FILM,
Wie weet heeft het allemaal wel iets met de pandemie te maken (misschien ook niet), maar 2021 was het jaar van de films over dementie en de miserie die daarmee gepaard gaat. Er was Supernova met Stanley Tucci, Falling van en met Viggo Mortensen, de Gaspar Noé-mokerslag Vortex, en in eigen land hadden we ook nog eens Une Vie Démente. De film die met de meeste aandacht ging lopen en massaal door het grote publiek opgepikt werd was The Father, met in de hoofdrol een stralende Sir Anthony Hopkins die na Silence Of The Lambs hiermee zijn tweede Oscar binnenrijfde.




Le Père van Florian Zeller was jarenlang een Frans toneelstuk dat zo'n succes was dat het op ook in Broadway gebracht werd, met Frank Langella als dementerende vader. Drie jaar later maakte Philippe Le Guay al de film Floride met Jean Rochefort, die kort nadien overleed, en gebaseerd was op het stuk, maar Zeller wilde zelf ook een filmversie maken, en had meteen een trilogie in gedachten waarmee normaal The Son en The Mother zouden moeten volgen. Florian Zeller wilde absoluut Sir Anthony Hopkins voor de rol en stuurde hem in 2017 het script. Later vertelde Zeller, mocht Hopkins geweigerd hebben, dat hij er sowieso een Franse film van zou gemaakt hebben.




The Father is door zijn onderwerp zeker niet meteen de leukste zit, maar de acteerprestatie van Hopkins is verbluffend en daardoor verplichte filmkost. Het mooie aan deze film is dat het verhaal verteld wordt vanuit het hoofd van de patiënt, waardoor je als kijker van de ene verwarring in de andere terechtkomt, net zoals dat het geval is bij de zieke. Beetje per beetje raakt de man er ook bewust van dat zijn eens zo rijke leven (hij schept te pas en ten onpas graag op met zijn intelligentie) in verval raakt, en hij ziet zichzelf als een prachtige boom die op een dag al zijn bladeren verliest. Hopkins speelt qua karakteropbouw een fantastische dubbelrol, het ene moment is hij een venijnige oude zak die het leven van zijn familie en de verzorgers door een met zorg uitgepikte chagrijn wil verzuren, terwijl hij op andere momenten in elkaar zakt en schreeuwt om zijn moeder. Het is niet alleen Hopkins die de show steelt, ook Olivia Colman, die na The Favourite hiermee haar tweede Oscar-nominatie op zak had, speelt de pannen van het dak als de dochter die niet weet hoe ze precies moet omgaan met haar emoties. Ondanks de perfecte montage voelt The Father toch nog een beetje te veel als een toneelstuk aan, maar dan wel één met de allerbeste acteurs op de planken met voorop Hopkins, die iedereen verbaasde door de Oscar weg te kapen van de gedoodverfde favoriet Chadwick Boseman. Je moet niet altijd de moderator een vuistslag verkopen om op te vallen tijdens de Oscars.




BEELD EN GELUID
Bij ons verscheen dit Oscardrama op dvd bij Cinéart, maar voor wie Nederlandse ondertitels geen must kan deze film drie keer zo goedkoop vinden via Lionsgate die voorzien is van Engelse subs. De kleuren ogen net zoals de film eerder kil en alles speelt zich bijna af op één kamer, terwijl we de weinige buitenopnames niet meer dan een blik door het raam zijn. De detaillering is wat je van een kwaliteits-dvd mag verwachten. De geluidsband is een Dolby Digital 5.1 die op een stukje operamuziek na bijna volledig uit dialogen bestaat.

EXTRA'S
Op deze dvd vind je naast wat verwijderde scènes ook nog een Q&A met Anthony Hopkins, Olivia Colman en regisseur Florian Zeller, die online is opgenomen, en dat heeft natuurlijk alles te maken met de pandemie en de maatregelen die toen golden.

CONCLUSIE
The Father is zeker niet het soort film dat voor veel rewatches vatbaar is, maar Hopkins levert hier wel een topprestatie af van een dementerende man die alles rondom zich ziet vervagen en verdwijnen.