FILM
Bij de aanvang van de nillies stond Steven Soderbergh op alle vlakken op zijn hoogtepunt. Hij was geliefd bij de critici, en maakte films die daadwerkelijk bekeken werden en die op de één of andere manier toch het verschil maakten. Naast het monstersucces van het enigszins overschatte Ocean's Eleven, was er ook het drugepos Traffic dat misschien wel zijn beste werk was. Soderbergh zelf omschreef het resultaat als een Dogma-film die 49 miljoen dollar kostte. Een waarheid als een koe, want ook al zit de film wat verveeld met een wispelturige aanpak met voorop het nutteloos gebruik van de gele en blauwe kleurfilters die de film er af en toe wat gedateerd doen uitzien, is dit toch een titel die door iedereen gesmaakt kan worden.




Traffic is een soort van raamvertelling rond de drugshandel met drie personages als centraal punt. Robert Hudson Wakefield (Michael Douglas) wordt door de overheid aangesteld om de war on drugs te leiden. Voor de buitenwereld is deze man in maatpak de ideale vader des huizes, maar zijn 16-jarige dochter Caroline (Erika Christensen) is zelf niet vies van drugs, en dreigt hiermee een schandvlek te creëren op Wakefields puik imago. Via de dochter zien we de troosteloze wereld van de junks en dealers. Even donker, maar dan op een ander niveau, is het milieu waarin de corrupte Mexicaanse agent Javier Rodriguez (Benicio Del Toro) opereert. Hij is een opportunist die zijn voordeel probeert te halen uit een oorlog tussen twee grote drugskartels, en niet te vertrouwen. Rodriguez leeft in een hard circuit waar folteringen schering en inslag zijn en waar je nooit weet of je de volgende dag het zonlicht zal zien. Een derde verhaal draait om de drugsbaron Carl Ayala en diens zwangere vrouw Helena (Catherine Zeta-Jones).




Ayala wordt gespeeld door Steven Bauer, die bekend raakte als Al Pacinos handlanger in Scarface. Er was zelfs een tijdje sprake om Al Pacino te casten als rechter Wakefield, maar de rol ging uiteindelijk naar Michael Douglas, die op dat moment verloofd was met de zwangere Catherine Zeta-Jones. Traffic vergaarde vier Oscars, waaronder eentje voor Soderbergh, één voor Stephen Gaghan voor het script en een ander voor Benicio Del Toro als Beste Mannelijke Bijrol. Dat laatste was best wel vreemd, want hoewel de acteur in Puerto Rico werd geboren, groeide hij als kind in de VS op, waardoor hij geen woord Spaans sprak en waardoor hij de taal moest gaan leren. Soderbergh stond er immers op dat de opnames in Mexico in het Spaans verliepen om zo de kroniek authentieker te maken. Del Toro werd naast Sophia Loren, Robert De Niro, Marion Cotillard, Christoph Waltz en Roberto Benigni één van de weinige acteurs die een Academy Award kreeg voor een rol die voornamelijk in een vreemde taal werd gesproken.




Traffic is twintig jaar later nog altijd één van de meest beklijvende drugdrama's. Soderbergh werd door veel filmfans soms vaak terecht als net iet te overschat beschouwd, al was het maar omdat de man best wel wat rommel op zijn kerfstok heeft staan, maar in Traffic laat de regisseur feilloos zien dat hij op dat moment op het top van zijn kunnen was. Je kan hem wel betrappen op net iets te veel clichés, want al bij al lijkt dit relaas niet meer op dat van een doorsnee-aflevering van Miami Vice, toch perst Soderbergh alles uit zijn acteurs, waardoor Traffic op zijn manier uniek wordt. Deze titel lijkt nu wat uit het oog verloren te zijn, maar eens je de film herbekijkt (of wie weet hem voor de eerste keer aanzet), merk je dat dit zeer grootse cinema is die de stempel van meesterwerk verdient.

BEELD EN GELUID
Het is geen sinecure om iets zinnigs over de beeldkwaliteit te zeggen, en dat heeft alles te maken met de speciale kleurenfilters die Soderbergh gebruikt. Alle scènes die zich in Mexico afspelen zijn volledig door het geel gedomineerd en deze met Michael Douglas in blauw, waardoor je een zeer onnatuurlijk beeld krijgt. De andere scènes die een gewoon kleurenpalet bevatten, krijgen het etiket van voldoende. Hoewel het nooit zuiver of scherp wordt, is de detaillering gelukkig voldoende, hoeel de transfer veel te veel last van soms storende filmgrain, waardoor het duidelijk wordt waarom de E1-schijfjes destijds gemiddeld maar 5 euro kostten. De geluidsband is een sobere DTS-HD MA 5.1 die nauwelijks opvalt.




EXTRA’S
Hoewel er over deze film heel wat te vertellen valt moet je je tevreden stellen met een schijfje zonder extra’s.

CONCLUSIE
Twintig jaar na datum maakt Traffic een nog even sterke indruk als dat toen was, en dit is de verdienste van het knappe scenario, de acteurs en het talent van Soderbergh om een ijzersterk verhaal op een unieke wijze neer te zetten.