FILM
Horrorfilms krijgen met de regelmaat van de klok een remake. Dat iemand zich ooit zou wagen aan John Carpenter's The Thing stond dus als een paal boven water, ook al heeft die film de voorbije dertig jaar een stevige reputatie gekregen. Om de publieke verontwaardiging over het hermaken van een klassieker te omzeilen, kozen de makers ervoor om niet te spreken van een remake maar van een prequel. De nieuwe prent vertelt immers het verhaal van de Noorse expeditie op Antarctica die als eerste in aanraking komt met het buitenaardse, morfologisch ambigue wezen uit de titel en waarvan de wolfshond uit de openingsminuten van de John Carpenter-versie de enige overlevende is. Het probleem is echter dat de verhaallijn niet meer is dan een flauw doorslagje van het origineel, opgesmukt met iets modernere speciale effecten.

De enige 'innovatie' is de introductie van een vrouwelijke protagonist die hier min of meer de Kurt Russell-rol op zich neemt. Mary Elizabeth Winstead reist in het begin van The Thing naar Antarctica, omdat het Noorse team van wetenschappers daar in het ijs een wezen van onbekende oorsprong heeft gevonden. De interactie tussen de jonge vrouw en het nukkige, bebaarde mannenteam levert enkele amusante, zij het voorspelbare conflictscènes op zodra ze op de basis arriveert, maar wanneer het buitenaardse wezen uit zijn ijzige gevangenis breekt, verzandt de productie als een horrorfilm van dertien in een dozijn. De paranoia die Carpenters film zo kenmerkte, maakt plaats voor eenvormige gruwel zonder psychologische meerwaarde, waarbij de wetenschappers een voor een besmet worden door de vreemde indringer, die zich als een van hen kan 'vermommen'.

De eerste filmadaptatie van het kortverhaal Who Goes There uit 1951 door Christian Nyby en Howard Hawks, speelde nog in op de angst voor communisten, terwijl de versie van Carpenter zich eveneens in volle Koude Oorlog afspeelde. Maar in Matthijs Van Heijningens versie verdwijnt die subtext volledig. De personages zijn niet meer dan poppetjes op een Cluedoachtig spelbord, waarbij louter de triviale vraag de kop opsteekt of wetenschapper X de schuldige is en of hij zijn daad gepleegd heeft met een vlammenwerper in de recreatieruimte. De regisseur en het scenaristenteam laten hier een serieuze kans liggen. Anno 2012 heeft immers de paranoia over moslims en religieus terrorisme de wereld stevig in zijn greep. Door een stel Noren met etnische roots te casten, kon The Thing dus een interessante kritiek zijn op de stand van de huidige maatschappij, maar dat gaat dus volledig verloren in de prent.

En het is niet alsof het charisma van de acteurs dat probleem kan opvangen. Mary Elizabeth Winstead is nog redelijk te pruimen in de hoofdrol, maar dat ligt eerder aan haar unieke positie als vrouw in het van testosteron doordrongen ensemble dan aan een uitstekende karakterontwikkeling. De rest van de cast is zelfs moeilijk van elkaar te onderscheiden: de Noren zijn allemaal norse, zwijgzame mannen met baarden die probleemloos inwisselbaar zijn. Ook Joel Edgerton, als de piloot met wie Winstead bevriend geraakt, kan sterke vertolkingen in eerdere films niet doortrekken in deze genre-oefening.

De nadruk ligt dan ook eerder op de visualiteit van het materiaal dan op de personages. Niet verwonderlijk als je weet dat de Nederlandse regisseur uit de reclamewereld komt. Dat zorgt overigens voor een bijkomend, wrang neveneffect: The Thing oogt veel te gelikt. Alle ruwe kantjes zijn kortom uit het beeld geweerd, waardoor de barre locatie van het verhaal een flink deel van zijn gevaar verliest. Dat geldt zowel voor de degelijke widescreenfotografie als voor de digitale speciale effecten, die qua angst nooit de praktische effecten van Rob Bottin uit Carpenters versie kunnen evenaren. Maar, zoals gezegd, dat is nog het minste van de problemen in deze film die veel lawaai en furie bevat, maar ultiem nietszeggend blijkt.

BEELD EN GELUID
Contrast is een belangrijk onderdeel van de sfeer van deze film, dus positief qua beeldtransfer is alvast dat die een uitstekend evenwicht vindt tussen de heldere witte sneeuwvlakken en de duistere kanten van de onderzoeksbasis. Ook de kleurenweergave is prima, terwijl printbeschadigingen of compressiefouten nooit een issue zijn. Wel opvallend is dat de scherpte niet optimaal oogt. Wellicht is dat een bewuste keuze van de cineast, maar het komt het kijkplezier hoe dan ook niet ten goede. De soundtrack maakt, zoals het een horrorfilm betaamt, gebruik van alle kanalen om de kijker de stuipen op het lijf te jagen - of daar althans een poging toe te doen. Met heldere dialogen, een uitgebalanceerde mix en een goede muziekweergave is dit dus een zeer goede soundtrack.

EXTRA'S
Het Audiocommentaar van de regisseur en de producent gaat voornamelijk in op problemen en uitdagingen tijdens de productie en heeft op die manier een beetje een verontschuldigend effect voor wat uiteindelijk op het scherm te zien is. De 7 Deleted Scenes (10 min.) dragen helaas weinig bij tot een beter begrip van de film. Zowel de featurette The Thing Evolves (14 min.) als Fire and Ice (5 min.) focussen op de speciale effecten. Een extra die de subtext achter het verhaal en de personages uit de doeken doet, is er (misschien logischerwijs) niet.

CONCLUSIE
The Thing kan nooit het horrorniveau van zijn illustere voorganger bereiken omdat de prent enkel oog heeft voor de speciale effecten en niet voor personages of subtext. De film past dus perfect in het immer langer wordende rijtje van overbodige remakes. Beeld en geluid halen gelukkig wel een goed niveau. De bonussectie stelt teleur.