FILM 
Duiven. Nog nooit zag je zoveel duiven in een film sinds Flying Home van Dominique Deruddere als hier. De beesten hebben in Le Sorelle Macaluso een speciale betekenis. Ze horen bij het huis waar vijf zussen leven. Ze leveren geld op omdat ze gebruikt worden bij huwelijken, hoewel de vogels meer in de weg lopen dan dat ze geld opbrengen.




Gelukkig gaat deze film van Emma Dante verder dan wat duivenmelkerij. We volgen vijf zussen vanaf hun prille tienertijd tot het bittere einde. Een film die is opgedeeld in twee delen. De lichtvoetige jeugd waarbij ze hand in hand langs de kust van Palermo lopen toont de prille liefdes, maar ook de afwezigheid van de ouders, hoewel de regisseuse nooit echt duidelijk maakt waarom. Le Sorelle Macaluso lijkt wel iets Felliniaans te hebben, al was het maar omdat Dante net zoals de Italiaanse grootmeester met toegewijde liefde de vrolijkheid van het leven belicht tot op het moment dat de tragiek toeslaat en er een zusje minder is.

Na dit trieste voorval is er van levenslust maar weinig sprake. We zien gekibbel, mensen kotsen omdat ze kanker hebben en een verhuislift die een lijkkist naar beneden laat rollen. Het leven zelve, ook al lijkt het alsof deze zusjes alleen maar flarden ervan hebben gekend.




Emma Dante, die in het arthousewereldje furore maakte met Una Via A Palermo, weet zeer goed hoe ze mooie kiekjes moet maken, maar de verhaallijn blijft veel te veel in het oppervlakkige steken, en dat komt omdat de regisseuse te weinig in de kaarten van de zusjes laat kijken waardoor het je als kijker in feite koud laat wat er met ze gebeurt. Zelfs een lesbische liefde die speels en mooi in beeld wordt gebracht, is niet meer dan een afwisseling in het script maar waar verder niets mee gedaan wordt.

Le Sorelle Macaluso is traag en ook niet simpel om te vatten. Een collectie van levensherinneringen waar niet onmiddellijk een rode draad in te vinden valt (behalve het besef dat niets eeuwig lijkt) en die veel te afstandelijk in beeld wordt gebracht. Bepaalde scènes zijn soms ronduit vies zoals de walgelijke eetscènes die deze uit La Grande Bouffe doen verbleken. Desalniettemin is deze film een aanrader voor wie tuk is op poëtische Italiaanse arthouse en qua stijl een heel klein beetje in de buurt komt van wat Alice Rohrwacher doet. Een heel klein beetje...




BEELD EN GELUID
Deze arthousetitel verscheen bij ons via Cherry Pickers en is alleen maar uitgebracht op dvd. Wie aan Italië denkt, ziet natuurlijk prachtige kleuren voor ogen, en dat is wat je te zien krijgt bij de buitenopnames. Bij de binnenopnames kiest Emma Dante bewust voor een meer sobere belichting, en hoewel bepaalde scènes vrij donker (of beter gezegd kleurloos) overkomen, blijft alles best wel technisch degelijk, en dat zonder de minste mankementen. De geluidsband bestaat uit een Italiaanse Dolby Digital 5.1 die op wat minimale pianoklanken na, vooral uit dialogen bestaat.

EXTRA'S
Qua bonusmateriaal moet de kijker zich behelpen met een trailer.




CONCLUSIE
Le Sorelle Macaluso is zeker geen film voor iedereen. Italiaanse arthouse met een poëtische inslag die fragmentarisch het leven van vijf zusjes volgt en dat van de onbezorgde tienerjaren tot het onvermijdbare einde.