FILM 
"I like blondes. Little blondes with long hair and short skirts and boots and big chest and bright, witty and perceptive." (Woody Allen)

Onlangs bracht Arrow Academy de meeste films van Woody Allen voor het eerst op Blu-ray uit. Eentje die daar niet tussen zat, was Play It Again, Sam uit 1972. Dat heeft uiteraard alles te maken met de filmrechten, maar toch (kwestie van onze inleiding wat te staven) is het ook één van de mindere Woody Allen-films uit de jaren '70. Of laat ons eerder zeggen een half geslaagde. Een deel van de film gaat over hoe het personage van Woody Allen zo vlug mogelijk in de broek van Diane Keaton kan geraken (typisch Allen dus), maar er wordt ook een Humphrey Bogart-gedeelte bijgesleurd dat vrij irritant werkt.

De film speelt zich af in San Francisco, ook al was dat niet de bedoeling. Oorspronkelijk zou men alles in Manhattan en Long Island gaan opnemen, maar de film verhuisde naar San Francisco toen de New Yorkse filmindustrie tijdens de zomer van 1971 in staking ging. De film begint met de legendarische slotscène van Casablanca met Humphrey Bogart en Ingrid Bergman. Even later zien we het hoofdpersonage Allan Felix (Woody Allen) die met open mond naar de film zit te staren en een duidelijke fixatie heeft op Humphrey Bogart. Allan is een filmcriticus die het filmwezen wel zeer ter harte neemt. Zijn kamers hangt vol met posters van Bogart-classics en in gedachten spreekt hij met de filmster (op een vrij degoutante wijze vertolkt door Jerry Lacy). Zijn privéleven is een zooitje en zijn vrouw Nancy (Susan Anspach) heeft hem verlaten omdat hij er in bed niets van bakt. Zijn beste vrienden zijn Dick (Tony Roberts) en diens vrouw (Diane Keaton) die hem proberen te koppelen aan andere vrouwen. Gedurende de hele film krijgt hij het relatie-advies van van Bogart, maar als gezegd wil hij maar met één vrouw naar bed en dat is dus zijn beste vriendin.

Play It Again, Sam was al drie jaar te zien op Broadway met Woody Allen, Diane Keaton, Tony Roberts en Jerry Lacy. Ook al hadden de studiobonzen voor de filmversie liever Dustin Hoffman gehad, werd het toch een Woody Allen-film. Allen die tegelijkertijd bezig was met Everything You Always Wanted to Know About Sex, But Were Afraid To Ask had wel interesse in Play It Again, Sam maar niet als regisseur omdat hij geen jaar werk wilde besteden aan een project dat hij al op Broadway deed. Woody Allen, die ondertussen wel al What's Up, Tiger Lily?, Take The Money And Run en Bananas had geregisserd, haalde Herbert Ross (de man van Steel Magnolias, The Secret Of My Success, Footloose, Pennies From Heaven, The Goodbye Girl en The Turning Point) aan als regisseur. Samen met hem schreef Woody Allen in ongeveer tien dagen de filmversie van zijn toneelstuk.

Allen speelt zijn typische typetje dat hij later (voor velen tot vervelens toe) in zijn latere films zou gaan herhalen. Een klungel, maar van zichzelf overtuigd dat hij de koning in bed is en met quotes waar je nu niet meer mee zou kunnen afkomen, zeker niet in het geval van Woody Allen. " I never saw a dame yet that didn't understand a good slap in the mouth or a slug from a .45.", zeg zelf. Als eerder aangehaald werkt de interactie tussen Allen en Bogart niet, maar er zit wel een geroutineerde chemie tussen Woody Allen en Diane Keaton die een relatie hadden met elkaar toen het stuk op Broadway liep. Het was de eerste keer dat de twee samen in een film zaten, en ze zouden dat nadien nog zeven keer doen.

Wie een broertje dood heeft aan Woody Allen moet hier niet aan beginnen, want Woody Allen haalt alles uit de kast wat hem later zo beroemd zou maken. De intellectuele prutser die zich via allerlei filosofische vraagstukken (in dit geval dus via Bogart) seksueel aan zijn trekken laat komen. De film die nauselijks de 80 minuten overschrijdt heeft wel zijn funny momenten en Woody Allen is natuurlijk Woody Allen, ook al is dit verre van zijn beste.

BEELD EN GELUID
De dvd die we hier voor onze ogen hebben geleden komt uit de oude doos van Paramount. En hoewel je geregeld een streepje of zo ziet voorbij komen gaat het toch om een zeer genietbare transfer die vooral de liefhebbers van de jaren '70 zal plezieren. Men heeft zicht ingehouden qua kleurenpalet en alles heeft eerder een donkere, vaak bruinachtige tint. De geluidsband is een simpele Dolby Surround 2.0 waar je qua effecten niet te veel moet van verwachten.

EXTRA'S
Er staat geen enkele extra op deze disk.

CONCLUSIE
Play It Again, Sam is een halfslachtige film. De scenes tussen Woody Allen en Diane Keaton zijn af en zeer genietbaar, maar het personage van Humphrey Bogart werkt als een tang op een varken. Althans dat vinden wij toch.