet dat de man ooit "normale" films maakte) die je een perfecte fotografie van New York laat zien. Het strontvervelende verhaal dat nergens op slaat moet je er maar 50 minuten bij nemen.