FILM
Van Forrest Gump (Tom Hanks) zal iedereen ongetwijfeld bijblijven dat het grootste deel van de film bestaat uit Gump die op een bankje bij de bushalte aan verschillende medereizigers zijn levensverhaal vertelt. Forrest was al als kind niet bepaald hoogbegaafd te noemen - zelfs een klein beetje 'achterlijke yokel' is niet ver van de waarheid af - toch kan hij dankzij zijn inzet toch het maximale uit zijn leven halen. Als kind wordt hij omwille van zijn sullig voorkomen door zijn leeftijdsgenoten een danig potje gepest, alleen zijn vriendinnetje Jenny (Robin Wright) accepteert hem voor wie hij is. Forrest is haar enige emotionele toeverlaat, zelf wordt ze door haar vader seksueel misbruikt, en wordt daardoor op affectief vlak later enorm labiel. Omgekeerd is Jenny Forrests ideale droommeisje, maar dat is voor haar een stapje te ver, want ze wil zich niet emotioneel binden aan een man die haar vriendjes in elkaar slaat, alleen omdat hij nog maar denkt dat zij haar misbruiken.




Forrest blijkt wel een goede sportman, en daardoor slaagt hij er zelfs in een diploma te halen - op Amerikaanse universiteiten is dat dus mogelijk, hè! Omdat zijn enige talent schijnt te zijn om bevelen op te volgen, is legerdienst een geknipte job voor hem. Hij wordt echter naar de hel van Viëtnam gestuurd, en kan maar aan de dood ontsnappen omdat Jenny hem heeft geleerd bij conflictsituaties weg te lopen. Zijn beste vriend Bubba sterft bij een aanval van de Vietcong, en Forrest belooft dat hij diens droom in zijn plaats zal waarmaken en kapitein van een garnaalvissersboot worden. Hij kan een startkapitaaltje vergaren met een paar barnumcontractjes die hij door zijn relatieve bekendheid als pingpongspeler voor de nationale ploeg heeft verworven. Het garnaalvissen wordt een succes, en hij wordt bovendien een handje geholpen door zijn luitenant uit Viëtnam, Dan (Gary Sinise), die bij hetzelfde bombardement zijn benen verloren heeft. En terwijl de simpele Forrest het ene succes na het andere in zijn leven boekt, gaat het met Jenny van kwaad naar erger: verkeerde vrienden, drugsmisbruik en zelfs een occasionele poging tot zelfmoord drijven haar uiteindelijk terug naar de enige plaats waar ze zich veilig voelt: in de armen van de eenvoudige Forrest, die nog niet zo dom blijkt als hij eruit ziet.




Deze film is moeilijk in één hokje te catalogeren, want naast humor bevat de film ook een flinke portie romantiek, een stevige lik actie en natuurlijk de nodige dosis drama. Terecht won Forrest Gump niet minder dan zes Oscars, en bevestigde Tom Hanks als één van de grootste acteurs van deze tijd; zijn eerdere Oscar voor Philadelphia was geen toevalstreffer. Forrest vertelt zijn belevenissen met een zodanige eerlijkheid en eenvoud dat je erdoor gecharmeerd raakt. De overbekende muziek van Alan Silvestri, een opeenvolging van intussen meermaals in andere tv-programma's schaamteloos gekopieerde tunes, doet er natuurlijk ook wat aan, maar de stuwende kracht achter de film is Hanks' enorm overschot aan talent. Zijn Forrest Gump-personage zou de perfecte belichaming moeten zijn van de hypersensitieve, gevoelige eenvoudige jongen met simpele verlangens.




Op het eerste zicht lijkt het gegeven een perfecte plot voor een tearjerker van formaat, maar dat is de film allerminst; regisseus Robert Zemeckis is gelukkig niet in de val getrapt om hier een bloedserieus drama van ta maken. Het geheel wordt luchtig gehouden door een overvloed aan spitse dialogen, visuele practical jokes en trucages waardoor het lijkt dat Forrest bij allerlei wereldgebeurtenissen aanwezig is: hij ontmoet onder andere voor het oog van de camera de presidenten Kennedy en Nixon, en is aanwezig bij de rassenrellen volgend op de inschrijving van de eerste zwarten aan een Amerikaanse universiteit. Tussendoor leert Forrest ook nog Elvis dansen, en blijkt hij ongewild het Watergateschandaal naar de pers te hebben gelekt. Kortom, een plezierige en ongedwongen wandeling door de recente Amerikaanse geschiedenis, die overigens niet alleen het Amerikaanse publiek deed overlopen van enthousiasme. Forrest Gump is leuk, zeer onderhoudend en heeft toch een zekere diepgang, zonder te zwaarmoedig te willen worden.




BEELD EN GELUID
De Blu-ray van Forrest Gump was al van dermate hoge kwaliteit, maar de UHD overtreft die nog net een beetje. Er wordt in deze film telkens een andere filmstijl gebruikt voor de verschillende tijdsvakken, zodat de Tom Hanks uit de jaren '70 er ook uitziet als één uit de jaren '70. Hiervoor heeft men verschillende oudere filmprocessen, al dan niet digitaal een handje geholpen, waardoor de film een lappendeken van verschillende stijlen wordt. Het is zelfs de gimmick van de film, want in historische beelden van zowat alle presidenten van Johnson tot Reagan en bij het ontmoeten van andere bekenden uit die tijd, is er met oud reportagemateriaal getamperd zodat Forrest ook mee op het beeld staat, te wuiven op de achtergrond of zo. De beeldkwaliteit van de verschillende fasen van Forrests leven zijn variabel, maar dat is nu juist een basisgegeven van de film. De filmstukjes waarop Gump zijn leven aan het vertellen is tegen toevallige passagiers aan de halte voor de bus zijn wél mooi afgewerkt naar hedendaagse maatstaven, evenals de ontroerende finale, die in tegenstelling tot de rest van de film verrassend genoeg geen flashback is. De UHD verraadt misschien nét iets te veel dat Tom Hanks kunstmatig in het beeld is geplakt; onder meer bij de scène waarin de twee eerste zwarten aan een zuiderse universiteit komen studeren, is het toch min of meer duidelijk dat de acteur er middels trucage bij werd gezet. Deepfake heet zoiets tegenwoordig, maar de film is al 25 jaar oud, en alhoewel voor die tijd baanbrekend, stond de techniek niet volledig op punt. Trucages zoals de verdwenen benen van Gary Sinise zijn dan weer werkelijk uitmuntend.De kleuren zijn zeer au naturel en contrast, zoals de weidse plattelandslandschappen van Alabama, is meer dan bevredigend. Er is wat lichte grain voorhanden, maar niet dat het stoort.




Forrest Gump is qua geluidstrack opgewaardeerd met een vette Dolby TrueHD Atmos 7.1.4-track, die vooral van de scènes in Viëtnam een puike belevenis maken, met overzoevende helikopters, af en toe een bommetje napalm op Charlie zijn donder en een blik vol muziek uit de vrolijke hippiejaren dat wordt opengetrokken telkens de scène er aanleiding toe geeft. Forrest Gump is niet alleen een tijdsdocument van drie decennia aan contemporaine geschiedenis, u krijgt er nog de hoogtepunten van de hitparade bovenop. Het is echter de score van Alan Silvestri die het meest kan bekoren.

EXTRA'S
Geen bonusmateriaal op de UHD óf de Blu-ray, behalve dan de audiocommentaren, maar u vindt wel een derde disk in de set terug met al het materiaal van de Blu-ray. Op de beide filmdisks vinden we de twee commentaartracks, één door regisseur Robert Zemeckis, producer Steve Starkey en productiedesigner Rick Carter, en de andere door producer Wendy Finerman. Vooral de eerste track is de moeite van het beluisteren waard, al was het alleen al voor de aanstekelijkheid waarmee Robert Zemeckis over zijn projecten vertelt. Vooral zijn toelichting bij het gebruik van archiefbeelden is verhelderend. Waarom producente Finerman feitelijk apart een commentaartrack mag inspreken is ons niet helemaal duidelijk, een indeling waarbij Zemeckis alleen zou spreken en de drie anderen één track zouden moeten delen zou veel logischer geweest zijn. Nog op de Blu-ray vinden we Musical Signposts To History (3:54) waarin Zemeckis, de muzieksupervisor en een rockjournalist samen met een handjevol artiesten die nog leven en van wie er in de film gebruikt wordt toelichting geven bij de keuze van de hits van toen. Hieraan is een interactieve modus gekoppeld waarmee je tijdens de film extra toelichting kan krijgen van de journalist, Ben Fong-Torres.




De bonusdisk bevat een plejade aan kortere documentaires, waarbij het enige spijtige is dat men niet alles in één comprehensief document heeft gegoten en je nu wat moet zoeken. De eerste featurette, Greenbow Diary (25:59), is een promotionele maar toch ook weer niet irrelevante bijdrage over het productieproces van de film. Forrest Gump is gebaseerd op een boek van Winston Groom, die ons in The Art Of Screenplay Adaptation (26:58) komt vertellen wat er nodig is om een boek te verfilmen, hoe het een tijdje duurt vooraleer het scenario wordt aangepast - in het boek is Gump bijvoorbeeld een dikzak, iets wat ze Tom Hanks niet konden aandoen zonder deze film te degraderen tot het niveau van The Nutty Professor - en zelfs hoe de éne studio (Warner) het project dumpte en de andere (Paramount) het weer oppikte. Getting Past The Impossible: 'Forrest Gump' And The Visual Effects Revolution (27:04) doet haarfijn uit de doeken hoe dankzij de bijdrage van Industrial Light and Magic de speciale effecten aan de film werden toegevoegd, waarbij het soms om héél subtiele bijdragen gaat, zoals Forrest in de archiefbeelden inpassen, of iets meer opvallende zaken zoals het digitaal wegretoucheren van Gary Sinises benen. Little Forrest (14:48) gaat over de casting van Michael Conner Humphreys, de jonge acteur die in de eerste scènes de jonge Forrest Gump speelt, en we zien ook hoe de volwassen Humphreys nu op zijn ervaring terugkijkt. De meest spraakmakende featurette is echter zonder twijfel An Evening With Forrest Gump (55:08), een verslag van een seminarie aan de University of Southern California, waar onder meer Tom Hanks, Gary Sinise, Eric Roth en Robert Zemeckis aan deelnemen.




In The Make-up Of Forrest Gump (8:03) komt het hoofd van de schminkafdeling, Dan Striepeke, aan het woord. Through The Ears Of'Forrest Gump (15:34) bevat een reeks kortere bijdragen over geluidseffecten, van ontploffende napalmbommen in Viëtnam tot het gestuiter van pingpongballetjes. Building The World Of Gump: Production Design (7:18) vat zowat samen wat er te zeggen is over het bouwen van de sets en de keuze van de locaties. Seeing Is Believing: The Visual Effects Of Forrest Gump (30:23) lijkt een beetje op de Through The Ears Of Forrest Gump-bijdrage, maar beklemtoont hier vooral de speciale effecten en Forrests ontmoetingen met wereldleiders, waarvan sommige het niet tot de final cut hebben gehaald wegens too much of the same. Afsluitend vinden we een zevental screentests (8:50) terug waarin onder meer Robin Wright Penn en een piepjonge Haley Joel Osment voor hun rol kandideren, en twee trailers (5:10).

CONCLUSIE
Inmiddels is de film 25 jaar oud, maar de UHD dient een essentieel werkstuk in de collectie van iedere verzamelaar te zijn. Een release waar je niet naast kan kijken.