FILM
Beeld je het feodale Japan in, maar dan uitsluitend bevolkt door katten. Landvoogd Ika Chu (Ricky Gervais) wil een groot paleis bouwen ter ere van de Shogun (Mel Brooks), maar het dorpje Kakamucho belemmert zijn uitzicht. Hij is dan ook van plan om de éne na de andere roversbende op het dorp af te sturen om uiteindelijk iedereen weg te lagen. De samoeraï die geacht wordt het dorp te verdedigen, neemt schrijlings de benen, en de dorpelingen besluiten om de Shogun aan te schrijven voor een nieuwe samoeraï. Die delegeert echter de opdracht naar Ika Chu, en die heeft niet beter gevonden dan de eerste de beste sukkel uit de gevangenis, in plaats van hem terecht te stellen, aan te duiden als nieuwe beschermer van Kakamucho.

En wat er erger is: de gevangene, Hank (Michael Cera)... is een hond!




De dorpelingen moeten aanvankelijk niets weten van hun nieuwe beschermheer, maar Hank dwingt toch respect af nadat hij geweldenaar Sumo (Djimon Hounsou) een lesje leert. Hank wordt getraind door Jimbo (Samuel L. Jackson), een aan lager wal geraakte samoeraï die meer aan de kattenkruidlikeur zit dan wat anders, maar desondanks toch nog de betere vechter van de twee blijkt. De naïeve Hank laat zich echter door Ika Chu een rad voor ogen draaien, en terwijl hij uitgenodigd wordt op een exclusief feestje, slaan de troepen van Ika Chu toe en steken Kakamucho in brand. Hank probeert echter zijn fout weer goed te maken door de troepen naar een uit papier opgetrokken replica van het dorp te lokken.




Paws Of Fury: The Legend Of Hank is zo goed als een letterlijke remake van de Mel Brooks-klassieker Blazing Saddles, maar waar die laatste film vooral de zwarte sheriff in een blank dorp wordt benoemd met het idee dat hij het geen 24 uur zal uithouden, worden de mensenrassen in deze film vervangen door honden en katten, en de far west-setting door het feodale Japan.. Niet toevallig speelt Mel Brooks daarbij de rol van de Shogun. Enerzijds doet de film pogingen om de vierde muur te doorbreken, onder meer door een personage op te voeren dat stelt dat de zaken moeten worden opgelost binnen de 85 minuten, zijnde de speelduur van de film, en lopen de personages letterlijk tegen de begintitels. Dat, gecombineerd met enkele leuke anachronismen (de draagstoel van Ika Chu lijkt op een stretch-limousine) levert leuke momenten op, maar voor elke welgeplaatste grap zit er ook wel een grap van het toiletniveau in, waarin scheten na consumptie van bonen, geklemd komen te zitten in een kont en een massief grote WC een hoofdrol spelen.




De film is dus bekijkbaar maar zeker niet baanbrekend, en het gegeven lijkt veel te hard op dat van Kung Fu Panda om origineel te zijn. De eerdergenoemde referenties naar Blazing Saddles zullen alleen maar gesnapt worden door doorwinterde filmliefhebbers, en wie het niet zo begrepen heeft op Mel Brooks-humor, blijft maar liever weg van deze film. Nochtans is de stemmencast geïnspireerd en vooral Ricky Gervais schittert als de slechterik van dienst.

BEELD EN GELUID
Meer dan een single layer-schijf kon er weer eens niet af, en het is dan maar goed dat de film maar 87 minuten duurt. De animatie is fijn genoeg om op HD te overtuigen, en vooral de scènes met veel beweging zoals de martial arts-toestanden waar de film van vol zit, spreken erg tot de verbeelding. De kleuren zijn fijn en helder, en de textuur zoals de snor van Ika Chu is optimaal gedetailleerd. De geluidstrack is uitgevoerd in DTS-HD MA 5.1, en dit zowel in het Engels als in een quasi onbeluisterbare (Noord-)Nederlandse dubbing waarin de fijnste woordspelingen op het stort worden gegooid. Veel van de grappen zijn moeilijk te vertalen, maar toch schort er iets bij de Engels gespoken versie met Nederlandse ondertitels: er verschijnen soms ondertitels in het beeld die niet worden uitgesproken.




EXTRA'S
The Searchers blinkt zoals vaak weer uit in het totaal gebrek aan bonusmateriaal.

CONCLUSIE
Paws Of Fury: The Legend Of Hank is een komedie met pieken en dalen die niet uitblinkt in originaliteit, maar wel in uitwerking. Zoals gewoonlijk is deze The Searchers-schijf barebones, maar we zijn blij dat we toch de Engelse uitvoering kunnen beluisteren want de Nederlandse is niet te vreten.