FILM
Voor sommigen was het een heiligschennis van jewelste door er alleen maar aan te denken, toch durfde Jim McBride het in 1983 aan om van À Bout De Souffle uit 1960 een Hollywood-remake te gaan maken. Een verboden vrucht om twee redenen. Eerst en vooral omdat niemand verondersteld wordt om aan het instituut Jean-Luc Godard te gaan sleutelen, maar ook omdat deze Franse film net zoals Citizen Kane een film is die vol filmgrammatica zit. De film die mede door François Truffaut was geschreven, werd dan ook het schoolvoorbeeld van de nouvelle vague. Van dat laatste blijft er (zoals te verwachten viel) in de Amerikaanse versie niets meer overeind, maar je merkt wel dat McBride een grote liefde heeft voor het origineel. In de remake werden de nationaliteiten van de twee hoofdpersonages verwisseld. Hadden we bij Godard een Franse crimineel en een Amerikaans meisje, dan werd dat bij McBride een Amerikaanse boef en een Franse schone. En het decor van Parijs moest plaats maken voor (hoe kon het ook anders) Los Angeles.

Over de film is er al heel veel geschreven. In de jaren '80 waren de meningen van de critici vrij verdeeld, en het was vooral Valerie Kaprisky die terecht de pineut was. De film werd allesbehalve een succes en was later bij Richard Gere onderaan in zijn lade te vinden, maar (hier gaan we weer) Quentin Tarantino zorgde voor een kentering. Er was ook wel de gewaagde comment van de gerenommeerde filmcriticus Mark Kermode die de remake beter vindt dan het origineel (je moet het maar durven zeggen!), maar het was vooral Tarantino die ervoor zorgde dat de film alsnog een kleine cultstatus kreeg. "Breathless is one of the coolest movies. It indulges completely all my obsessions, comic books, rockabilly music and movies." En dat is niet eens gelogen want Breathless oogt als een echte Tarantino-film nog voor er van Tarantino sprake was, en het is zonneklaar dat deze versie de inspiratiebron was voor True Romance waarvoor Tarantino het script schreef.

Gere speelt de rol van Jesse Lujack. Een zo goed als onuitstaanbare narcist die houdt van comics en Jerry Lee Lewis. De kost verdient hij door auto’s te stelen in Las Vegas, maar bij het jatten van een Porsche loopt het mis. Lujack wordt door een agent achternagezeten en per ongeluk lost hij een kogel met een pistool dat in het handschoenkastje van de wagen ligt en doorboort daarmee de buik van de flik. Het duurt niet lang vooraleer hij in Los Angeles één van de meest gezochte personen wordt. Tijdens zijn vlucht neemt hij de nietsvermoedende studente Monica Poiccard (Valerie Kaprisky) mee.

We zullen maar meteen met het grote pijnpunt van de film beginnen en dat is Valérie Kaprisky. Oorspronkelijk wou men voor Nastassja Kinski gaan, maar omdat de producers dachten dat het beter was om voor een Française te kiezen, werd de rol op het laatste nippertje aan Valérie Kaprisky gegeven. Ze ziet er wel knap uit en volgens het interview met haar die je op deze disk vindt was ze volledig verkocht aan het feit dat ze in Hollywood zat, maar het bleef gelukkig bij die ene keer. Kaprisky kan (althans hier toch) niet acteren, en ze loopt er gewoon bij als het storende vijfde wiel aan de wagen. Wat je wel krijgt is een onemanshow van Richard Gere. Hoewel de acteur ironisch de vloer veegde met zijn sekssymboolstatus die hij verworven had met Looking For Mr. Goodbar en American Gigolo balanceert hij toch op het randje van het onuitstaanbare.

Wie er behoefte aan heeft om Richard Gere in een belachelijke ruitjespantalon of in zijn blote kont (en zelfs meer) te zien paraderen komt meer dan één keer aan zijn trekken. Het personage van Gere is zo zelfzeker en zo verliefd op zichzelf dat het moeilijk is om ook maar een beetje affiniteit met de man te hebben.

Regisseur Jim McBride heeft blijkbaar een grote voorliefde voor Jerry Lee Lewis. Niet alleen keelt Gere de Lewis-songs luidkeels mee (Breathless was overigens één van diens hits), in 1989 zou hij ook nog de Lewis-biopic Great Balls Of Fire! maken. Net als bij Breathless waren ook hierover de meningen vrij verdeeld. Of je nu in het kamp van de voor- of tegenstanders vertoeft, is het wel een feit dat het McBride siert dat hij er nooit aan gedacht heeft om Godard te gaan imiteren. Niet dat dit hem ooit zou lukken. Het is wel gewoon hetzelfde flutverhaaltje, maar voor de rest lijkt het eerder op een hommage aan de Franse klassieker. Niet altijd even geslaagd, maar wel één met ballen, en als je geen rekening houdt met de lullige kledij zelfs niets eens gedateerd. Richard Gere (ook Robert De Niro, Al Pacino en John Travolta kwamen in aanmerking voor de rol), liet het in ieder geval niet aan zijn hart komen, want in 2002 waagde hij zich met Unfaithful nog maar eens aan een remake van een Franse classic, want deze was een versie van Claude Chabrol's La Femme Infidèle uit 1969.

BEELD EN GELUID
Deze film verscheen via Blu-ray op het Britse Second Sight. Wie het label kent, weet dat dit niet meteen het goedkoopste is, maar mits wat geluk kun je deze titel wel scoren voor zo’n 15 euro. Naar Second Sight-normen een koopje dus. Diezelfde kenners weten eveneens dat dit label voor kwaliteit staat en dat is wat je krijgt op deze disk. Wel gaat het om een film uit 1983 en kiest de regisseur ervoor om met zeer onnatuurlijke kleuren uit te pakken, zoals bijv. de knalrode filters bij de zonsondergang waardoor alles er een beetje onrealistisch uitziet. Maar voor de rest gaat dit om een uiterst kleurrijke film en met zeer verzorgde details, wat goed uitkomt voor zij die Richard Gere in zijn adamskostuum willen zien rondhuppelen. De geluidsband is een effectieve LPCM mono en met een zeer hippe soundtrack waar je naast oude krakers van Jerry Lee Lewis ook nog de soulpop van de Dexys Midnight Runners op kan terugvinden.

EXTRA'S
Op deze disk tref je twee extra’s aan. Allereerst is er Still Breathless wat een kort interview is met de nog steeds knappe Valérie Kaprisky en die je vertelt hoe ze de hoofdrol te pakken kreeg en hoe het voor haar was om als Française in Hollywood te mogen werken. Tenslotte is er nog Mark Kermode On Breathless wat een betoog is van de populaire Britse filmcriticus waarom hij ervan overtuigd is dat de remake beter is dan het origineel. Als je hem moet geloven is ook de George Clooney-versie van Solaris beter dan die van Tarkovski.

CONCLUSIE
Breathless is een remake van Godards À Bout De Souffle. Voor sommige filmkenners (of zijn het gewoon filmsnobs?) a priori een mislukking. Toch is deze versie best genietbaar en het wordt na anderhalf uur overduidelijk waarom deze film van Jim McBride een Tarantino-favoriet is. Wel dien je er de paraderende en ronduit narcistische Richard Gere bij te nemen.