FILM
Buddy (Jude Hill) woont met zijn vader (Jamie Dornan) en moeder (Caitríona Balfe) als protestants gezin in een katholieke wijk van Belfast. Niet dat ze problemen hebben met hun buren of zo, want het beeld van samen spelende kinderen op straat laat vooral een harmonieuze aanblik na. Het is echter 1969 en de tijd van de Troubles. Protestantse stoottroepen, onder leiding van professioneel amokmaker Billy Clanton (Colin Morgan), houden op geregelde tijdstippen razzia's in de wijk, waarbij ze de gebouwen waar katholieken wonen in brand steken. De bewoners van de straat breken noodgedwongen de plaveien open om een barricade op te werpen, en het leger patrouilleert voortdurend zodat niemand die niet in de wijk moet zijn, toegang krijgt. Dit veroorzaakt onder meer problemen voor vader, die als protestant in een katholieke wijk woont en bovendien ook nog eens als schrijnwerker in Engeland werkt, wat maakt dat hij voortdurend afwezig is.




Desondanks is Buddy redelijk gelukkig in zijn bestaan. Hij heeft een oogje op de wiskundebolleboos van de klas, Catherine (Olive Tennant), en hij doet dan ook zijn uiterste best voor wiskunde opdat hij in de klas naast haar zou kunnen zitten. Zijn opa (Ciarán Hinds) helpt hem stiekem met zijn staartdelingen, terwijl zijn liefhebbende oma (Judi Dench) zag dat het goed was. Billy Clanton probeert echter vader onder druk te zetten om de verzetsbeweging tegen de katholieken te vervoegen, of anders toch tenminste een financiële bijdrage te leveren. De familie zit echter op zwart zaad, en vader moet nog een schuld afbetalen bij de belastingen a rato van tien pond per maand, waardoor ook dit jaar weer de kerstman zal moeten toekomen met een noodbudget. Vader heeft daarom al een paar keer geopperd om te emigreren, naar Canada of Australië, als het maar ver weg is. Moeder houdt echter de boot af, omdat haar DNA compleet met dat van Belfast verweven zit, en Buddy slaat in blinde paniek als de suggestie nog maar wordt gemaakt. Als in de buurt echter een supermarkt wordt geplunderd en moeder ongewild bij de rellen betrokken raakt, is de maat voor haar ook vol. Mogelijk kan het gezin emigreren naar Engeland, dichter bij het werk van vader, en wanneer opa ook nog eens als ex-mijnwerker komt te overlijden aan een stoflong, wordt het aantal opties wel érg beperkt...




Kenneth Branagh houdt zich tegenwoordig onledig met onder meer slechte Poirot-imitaties en is niet vies van het regisseren van een Marvelfilm op tijd en stond. Het semi-autobiografische Belfast is echter van een heel andere orde, en leverde de regisseur prompt een Oscar op voor beste origineel scenario. De hechtingsdrang van een kind aan zijn natuurlijke omgeving, zoals Buddy, die alles moet opgeven voor een onzekere verhuis naar een onbekend gebied, is een gegeven waar we allemaal wat van onszelf in herkennen, en de jonge Jude Hill die hiermee zijn acteurdebuut maakt, heeft zeker genoeg naturel om een geloofwaardige rol neer te zetten. Branaghs truc daarbij is dat hij tijdens de "repetities" vaak de camera gewoon liet lopen, zonder Hill te zeggen dat het om echte opnames ging. Branagh is historisch tot in het maniakale correct te werk gegaan. Zo zien we op TV op gegeven moment een aflevering van Star Trek, die op desbetreffende datum daadwerkelijk op BBC One is uitgezonden geweest. Jamie Dornan en vooral Caitríona Balfe leveren het beste van zichzelf als getrouwd koppel waarbij de spanningen geregeld overkoken door de uitzichtloze situatie waarin ze zich bevinden. Toch is alles niet kommer en kwel: het paar kent ook gelukkige dagen, vol muziek en dans.




Uiteraard is het feit dat Branagh uitgebreid uit zijn eigen jeugdherinneringen put, niet vreemd aan zijn realistische weergave van zijn verleden. Branagh hanteert een merkwaardige filmstijl waarbij hij de actie vastlegt in zwart-wit, maar onder meer de beelden in de cinema of op het toneel - de familie bezoekt onder meer Chitty Chitty Bang Bang, One Million Years BC en een theaterversie van A Christmas Carol - in kleur uitgevoerd zijn, waarbij de kleuren zelfs te zien zijn in de reflectie van de bril van oma. Het is in elk geval méér dan zomaar wat style over substance: de rellen in de katholieke wijken van Belfast zien er daardoor wat minder grimmig uit, wat beter aansluit bij de visie van Buddy, voor wie alles maar een doordeweeks spel is, terwijl hij zelf niet goed het verschil tussen katholicisme en protestantisme begrijpt.




BEELD EN GELUID
De artistieke keuze om de film grotendeels in zwart-wit te draaien staat geenzins een goede presentatie in de weg. We krijgen een zeer zuiver beeld zonder het minste spoortje van grain, dat ook nog eens esthetisch mooi oogt. Uiteraard is het beeld scherp en laat de textuur goed uit de verf komen, zonder dat er ook maar het minste spoortje van artefacts te bespeuren valt. De geluidsband is uitgevoerd in DTS-HD MA 7.1, en de track komt vooral goed tot leven eens er rellen uitbreken, met de plundering van een plaatselijke supermarkt als hoogtepunt, maar ook de zuivere dialogen zijn aangenaam gericht, net als de subtiele surrounds van onder meer het klaslokaal van Buddy. De soundtrack bestaat nagenoeg uitsluitend uit songs van de bekendste troubadour van Belfast, Van Morrison, en ook die staan in deze track overeind.




EXTRA'S
In een zeer interessant audiocommentaar weet regisseur Kenneth Branagh ons te overtuigen van het persoonlijke, intieme karakter van de pseudoverfilming van zijn jeugdjaren. Er is een alternatief einde (5:36) voorzien, een mooie terugblik (in kleur!) waarin de volwassen Buddy nog één keer terugkeert naar de straat uit zijn jeugd, alsook enkele verwijderde scènes (2:44), en dan zijn er nog twee featurettes In A City of Stories: The Making of Belfast (9:47) vertelt Kenneth Branagh over zijn jeugd, maar ook over de meer technische aspecten van het maken van de film. In Everyone's Inner Child (1:54) tenslotte wordt aan cast en crew gevraagd om hun meest gekoesterde herinneringen als kind op te halen, en de meerwaarde daarvan is eerder beperkt.

CONCLUSIE
Belfast is zonder discussie Kenneth Branaghs meest persoonlijke en eigenzinnige film, en het is niet moeilijk om te raden waarom de Academy de film heeft beloond met een prijs voor het beste script. Daarnaast zijn ook de acteerprestaties van hoog niveau, niet in het minst van de jonge Jude Hill.