FILM
De Amerikaanse doctoraatsstudent Roland Michell (Aaron Eckhart), die zich aan het British Museum bij professor Blackadder (Tom Hickey) specialiseert in Victoriaanse literatuur, stuit op enkele persoonlijke aantekeningen van de nogal kleffe karamellenverzen-dichter Randolph Henry Ash (Jeremy Northam), wiens persoonlijke prullaria bij het veilinghuis Sotheby's fortuinen opbrengen. Uit de documenten maakt Michell op dat, in tegenstelling wat er normaal gedacht wordt, Ash helemaal niet aan het profiel van de brave huisvader voldeed, maar er een passionele relatie met de feministische en flamboyante schrijfster Christabel LaMotte (Jennifer Ehle) op nahield. Michell wil zijn theorie staven, en deinst daarbij niet terug om documenten uit de bibliotheek te ontvreemden.


Hij gaat tevens te rade bij de Christabel LaMotte-specialiste bij uitstek, doctor Maud Bailey (Gwyneth Paltrow), zelf een verre nazate van de LaMotte-familie, die zijn theorie aanvankelijk als nonsens afdoet, omdat algemeen geweten was dat Christabel LaMotte een lesbische verhouding had met de schilderes Blanche Glover (Lena Headey). De verhalen over de verhouding zouden echter wel eens waar kunnen blijken, wanneer Michell en Bailey tussen de persoonlijke spullen van LaMotte een deel van de correspondentie met Ash terugvinden. Wanneer ze de zaak in elkaar puzzelen, vinden ze inderdaad dat één jaar uit het leven van LaMotte vrijwel ongedocumenteerd is gebleven. Samen trekken ze bijna letterlijk in de voetsporen van het geheime liefdeskoppel hun levenswandel na. Naast de academische eer die te behalen is met het aantonen van een dergelijke bewerking over de erg in trek zijnde Ash, is het Michell ook te doen om zijn concurrent, de onsympathieke Fergus Wolfe (Toby Stephens) een stap voor te blijven. Wolfe heeft bovendien ooit nog een verhouding gehad met Maud Bailey, en die is sindsdien in een onontdooibare diepvries veranderd. Of de ietwat saaie maar goed uitziende boekenwurm Michell daar enige dooi in kan brengen? Raad eens?


Possession is de filmbewerking van het gelijknamige, literair bekroonde boek van A.S. Byatt door regisseur Neil LaBute, wiens voornaamste wapenfeit totnogtoe Nurse Betty was. In de film probeert LaBute vooral de flair van het Britse academische milieu - hij zal te veel naar Inspector Morse gekeken hebben - te laten weerspiegelen. LaBute heeft daarbij een aardig werkje afgeleverd, dat enerzijds de stereotypering van academici en de onvermijdelijke clichés van het romantische genre niet kan ontlopen, en bovendien - vooral in de historische flashbacks - stijf staat van de tenenkrommende dialogen waar George Lucas zich nog voor zou schamen. De regisseur laat echter de twee verhaallijnen zo mooi gelijklopend met elkaar contrasteren én zowel verhaalsgewijs als fotografisch in elkaar overvloeien, dat hij met zijn eenvoudig verhaal de kijker toch weet te boeien. De romantische verhaallijn tussen Aaron Eckhart en Gwyneth Paltrow is nogal aan de onderkoelde kant, en de passie druipt op zijn zachtst gezegd niet echt van het scherm, maar de minimalistische aanpak ervan is eens wat anders dan het altijd weer herkauwde verhaaltje waarin de twee protagonisten elkaar eerst een halve film in de haren zitten en dan de rest van de film elkaar op alle mogelijke en onmogelijke momenten liggen af te likken; wat de gang van het verhaal in één klap een stuk geloofwaardiger én beter te genieten maakt.


Eerder dan Gwyneth Paltrow is het echter Jennifer Ehle die met haar vertolking van Christabel de meest radiante vertoning neerzet. Samengevat danst Neil LaBute voortdurend op de slappe koord tussen de steriliteit van een eerder conservatieve romantische film waar nog niet zoiets als een halve ontblote borst is in te zien, en een lofzang op de triomf van de rede. Want om je antagonisten op geloofwaardige wijze zo gepassioneerd te laten overkomen over een paar vellen oud papier, is een gewaagde maar geslaagde gok, die, ook gegeven het nog niet zo uitgebreide palmares van Neil LaBute, voor deze regisseur een belofte voor de toekomst inhoudt, als hij tenminste in de toekomst zijn hoogdravendheid binnen de perken kan weten te houden. Waar de film een waarschuwingslabel voor angst en geweld aan heeft overgehouden is ons een compleet mysterie.


BEELD EN GELUID
Voor spectaculaire geluidseffecten ben je bij deze film uiteraard aan het verkeerde adres; desalniettemin is de Dolby Digital 5.1-track behoorlijk efficiënt, met name in het overbrengen van de erg bij de algemene sfeer van de film passende klassieke score van Gabriel Yared. De schaarse momenten waarin de achterkanalen dienen te worden aangesproken, zoals in de scène waarin Michell en Bailey de waterval met de grot ontdekken, gebeurt dit ook naar behoren. De dialogen zijn goed gericht en helder. Zoals de meeste Warner-releases grenst de beeldkwaliteit van deze Possession ook weer aan het onberispelijke, met een voortreffelijke mastering zonder ruis of printbeschadingingen, slechts sporadisch een beetje aliasing en vooral een zeer natuurlijk ogend kleurenspectrum om van te snoepen. De fotografie van deze film is echt wel een pareltje, met sommige composities die bijna evenwaardig zijn met schilderijtjes. Bovendien hebben we nog niet vaak een laagwisseling mogen aanschouwen die zo goed weggecamoufleerd was als op deze disc.


EXTRA'S
Als er iets is wat deze disc wel degelijk mist, dan zijn het wel enige betekenisvolle extra's. Naast een trailer die op exact 100 seconden afklokt en wat standaard cast en crew-gegevens is de enige toevoeging een niet zo bijster interessante, niet ondertitelde commentaartrack van Neil LaBute. Wat making of-materiaal was welkom geweest.


CONCLUSIE
Possession is een aardige poging om een romantische film te brengen met een niet-standaard scenario, die daar op bepaalde punten wel en op andere punten weer niet in slaagt. Wat de transfer betreft is deze release puik, wat helaas niet van de extra's kan gezegd worden.