FILM
De film opent met de pancarte "vijf jaar later", en op die vijf jaar is er heel wat gebeurd. De stad New York heeft (uiteraard) nooit de Ghostbusters betaald voor het verdrijven van Gozer en zijn Vernietiger in de eerste film, en de olijke spokenjagers worden eens te meer afgeschilderd als een bende charlatans. Bovendien hebben ze een gerechtelijk bevel gekregen om zich niet langer in te laten met spokenjagen. Ray (Dan Aykroyd) heeft daarom een winkeltje met boeken over paranormale verschijnselen geopend, en af en toe geeft hij samen met Winston (Ernie Hudson) nog eens als Ghostbuster een acte de présence op een kinderfeestje, waar de recalcitrante kleuters het duo prompt uitjouwen omdat ze spierbundel He-Man hadden verwacht. Egon (Harold Ramis) doet nog min of meer ernstig wetenschappelijk onderzoek (nu ja...), maar Peter Venkman (Bill Murray) heeft een show op televisie waarin paranormaal begaafden hun kunstjes komen tonen, of beter, niet tonen, want het zijn één voor één fantasten die niet zouden misstaan in een dwangbuis.




Dana (Sigourney Weaver) heeft intussen een zoontje, Oscar, (en het is niét van Peter), én een mislukt huwelijk achter de rug. Wanneer ze met de kinderwagen door een plas ectoplasma rijdt, begint de miserie: de kinderwagen gaat vanzelf aan het rollen, en Dana heeft geen andere keuze dan de Ghostbusters te bellen om te onderzoeken of Oscar bezeten is door een kwade geest. Weliswaar kijkt ze niet dadelijk uit naar een hernieuwde ontmoeting met Venkman, maar soit. De Ghostbusters ontdekken dat er een sloot roze ectoplasma onder de stad doorloopt, die leidt naar het kunsthistorisch museum waar Dana werkt. Hiervoor moeten ze evenwel de straat illegaal openboren, wat hun een enkeltje richting gevangenis oplevert.




In het museum is de aandacht van dr. Janosz Poha (Peter MacNichol), die voortdurend Dana tracht te versieren, gericht op de restauratie van het portretschilderij van Prins Vigo Von Homburg Deutschendorf, Scourge of Carpathia, Sorrow of Moldavia, Vigo the Carpathian, Vigo the Cruel, Vigo the Torturer, Vigo the Despised, Vigo the Unholy (maar u mag gewoon Vigo zeggen). Een weetje is overigens dat Vigo gestalte wordt gegeven door acteur Wilhelm von Homburg, maar dat de stem wordt gedaan door Max von Sydow. Vigo heeft de nogal mentaal zwakke dr. Poha in zijn greep, en hij is op zoek naar een jong lichaam, liefst dat van een baby, om herboren te worden en opnieuw dood en verderf te zaaien, en uiteraard is de babby van Dana gefundenes Fressen voor de griezel. De Ghostbusters zullen daar evenwel een stokje voor steken. Gesteld dat ze uit het gekkenhuis worden vrijgelaten, natuurlijk.

De oorspronkelijke film heeft drie sequels voortgespuid, alsook een boel duidelijk op jongere kijkers gerichte tekenfilms - die overigens The Real Ghostbusters heet en niet The Ghostbusters om een dreigende rechtzaak wegens plagiaat te omzeilen - om maar te zwijgen over de bergen merchanidise. Deze tweede sequel is dan ook veeleer het obligate nummertje waarin dezelfde grappen worden herkauwd, en het verrassingseffect totaal weg is. Waar de eerste film bij de cast een geinige bedoening leek, valt hier op het gelaat van de acteurs, en dan vooral dat van Bill Murray, duidelijk af te lezen dat het hen alleen te doen is om de paycheck. Murray had op dat moment een sabbatical, en hij lag in de clinch met Columbia-baas David Puttnam die niet onder stoelen of banken stak dat hij Murray een luie nietsnut vond. Murray bekloeg er zich ook over dat het scenario waarmee de oorspronkelijke acteurs naar de set werden gelokt, compleet anders was als de praktijk uitwees, wat tot de nodige wrevel leidde.




Enfin, na veel gepalaver kwam de film er dan wonder boven wonder toch, en het werd vooral een toegift naar de fans, door o.a. het groene slijmmonster weer uit de hoge hoed te toveren, dat vooral populair was geworden door de spin-offtekenfilm. Niet iedereen was even enthousiast, en al in het minst Wilhem von Homburg, die nota bene op de première te weten kwam dat Max von Sydow al zijn dialogen had overdubd, en vervolgens het ostentatief afbolde. Von Sydow heeft overigens welgeteld één dag in de opnamestudio gezeten voor zijn bijdrage aan Ghostbusters II. Rick Moranis moest na de opnames zijn garderobe niet meer hebben, iets wat de acteur nochtans anders graag schijnt te doen - elk zijn fetish. Zelfs één van de twee tweeling-kindacteurs die de baby van Dana spelen - overigens in het echte leven neefjes van de betreurde zanger John Denver - heeft zich nog niet zo lang geleden van het leven benomen. Om maar te zeggen: er zich heel veel bad vibe in deze film, en dat kan niet anders dan reflecteren op het eindresultaat.




Het resultaat is in wezen toch maar een halfbakken film die teert op nostalgie maar niets origineels weet toe te voegen aan het gegeven, alhoewel demonen als Gozer en Zuul werden geschrapt ten voordele van een andere bad guy. Veel van de grappen waren overigens letterlijk overschotjes van het scenario van de eerste film, zoals de dame van wie de pelsen jas plots tot leven komt. Weliswaar weet in een bijrol Rick Moranis de lachers op de hand te krijgen als compleet incompetente advocaat die, mocht de rechter het mogen, mee zou veroordeeld worden. Ook muzikaal scoorde de sequel niet bepaald hits: het thema van Ray Parker jr. werd uiteraard hergebruikt, maar een compleet misplaatste song van Bobby Brown, wiens grootste bijdrage aan de muziekgeschiedenis kennelijk is dat hij regelmatig Whitney Houston een blauw oog sloeg, brak gelukkig geen potten; wel zit er een leuke remix van het originele thema in door Run DMC, maar die heren zijn er beslist niet rijker van geworden. Ze hebben er weliswaar een leuke videoclip met Sigourney Weaver aan overgehouden, en dat is ook niet niks.




BEELD EN GELUID
De 4K-presentatie van deze tweede Ghostbusters-film ligt geheel in lijn met die van de eerste film. Ook hier geniet de film de eer om al voor een tweede keer in een geremasterde film op UHD te verschijnen, en alhoewel de ouderdom goed te merken is, vaak niet in het minst bij de knullige speciale effecten, is dit waarschijnlijk de best mogelijke presentatie van de film totnogtoe. Er zitten geen beschadigingen van betekenis in het beeld, de aflijning is voldoende scherp, en alhoewel de kleuren eerder gedesatureerd dan wat anders zijn, krijgt de film een look mee die organisch genoeg is om te overtuigen. Ook hier krijg je overigens de keuze tussen een nieuwe Dolby TrueHD Atmos 7.1.4-mix, een oudere en duidelijk minder dynamische DTS-HD MA 5.1-track en voor de puristen een DTS-HD MA 2.0-track die de originele stereotrack zo goed mogelijk benadert. En ook hier is de Atmos-track de duidelijke winnaar, alhoewel er iets minder gegoocheld werd met surroundeffecten dan bij de originele film. Telkens de Ghostbusters echter hun proton pack van hun rug halen en beginnen te busten is het genieten geblazen; de tegenstander in deze film is echter minder imposant dan een reuze-marshmallow man en de beleving is daarom ook iets minder groots. De bijhorende Blu-ray bevat wel Nederlandse ondertitels.




EXTRA'S
Nagenoeg niets. Er is een audiocommentaartrack door Ivan Reitman, Dan Aykroyd en Joe Medjuck, maar dat was het dan. Weliswaar bevat de Ultimate Collection-box nog een schat aan supplementair materiaal waarover we het in onze raambespreking uitvoeriger zullen hebben.

CONCLUSIE
Ghostbusters II is de obligate sequel die vooral de grappen uit het eerste deel herkauwt, en in feite bitter weinig toevoegt aan de wereld van de Ghostbusters. Weliswaar krijgt de film een zeer mooie en verzorgde UHD.