FILM
Diep in de zee ligt er een stad verborgen waar de visjes op het ritme van de grootstad leven en werken, en af en toe moeten onderduiken voor de aanval van een haai. De schriele en werkschuwe vis Oscar (Will Smith) situeert zich aan de bodem van de voedselketen, en schrobt voor de kost in de whale wash van grote baas Sykes (Martin Scorsese) de groene smurrie van de tanden van de walvissen. Door de droom die hij koestert om ooit aan de top van de maatschappij te staan, blijft hij stekeblind voor de romantische gevoelens die vissenvriendinnetje Angie (Renée Zellweger) voor hem koestert. Op een dag keert echter zijn geluk drastisch. Nadat hij Sykes' geld er heeft doorgedraaid op de (zee)paardenraces, en Sykes' acolieten, de rasta-kwallen Ernie en Bernie (Ziggy Marley en Doug E. Doug) hem een lesje gaan leren, maakt hij op nogal hardhandige wijze kennis met Lenny (Jack Black). Lenny is de zoon van de Peetvader van de haaienmaffia, Don Lino (Robert De Niro), die vindt dat zijn vegetarische zoon een watje is, en hem daarom heeft uitgestuurd, samen met zijn andere zoon, Frankie (Michael Imperioli) om hem te leren zijn tanden ergens in te zetten, het geeft niet wat.




Frankie verongelukt echter op redelijk absurde wijze onder het anker van een schip, en de totaal verbouwereerde (en stonede) kwallen hebben verkeerdelijk de indruk dat Oscar de haai heeft doodgemept. Oscar doet natuurlijk absoluut niets om dat tegen te spreken, en onze from zero to hero wordt prompt als de gevreesde Sharkslayer naar de hoogste regionen van de maatschappij gekatapulteerd. Daar blijkt al snel dat wat ronddollen met de fish fatale Lola (Angelina Jolie), die alleen maar uit is op zijn roem, hem beter ligt dan de onconditionele liefde van Angie. Wanneer Oscar zich echter comfortabel in zijn nieuwe wereldje heeft genesteld, wordt hij op hardhandige wijze met de realiteit geconfronteerd: hij is de Sharkslayer, en telkens er haaien de stad binnendringen, wordt van hem verwacht dat hij die tot sushi fijnmaalt. Oscar doet het bijna in zijn broek, maar gelukkig krijgt hij de hulp van Lenny, met wie hij tot een bizarre entente komt: Lenny wil niet terugkeren naar zijn thuis, waar zijn vader hem constant garnalen onder de neus duwt om hem van zijn vegetarisme af te helpen, en als Oscar hem verbergt, zal hij in ruil met graagte de rol van "slachtoffer" van de Sharkslayer spelen en voor het oog van de vissengemeenschap van Oscar een pak rammel in ontvangst nemen. Zelfs een doofstomme blinde met een hersenafwijking kan voorspellen dat het niet lang gaat duren vooraleer dit bedrog gaat uitkomen. En het begint al danig aan Oscar te knagen, wanneer zijn beeltnis als publicitair middel zelfs al gebruikt wordt om medicamenten tegen aambeien (!) aan te prijzen.




Shark Tale heette dus oorspronkelijk Sharkslayer, maar de oorspronkelijke titel werd te agressief bevonden voor de kleintjes, vandaar de naamsverandering. Is het scenario in wezen niet meer dan de zoveelste variatie op het unlikely heroes-team, dan zit de pret wat deze film betreft in de rijke details van de vissenwereld van Oscar. De stad is vergeven van de "vissificaties", transposities van bestaande toestanden naar de fantasiewereld, die in zo'n angstaanjagend tempo voorbij flitsen, dat je ze na één kijkbeurt onmogelijk allemaal mee hebt. De billboards voor Coral Cola (sic!), de lijnbus, de zeepaarden-race, de file ten gevolge van de omgekantelde makreel, de vuilniswagenvis én natuurlijk de "wash me"-graffiti op de walvissen worden dan nog eens aangevuld met staaltjes absurde humor, zoals de scène waarin kwal Luca (Vincent Pastore) onder water voor zichzelf een kopje koffie uitgiet. Dit laatste zonder veel succes, overigens.




De knipogen voor volwassenen zijn hier wel érg rijk bedeeld: waar Shrek nog een persiflage was op de goedgevulde sprookjeswerelden van Andersen en Grimm, wordt in deze film het maffia-genre op de korrel genomen, met tal van verwijzingen naar films als The Godfather en soortgelijken. Het leuke is dat Robert De Niro niet te beroerd werd gevonden om in zijn rol van Don Lino het typische maffia-personage dat hij in andere films neerzet, een heel andere dimensie mee te geven in deze film. Zonder zichzelf hierbij belachelijk te maken, is hij dé geknipte figuur voor de rol, en hierbij krijgt hij schitterend weerwerk van Martin Scorsese, die raar of zelden zelf acteert, behalve dan af en toe een obligate cameo in de door hemzelf geregisseerde films, maar die talent genoeg heeft om als voice actor een meer dan gedenkwaardige prestatie neer te zetten.




Shark Tale kwam eertijds natuurlijk vlak na Finding Nemo uit, en een vergelijking dringt zich op. Alhoewel deze film op technisch vlak de duimen moet leggen voor Pixar, heeft men hier het komische element naar voor geschoven ten nadele van het dramatische, alhoewel de moralistische ondertoon nooit helemaal verdwijnt in dit soort films. Waarin Shark Tale verschilt van andere, gelijksoortige films, is dat de animatie van de onderzee-figuurtjes op een zodanige manier is uitgevoerd, dat het nog relatief gemakkelijk is om de acteurs in kwestie te herkennen. Will Smith is daarbij laten we zeggen fysiek het meest gelijkend op zijn alter ego, en ook Robert De Niro en Martin Scorsese zijn voorzien van respectievelijk de hem zo typerende pukkel in het gezicht, en de wenkbrauwen die in een vorig leven schuurborstels waren. Het idee om Scorsese op te voeren als een kogelvis die zichzelf opblaast wanneer hij kwaad wordt en vervolgens met een helium-stem begint te spreken, is om te gieren. En laten we het er ook op houden dat het onnodig is om het personage dat door Angelina Jolie tot leven wordt gewekt, te introduceren; zelfs de niet oplettende kijker kan er niet naast zien. Verrassend is dan weer Jack Black, die zich totnogtoe eerder leende voor derderangskomedies, en met zijn vertolking van Lenny een fijne en gevoelige rol toebedeeld heeft gekregen, en er verdraaid nog veel schwung aan kan geven ook.




Zijn er dan negatieve dingen te zeggen over Shark Tale? Absoluut ook. De opeenvolging van oneliners en visuele humor moeten een beetje de krapte van het verhaal wegcamoufleren, maar in sommige dialogen tussen Zellweger en Smith lekt de siroop toch nog door. Ook is de humor niet altijd even fijn, en meer dan eens gebaseerd op het ongecontroleerd uitstoten van bepaalde lichaamssappen - ja, zelfs vissen kunnen dat, onder water nog wel. Ander punt van discussie is het overbodige gebruik van een overdosis afstotelijke r&b-muziek, die misschien wel even pakt, maar na een uurtje heb je het toch wel gehad; en wanneer je dan denkt dat het over is, krijg je nog ongevraagd een niet ter zake doende cameo van Christina Aguilera en Missy Elliot in je maag gedraaid, die hun best doen om de klassieker Car Wash op vakkundige wijze te vermassacreren, enkel en alleen om ook eens in een tekenfilm te mogen meespelen. Veel elementen, zoals de actie tijdens en na de credits, is overigens het - afgekeken - handelsmerk van Pixar, en zoals dat wel eens vaker gebeurt, kan de kopie het niet halen van het origineel. De eindbalans slaat echter, dankzij de vele visuele tongue-in-cheek grapjes en de zeer zorgvuldig uitgekozen cast, positief door. Shark Tale is een animatieklassieker van Dreamworks geworden.




BEELD EN GELUID
We zijn deze schijf eertijds gaan shoppen in de States, omdat men daar de hele zwik Dreamworks-films vroeger op Blu-ray uitbracht, maar de specificaties zijn dezelfde als de versie die hier in de schappen ligt. Shark Tale is een film waarbij je uiteraard voortdurend de indruk krijgt dat je naar een aquarium aan het kijken bent. De animatie is wat meer rudimentair dan dat we bijvoorbeeld van Pixar gewoon zijn, maar toch zit er fijn detail in het wrak van de Titanic waarin de haaien huis houden, alsook in de drukke metropool van het Rif waar Oscar en de zijnen vertoeven. Shark Tale is een kleurige film met veel detail, mooie textuur en goede afwerking. Het contrast is ook bijzonder aangenaam om zien. Voor audio hebben we een Engelse DTS-HD MA 5.1-track die af en toe wat gevoel van richting meekrijgt wanneer bijvoorbeeld Oscar the living snot uit Lenny slaat, of toch doet alsof, en het LFE-kanaal komt tot leven telkens een walvis in de whale wash een boer of iets dergelijks laat. De film werd uiteraard gewoon in een geluidsstudio opgenomen, wat maakt dat hier en daar de effecten wat kunstmatig klinken, en het mocht bij momenten iets verfijnder.

EXTRA'S
De extra's dan. Beginnen doet deze Blu-ray met een audiocommentaartrack door regisseurs Bibo Bergeron, Vicky Jenson en Rob Letterman, dat misschien weinig potten breekt, maar toch aardig wat randinformatie over de film geeft. Rough Waters (1:46), geeft ons een idee wat er allemaal kan misgaan bij het renderen van de figuurtjes op computer. In Star Fish (11:30) worden de voice actors één voor één onder de loep genomen, en bekeken hoe ze hebben bijgedragen in de wisselwerking van het creëren van hun figuurtje. The Music of Shark Tale (4:28) licht de bijdrage van artiesten als Missy Elliot, Christina Aguilera, Justin Timberlake en Ziggy Marley aan de soundtrack toe, maar we vinden dat - op deze laatste na, want die speelt een niet-verwaarloosbare rol in de film - de featurette eerder bedoeld is om het reeds opgeblazen ego van de sterren te strelen. In A Fishified World (5:52) zien we hoe het departement art direction tijd en energie heeft gestoken om herkenbare situaties te transponeren naar de onderwaterwereld, en dit zowel inhoudelijk als vormelijk. Daarma volgt een korte interventie van Gigi The Whale (1:21), die in de geluidsstudio toelicht dat hij feitelijk groter is dan De Niro, en daarom een betere rol had toebedeeld moeten krijgen. Het filmpje Club Oscar (4:05) is het stukje dat normaal na de film volgt, waarin de voornaamste hoofdrolspelers nog eens een dansje ten berde brengen, en dat van opzet erg lijkt op Shrek's Karakoke in the Swamp-party. In Get To Groove On (17:29) leer je stap voor stap Will "Oscar" Smith's danspassen nadoen.




Het overige bonusmateriaal dat eertijds op de dvd stond, is verdwenen, maar de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat het geen groot gemis is: meestal zijn het kinderspelletjes, en het weglaten van de videoclip van Christina Aguilera en Missy Elliot is zelfs een stap voorwaarts naar de beschaving.

CONCLUSIE
Shark Tale heeft een goeie overstap naar Blu-ray gemaakt, met een zeer bevredigende beeldkwaliteit, een bescheiden maar passabele audiotrack, en de essentie van het bonusmateriaal van de dvd.