FILM
Hoewel de originele Candyman van Bernard Rose doorgaans omschreven wordt als een slasher, was de film een buitenbeentje in het genre dat toen op zijn gat lag en vier jaar later door Wes Craven een nieuwe adem kreeg met Scream. De film met Virginia Madsen uit 1992 was een aanklacht tegen racisme, maar gelukkig had Rose, die eveneens het script schreef, door dat je vooral niet te veel moet hameren op politieke correctheid. Als de boodschap duidelijk is, komt die ook wel binnen, en dat heeft Jordan Peele jammer genoeg niet al te goed begrepen.




Het relaas is gebaseerd op het kortverhaal The Forbidden van Clive Barker en speelt zich af in Liverpool, maar voor de filmversie is alles verplaatst naar Amerika, en is de aanleiding van het onheil een urban legend van een slaaf die op het einde van de 19e eeuw verliefd werd op de dochter van een rijke blanke man en daarvoor gelyncht werd. Rose koos als location de Cabrini-Greenwijk in Chicago, een achtergestelde buurt met een slechte reputatie. Nadien volgden er nog twee sequels: Candyman: Farewell To The Flesh uit 1995 en twee jaar later Candyman: Day Of The Dead, twee titels die sporadisch wel eens de lijstjes van fervente horrorfans halen, maar qua opbrengst zich tevreden moesten stellen met wat de videotheekkassa opbracht. Het is wellicht ook de reden waarom de studio's in de vroege nillies maar weinig zin hadden om Bernard Rose groen licht te geven voor wat een prequel had moeten worden. Het project stierf een stille dood, tot Jordan Peele in 2018 aankondigde dat zijn bedrijf Monkeypaw Productions in samenwerking met Universal Pictures en Metro-Goldwyn-Mayer een sequel zou maken op het origineel van 1992.




Jordan Peele zou de film regisseren, maar koos er uiteindelijk voor om alleen de producentenrol op zich te nemen en gaf de regiefakkel door aan Nia DaCosta, die hiermee de eerste zwarte vrouwelijke filmmaker werd die een titel op de eerste plaats van de Amerikaanse boxoffice wist te krijgen. Nu moet wel gezegd worden dat je er qua stijl onmiddellijk de hand van Jordan Peele in ziet. Helaas niet zo zeer qua kwaliteit, want Candyman bereikt nooit het niveau van Get Out en Us, wel wordt de boodschap Peele-gewijs met een net iets te harde hand in de strot geramd. Niet dat dit an sich zo fout is, de wereld kan er alleen maar beter door worden, wel mist de film hierdoor veel van zijn horroreffecten. Angstaanjagend wordt het nooit. Wel kiest men voor een bijna hippe arty aanpak zoals bijvoorbeeld de moord in de kunstgalerij, waar de horrorliefhebber het moet zien te stellen met een paar druppels bloed, terwijl het cinefiele oog iets te zien krijgt dat tussen Argento en Refn ligt. Dit maar om te zeggen dat style over substance nooit ver weg is in deze sequel.

Nia DaCosta slaagt er ook niet in om visueel anderhalf uur te boeien. De opening credits, waarin de in mist gehulde wolkenkrabbers ondersteboven gedraaid worden, leveren wel een mooi staaltje moderne filmmakerij op, net als de flashbackscènes dat zijn, maar er zitten evenveel saaie stukken die lijken op scènes uit Friends die gecontroleerd werden door de woke-politie. Het verhaal begint in 1977 met het verhaal van de arme sloeber Sherman Fields die een haak als hand had en kinderen snoepjes toestopte, tot er op Halloween een wit meisje een bonbon kreeg waarin een scheermesje zat. De drommel werd door de politie tot moes geslagen, maar wanneer een paar jaar later ook andere kinderen de dood vinden door scheermesjes die in snoep zijn gewikkeld, lijkt de man onschuldig. Een referentie naar het trieste lot van Rodney King, zeker door het gebruik van het schaduwspel met de papieren poppen die als een rode draad doorheen het verhaal loopt.




Het probleem is dat Candyman vaak over zijn eigen hipheid struikelt. De personages zijn één voor één verwaande karakters die in een loft wonen, de kost verdienen met moderne kunst en wiens conversaties beperkt blijven over welke soort wijn het beste bij de lunch past, wat een afstand veroorzaakt met de kijker, die maar weinig zin heeft om deze saaie pieten anderhalf uur te volgen. Sommige stukjes zijn wel knap gevonden en verdienen zelfs de titel van visueel hoogstandje, alleen had Candyman ongetwijfeld een divisie hoger kunnen zitten, mocht men zich meer op het horroreffect hebben gestort in plaats van de hielen van de wokers te gaan likken.




BEELD EN GELUID
Puur techisch zou je deze film met 9 op 10 moeten bekronen voor zijn beeld. Dat doen we niet, en wel omdat het laatste half uur van de film weliswaar even loepzuiver oogt als in het begin, wel omdat de geelachtige kleurenfilters alles zo verschrikkelijk lelijk maken. Dat staat in schril contrast tussen de hypermoderne binnenopnames in de kunstgalerijen of de lofts, of de heldere details die je ziet in de huid van de protagonist waar zeer vreemde dingen mee gebeuren. Ook de moordscènes die zich altijd in klaarlichte dag afspelen, zien er technisch piekfijn uit. De Dolby Atmos-geluidsband krijgt dan wel weer de volle 9 op 10 met een zeer dynamiek geluid, zoals bijvoorbeeld op het einde van de film of de schrikeffecten die worden gebruikt. De reden waarom dit geen 10 op 10 krijgt is omdat het net niet spectaculair genoeg is, maar puur technisch bereikt dit de perfectie.




EXTRA'S
Veel extra's, maar ook veel te veel gericht op de verplichte promopraat. Er is een alternatief einde en er werd ook een vijftal minuutjes aan weggelaten scènes op het schijfje gegooid. In Say My Name gaat o.a. Jordan Peele voor vijf minuten dieper in op het verhaal, en dan vooral het facet waarom het anno 2021/2022 zo'n belangrijk onderwerp is. Dit maar om te zeggen dat we met Peele een nieuwe Spike Lee hebben. Body Horror heeft wel een interessante titel, maar is in feite niet meer dan 5 minuutjes filmmateriaal over de gebruikte make-up. In The Filmmaker's Eye: Nia DaCosta gaat de regisseuse vier (!) minuten dieper in op de originele film, en vertelt ze waarom ze zo graag deze sequel heeft willen maken. De film speelt zich af in een hypermodern kunstenaarswereldje, en in Painting Chaos wordt er iets over de kunstwerken gezegd. In The Art of Robert Aiki Aubrey Low krijgen we vier minuutjes wat weetjes over de soundtrack, terwijl men het in Terror In The Shadows heeft over de shadowpuppetry die gebruikt wordt in de film. Tenslotte is er een rondetafelgesprek met voor ons vijf onbekenden die het in Candyman: The Impact of Black Horror twintig minuten lang over horror en het belang dat dit kan hebben voor de zwarte gemeenschap. Een gesprek met waarheden, maar met minstens evenveel "woke-wijsheden".

CONCLUSIE
Niet iedereen was even lief voor Candyman, en dat komt vooral omdat Jordan Peele meer de nadruk legde op de verdrukking van de zwarten en minder op het horroreffect, ofschoon hij die balans als regisseur in Get Out en Us perfect wist te vinden. Candyman is de gedroomde horrorfilm voor de woke-gemeenschap, wat evenwel niet betekent dat het geen goede film zou zijn, want hoewel een paar scènes net iets te langdradig aanvoelen, is hij dat wel.