FILM
De jonge d'Artagnan is getuige hoe zijn vader door de sadist Fèbre (Tim Roth) wordt vermoord. Fèbre is in dienst van kardinaal Richelieu (Stephen Rea), en die wil met zijn privé-militie de regerende koning Lodewijk de Dertiende afzetten en zelf de hoogste plaats innemen. Wanneer D'Artagnan (Justin Chambers) volwassen is geworden, reist hij met zijn mentor Planchet (Jean-Pierre Castaldi) naar Parijs, om zich aan te sluiten bij de garde der musketiers, om zo wraak te kunnen nemen. De kardinaal maakt echter actief jacht op de restanten van de musketiers, die ondergedoken leven en alle vechtlust van weleer vergaan is. D'Artagnan logeert in Parijs bij een zekere Bonacieux (Bill Treacher), en wordt prompt verliefd op zijn nichtje Francesca (Mena Suvari). Francesca is gezelschapsdame voor de koningin (Catherine Deneuve). Wanneer ze gekidnapt worden door de manschappen van Febre, staat d'Artagnan voor de uitdaging van zijn leven, wanneer hij Fèbre voor zich krijgt als tegenstander.

Zucht. Hadden we echt nog nood aan nóg een verfilming van de klassieker van Alexandre Dumas? De Three Musketeers-versie uit 1993 van Stephen Herek met Charlie Sheen en Kiefer Sutherland was zowaar het schoolvoorbeeld van de klassieke en franjeloze avonturenfilm, en een snelle zoektocht op de Internet Movie Database leert ons dat er nog minstens vijftig andere versies te vinden zijn, gaande van tekenfilms over erotische versies tot sequels waarin de oorspronkelijke musketiers een stelletje zeurende bejaarden zijn geworden, en dan maar hun klein mannen op de mensheid loslaten... En alhoewel het oorspronkelijke boek zich erg tot adaptatie leent door bijvoorbeeld toevoeging van enkele totaal uit de lucht gegrepen romantic interest-nevenplots of een paar onverwerkte jeugdtrauma's meer of minder, blijft de essentie van het verhaal altijd wel één of ander potje swashbuckling dat om de één of andere reden te maken heeft met de strijd om de macht tussen Lodewijk XIII en kardinaal Richelieu. Meestal wordt dit gepresenteerd in de één of ander vorm waarin de goeden één welbepaalde kleur van jas dragen (meestal blauw) en de slechte een andere (zwart, soms rood), kwestie dat de kijker nog kan volgen, of dat de acteurs weten wie ze aan het spit mogen rijgen en wie niet.

Jammer dat regisseurs zoals deze Peter Hyams, die niet beter weten wat doen, dan nog maar eens voor de zevenendertigste keer hetzelfde verhaal uit de kast trekken. Hyams heeft nochtans memorabele SF op zijn palmares staan, zoals Capricorn One en 2010, en is nu bezig aan een adaptatie van Ray Bradbury's Sound Of Thunder. Met deze eerder klassieke avonturenfilm probeerde hij op de bandwagon te springen van het recente succes van de oosterse gevechtskunsten in de westerse cinema, die door films als The Matrix en Crouching Tiger, Hidden Dragon weer volop in de belangstelling staan. Stilistisch levert dat mooie plaatjes op, zoals de finale braspartij tussen Tim Roth en Justin Chambers, maar de kung-fu-strapatsen van de musketiers doen de geloofwaardigheid van het geheel niet echt al te goed. Spektakel in overvloed, dus, maar echt groots acteerwerk hebben we niet kunnen ontwaren. Tim Roth kruipt - nog maar eens; zie ook Rob Roy, Planet Of The Apes en diens meer - in het kostuumpje van de door en door schurkachtige antagonist zonder noemenswaardig karakter. Het personage van Richelieu wordt in tegenstelling tot de meeste dergelijke films door Stephen Rea met de nodige terughoudendheid vertolkt. Voor de rest vliegt de cast op automatische piloot in één ruk naar het einde door, wat jammer is, want actrices zoals Cathérine Deneuve hadden een film als deze hogerop kunnen tillen. En ook de keuze van Justin Chambers (slik!) als d'Artagnan was op zijn zachtst gezegd de laatste keus geweest; daarna was het budget écht wel op, en moest de rest van de cast aangevuld worden met acteurs uit B-films.

Om toch op een positieve noot te eindigen: The Musketeer is een eerder klassieke avonturenfilm, vooral gericht op liefhebbers van het mantel-en-degengenre. De kung-fustijl van vechten geeft de film een apart tintje, maar we moeten eerlijk toegeven dat we al betere adaptaties gezien hebben.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van deze prent is goed tot zeer goed; men heeft ditmaal bij Dutch Filmworks het originele 2.35:1-formaat anamorfisch behouden, wat navolging verdient. De kleuren zijn wat somber en donker, maar passen bij het timbre van de film, en enkele pittoreske vergezichten komen erg mooi uit de verf. De hoeveelheid ruis en artefacts is tot een minimum beperkt, maar de layer change is echt storend. Deze schijf bevat zowel een Dolby Surround 2.0-track, een Dolby Digital 5.1-track als een DTS-track. We hebben deze twee laatste geëvalueerd, en zijn toch niet onverdeeld tevreden daarover. Toegegeven, het geluid klinkt enorm luid en overdonderend, maar het geheel is weinig gericht, overstemt de dialoog op sommige ogenblikken, en genereert naast veel actiegeweld ook veel dof gerommel en valse echo's. Het geheel geeft ons een erg kunstmatige indruk. Een slechte mix, kortom.

EXTRA'S
Als extra's krijgen we zeven (!) stills, en een paar cross-promotionele trailers. Dit zijn geen extra's, dit is een grap.

CONCLUSIE
Spectaculaire actie ten overvloede op deze bewerking van Alexandre Dumas' The Three Musketeers, maar The Musketeer is in zijn genre absoluut geen topper te noemen. Een argument vóór is dan weer de bijzonder budgetvriendelijke prijs. Leuk geprobeerd!