FILM
Elvis Presley blijft tot op heden de onverslagen koning van de popmuziek. Tenminste, dat is zo als je dat vertaalt in verkoopcijfers, want er was geen enkele solo-artiest die meer platen verkocht dan Elvis, en omdat de muziekindustrie volledig op zijn gat ligt, zal dat nog wel een paar decennia zo blijven. Naast het rock 'n roll-icoon was de Amerikaan ook een mythe vol geheimen. Een man over wie veel verteld werd, maar over wie vooral veel verzonnen werd. Baz Luhrmann blijft nog altijd één van de meest flamboyante cineasten die weet hoe je bombast met stijl moet afleveren, maar voor de doorsnee Elvis-fan zal deze film net een brug te ver zijn. Elvis Presley is hier immers niet meer dan een pion in het Luhrmann-spel, net zoals de zanger dat in werkelijkheid was voor Colonel Parker (Tom Hanks), vanuit wiens standpunt dit verhaal verteld wordt.




Colonel Parker was in werkelijkheid nooit een kolonel, zelfs geen Amerikaan, maar gewoon de in Breda geboren Dries van Kuijk, die het zeer goed kon uitleggen. Volgens vele fans was hij de nagel aan de doodskist van hun geliefde idool, maar volgens de manager hebben diezelfde fans Elvis alleen maar aan hem te danken, want zonder zijn ijzeren hand zou de in Mississippi geboren zanger nooit het rockmonument zijn geworden dat hij nu is, laat staan dat er iemand zonder hem ooit van hem gehoord zou hebben.




De film begint met beelden van Parker die aan lager wal is geraakt. De man verkwistte al zijn geld in de casino's, en na de dood van Elvis stierf hij in armtierige omstandigheden. Bijna chronologisch krijgen we de levensloop te zien van Elvis, van de jonge knaap die zich aangetrokken voelt tot de zwarte bluesmuziek die hij in Beale Street opvangt, tot de colazuipende en hamburgerverslindende papzak die in het midden van de jaren '70 bijna letterlijk over het podium strompelde van de Las Vegas-casino's waar hij jarenlang de vaste vedette was. Een rol die vertolkt wordt door de vrij onbekende Austin Butler, die overigens fysiek voor geen meter op Elvis lijkt, maar volgens Lisa Marie wel de perfecte vertolking neerzette van haar veel te vroeg gestorven vader. Zo hoort u het ook eens van een ander.




Baz Luhrmann werd verweten dat hij de film veel te druk maakte, maar wie dat vindt heeft waarschijnlijk nog nooit zijn Moulin Rouge of Romeo + Juliet gezien. De Australische cineast kiest wel niet voor de eenvoud, maar op een paar vreemde (hoewel voor hem typische) keuzes na, zoals bijvoorbeeld het gebruik van moderne rapmuziek in de jaren '50, lijdt Elvis zeker aan geen overdaad. Wel duurt de film net iets te lang en is het jammer dat men voor Colonel Parker koos als de mayonaise die de gesneden sandwich moet samen houden. Het is al meer dan één keer gezegd, maar Hanks in een fat suit is een compleet verkeerde keuze, en om meteen maar wat woede op onze hals te halen: Tom Hanks is al jaren een uitgebluste acteur, terwijl met Olivia DeJonge als Priscilla Presley nauwelijks iets gedaan wordt. Wat overblijft is een wervelwind van een film waarin vooral de tragiek onderlijnd wordt: zijn veel te jong gestorven moeder, het feit dat Parker Elvis liet opdraven in films waar hij zelf geen moer om gaf, of de tirannie van Parker die ervoor zorgde dat Elvis niet buiten de States kon touren en daardoor vastgemetseld zat tussen de muren van de poepsjieke Las Vegas-hotels, waar hij onder de pillen raakte. Gelukkig wordt er ook genoeg aandacht besteed aan de rebel die Elvis was. Of je nu fan bent of niet, is er niemand die erom heen kan dat Elvis als één van de eerste muzikanten de relatie opzocht tussen zwarte en blanke muziek, en daarmee de fundamentele bouwstenen legde van de popmuziek.




Op die manier is Elvis een ode geworden aan de rock 'n roll, en vooral de invloed die het had op de Amerikaanse geschiedenis die gekenmerkt werd door racisme, en het christendom dat dat maar al te graag maskeerde. Wie vindt dat Elvis Presley een betere film had verdiend, kan nog altijd de televisiefilm opzetten die John Carpenter met Kurt Russell in 1979 draaide. Elvis is zeker niet zonder fouten, en zelfs net iets te langdradig, maar wel is dit sprankelende cinema van een cineast die weet wat hij daarvoor uit de kast moet halen.




BEELD EN GELUID
Is Baz Luhrmann allesbehalve voorspellend, dan zijn wij dat voor één keer wel. De filmstijl van deze Australiër is immers zoals steeds excentriek, en dat zorgt voor vlammende kleuren waardoor het kleurenpalet er iedere keer anders uitziet. De jaren '50 hebben een retrostijl met sobere kleuren, de jaren '60 zien eruit als (tja) de jaren '60 en in de jaren '70 wordt alles wat grauwer en uitzichtlozer. De detailvoering kon weliswaar wat beter, maar dat heeft vooral veel te maken met het feit dat Luhrmann van brede shots houdt en bijna nooit voor close-ups kiest. De geluidsband is een ontzettend actieve Dolby TrueHD Atmos 7.1.4 waar geen moment stilte in te bespeuren valt. Het is onnodig te zeggen dat je naast een resem effectieve achtergrondgeluiden vooral veel songs hoort van de King, die overigens voortreffelijk zijn ingezongen door Austin Butler.




EXTRA'S
Op deze Blu-ray staan er behoorlijk wat leuke extra's, wat toch een uitzondering is voor Warner-releases. Bigger Than Life: The Story of Elvis duurt iets meer dan 20 minuten, en door stukjes interviews laten Baz Luhrmann, Austin Butler, Tom Hanks, kostuumontwerper Catherine Martin en producer Schuyler Weiss horen hoe leuk ze het allemaal vonden, en wat ze gedaan hebben om de formule van een traditionele biopic te vermijden. Rock 'N Roll Royalty: The Music and Artists Behind Elvis heeft een runtime van 7 minuten, waarin men het vooral over het belang van de muziek van Elvis heeft. In het acht minuten durende Fit for a King: The Style of Elvis komt kostuumontwerper Catherine Martin nog eens aan het woord, en heeft ze het over de opvallende kostuums van Elvis. In Viva Australia staan de locaties zeven minuten centraal, zoals het landgoed van Graceland dat voor de fans al decennia lang een bedevaartsoord is. Tenslotte zijn er in Musical Moments 19 clips verzameld waarin je in feite alle songs achter elkaar kan zien uit de film zonder dat je ze moet gaan opzoeken.

CONCLUSIE
Door de populariteit van Elvis was het niet meer dan normaal dat een film die geregisseerd werd door enfant terrible Baz Luhrmann op gemengde gevoelens zou stuiten. Wie hoopt op een normale biografie (lees afgelikt en voorspelbaar) mag zich drie uur later aan een ontgoocheling verwachten, wie echter zin heeft in fonkelende cinema heeft de juiste keuze gemaakt.