FILM
Cinefielen zullen ongetwijfeld wel de weg naar BFI (British Film Institute) kennen. De Cinematek van Groot-Brittannië zeg maar. Een van hun Blu-rayreeksen zijn de Flipside-edities. Kort door de bocht kun je zeggen dat het de vuile Engelse filmpjes uit de jaren '50 en '60 zijn, hoewel je dat met een zeer grote lading zout dient te nemen want het zijn en blijven Britten. Ondeugend dus, maar wie deze serie in huis haalt voor bloot vrouwelijk vlees kan maar beter naar Temptation Island of iets dergelijks kijken.

Her Private Hell is het speelfilmregiedebuut van Norman J. Warren. Een zeer belangrijke naam in het horrorgenre, want naast het maken van sekskomedies waarvan Outer Touch uit 1979 de bekendste is, maakte deze Engelse filmregisseur in de jaren '70 ook heel wat horrorfilms die vaak de term 'New Wave British Horror' kregen omdat ze door de seksuele expliciteit en de bloederige scènes in schril contrast stonden met de veel bravere Hammer-producties die tot het begin van de jaren '70 de maatstaf vormden van het Britse griezelgenre. Satan’s Slave, Prey en Terror zijn de populairste titels uit die periode. Maar alles begon voor Warren dus met de sexploitatiefilm Her Private Hell. Het was de eerste van de twee (Loving Feeling was de andere) die hij maakte voor het kleine Piccadilly Pictures. Als je de film nu bekijkt, frons je de wenkbrauwen maar in de geschiedenisboeken staat Her Private Hell wel genoteerd als "de eerste verhalende seksfilm van Groot-Brittannië". De film was vooral een succes in de Londense uitgaansbuurten en volgens Warren was de film zo geliefd dat mensen hem tot drie keer in de week bezochten. Wij zullen het op één viewing houden, want om het kort en bondig te zeggen is dit wel interessant om te zien waar onze voorouders wild van werden, maar anno 2021 is dit gewoon een strontvervelende film. Alles draait om bloot, waarom zouden ze anders dit soort films maken, maar als je de topless-scènes in één filmpje zou gieten kom je nog niet aan één minuut speeltijd. En geloof ons, in 1969 hadden de Duitsers of de Italianen toch al iets anders gemaakt!

Alles begon toen producer Bachoo Sen vroeg aan Richard Schulman, die de eigenaar was van de Paris Pullman Cinema (een populaire arthousecinema in hartje Londen die al lang niet meer bestaat), om samen iets te gaan doen. Schulman zag wel iets in Norman J. Warren en hij toonde aan de producer diens kortfilm Fragment die je ook op deze Blu-ray vindt. De producer deed niet moeilijk en Warren kreeg meteen een contract om twee films te maken. Warren had compleet geen idee waarover de films zouden gaan, maar als 25-jarige werkloze regisseur twijfelde hij geen seconde om zijn handtekening onder het contract te zetten. Hij kreeg het script van Her Private Hell dat geschreven was door ene Glynn Christian, een Nieuw-Zeelandse immigrant die het verhaal baseerde op zijn eigen ervaringen als buitenlander in het Londen van de jaren zestig. Niet dat je daar ook maar één seconde iets van merkt in de film. Enfin, men wilde gewoon een goedkope film met wat blote borsten die vooral niets mocht kosten. De film werd in twee weken gedraaid met een budget van 18.000 Pond (dat komt nu neer op circa 350.000 euro) en alles werd gefilmd in de Londense Isleworth Studios. Er was zelfs geen geld voor een monteur en daarom monteerde Warren de film zelf maar. De cast bestond uit een bende onbekenden. Grappig is trouwens dat de koning van de B-films, Udo Kier dus, auditie deed voor een rol, maar die vond men zo slecht dat men de rol aan de Franse acteur Daniel Ollier gaf. Waarschijnlijk voor de schone ogen van de jongen, want zijn Engels was zo belabberd dat men geen woord begreep van wat hij zei, en daarom werden zijn dialogen nadien nagesynchroniseerd door een andere acteur. Ook het Engels van de Italiaanse actrice Lucia Modugno was allesbehalve goed, maar de producers trokken zich daar niets van en ze gingen ervan uit dat je met een Italiaanse en een Fransman in je film ook het Europese publiek zou kunnen lokken, maar dat was dus niet het geval.

Het verhaal stelt dus helemaal niets voor. Een jonge Italiaanse vrouw Marisa (Lucia Modugno) komt in Londen aan om model te staan voor een tijdschrift dat gerund wordt door Neville (Robert Crewdson) en Margaret (Pearl Catlin). De mooie vrouw wordt meteen in de watten gelegd en ze mag in de ultramoderne flat van de topfotograaf van het tijdschrift (Terry Skelton) verblijven. U mag meteen drie keer raden hoe lang het duurt vooraleer het model in het bed van de fotograaf duikt. Er ontstaat een dispuut tussen Marisa die alleen half gekleed wil poseren en Neville die haar volledig naakt in zijn boekje wil. Ondertussen komt ook de knappe en veel jongere fotograaf Matt (Daniel Ollier) op het toneel die Marisa de raad geeft om te vertrekken omdat ze voor de anderen niets meer dan een geldmachine is. U mag een tweede keer gaan raden hoelang een vrijpartij op zich laat wachten...

Shakespeare wordt het nooit en dat hadden ook de critici snel door, die de film aan de schandpaal hingen voor het zwakke verhaal en de nietszeggende karakters. Hoewel sommigen er iets van de Nouvelle Vague in zagen, is dit gewoon een probeersel dat aanvoelt als een lege doos. Het enige wat wij ons nu afvragen is waarom deze titel in onze collectie zit...

BEELD EN GELUID
Aan BFI zal het wel niet liggen, want meestal zorgt de behoeder van de Britse film voor topkwaliteit dus zullen we er maar van uitgaan dat de originele print van Her Private Hell serieus beschadigd was. De film behoudt zijn oorspronkelijke 1.33:1-transfer, maar in ieder beeld merk je wel een lijntje of wat zwarte vlekjes op. Het resultaat is wel perfect te bekijken. Bovendien is het schaduwspel in deze zwart-witfilm niet altijd even optimaal en zijn er soms scenes die een onduidelijk beeld hebben. De geluidsband is een lamme LPCM Mono die af en toe tot leven komt door swingende jazztunes uit de '60’s. De film is voorzien van Engelse ondertitels.

EXTRA'S
Het gebeurt niet veel, maar voor één keer zijn de extra’s beter dan de film zelf en dat komt vooral door de 30 minuten durende documentaire The Anatomy of a Pin-up waarin David Cohen aan de man op de straat vraagt waarom sommige meisjes uit de kleren willen gaan voor de vieze boekjes. De antwoorden zijn vaak hilarisch, en vooral die van zuurpruim Barbara Cartland is er eentje om in te kaderen. Er is een zeer interessant boekje, een trailer en wat screen tests. Over de film zelf heeft een deel van de crew (wellicht zij die nog niet onder de groene zoden liggen) het in een kwartiertje tijd in Making Her Private Hell. Voor de rest zijn er twee kortfilms van Norman J Warren. Uit 1959 is er Incident wat niet meer is dan een wandeling op een Britse kermis en het veel betere Fragment uit 1966 waarin een jonge vrouw van de London Bridge wil springen na een liefdesaffaire die op de klippen liep en waardoor de kijker getrakteerd wordt op een paar mooie kiekjes van Londen.

CONCLUSIE
Her Private Hell zoekt louter de schandaalsfeer op, maar zelfs daar slaagt hij niet in. Wat overblijft is een interessant tijdsbeeld, maar qua film gewoonweg vervelend.