FILM
West-Oekraïne 1944: het Russische leger maakt zich op voor de definitieve afrekening met de Duitse troepen op Sovjetgrondgebied, maar het oorlogsplan komt in het gedrang als blijkt dat de nazi’s in de Karpaten op het uitgestippelde doorgangstraject een geheime bouwplaats hebben opgericht waar duizenden krijgsgevangen tewerk zijn gesteld en waar dag en nacht treinen arriveren met een onbekende vracht. In Moskou vermoedt men dat de Duitsers er een raketinstallatie bouwen waardoor hun projectielen de Russische hoofdstad kunnen bereiken en dus worden er verkenners uitgestuurd om het project te bespioneren, zet men een in Wenen wonende Duitse spion in om te infiltreren in het commando ter plaatse en een jong stelletje dat moet doorgaan voor Duitse onderdanen en dat via z’n werkzaamheden in de officierskantine (zij) en politietaken op het station (hij) achter de plannen van het Duits opperbevel en de inhoud van de transporten probeert te komen. En een als krijgsgevangene geklede medestander ten slotte wordt tijdens een gefingeerde achtervolgingsactie in de handen van de Duitse geheime dienst achtergelaten met informatie die de Duitsers op een dwaalspoor moet brengen aangaande de Russische aanvalsplannen.

De Duitse geheime dienst is evenwel niet van gisteren en weet de zgn. Russische krijgsgevangene via foltering tot een bekentenis te dwingen. Maar dat de Weense zakenman aan de kant van de Russen staat, dat komt bij Oberführer Walter Grubbe niet op, want de man is hem via betrouwbare contacten voorgesteld en misschien kan hij nog een centje bijverdienen indien er diamanten, goud of andere waardevolle stukken zouden gevonden worden die z’n eigen manschappen over het hoofd hebben gezien. En de zgn. broer en zus die na een lange ondervraging in de officierskantine en als politieman worden aangesteld, glippen eveneens – zij het voorlopig – door de mazen van het net. De verkenners hebben minder geluk, want zij slagen er pas na verloop van tijd in om tot de omgeving van het geheime Duitse site door te dringen. De tijd dringt, maar geen van de spionnen slaagt erin om de Duitse plannen te achterhalen en dus wordt in Moskou besloten om een van de ingenieurs van het Duitse project te kidnappen. Wat hij over het geheime onderneming van het Duitse leger vertelt heeft niets te maken met een raketinstallatie, maar kan nog veel grotere schade toebrengen...

Operation The Final Stand van de Russische regisseur Sergey Sotnichenko is een fictief verhaal dat zich afspeelt in de laatste maanden van de Tweede Wereldoorlog. De oorlogsscènes zijn uit newsreels weggeplukt – om het allemaal wat geloofwaardiger te maken – maar de pointe zelf is niet meer dan banaal. Bovendien maakt de regisseur het de kijker wel heel erg moeilijk door drie verschillende spionnenteams te creëren waarvan het niet altijd duidelijk is wat de toegevoegde waarde kan zijn. Grootste probleem voor West-Europeanen is wellicht het feit dat iedereen Russisch praat waardoor het onderscheid tussen Russen en Duitsers bij momenten heel erg onduidelijk is, vooral als het om mensen in burgerpakken gaat die je niet meteen kan identificeren op basis van typische herkenningstekens.

De acteerprestaties zijn matig tot goed, maar de karakters zijn in de meeste gevallen nauwelijks uitgediept. De spanning wordt dan weer grotendeels tenietgedaan door de versnippering van feiten en personages. De opnamen zien er goed uit, maar af en toe is er te veel licht gebruikt (de scènes met de verkenners in het bos), waardoor de fragmenten er te mooi en tegelijk te weinig realistisch uitzien.

BEELD EN GELUID
Regisseur Sergey Sotnichenko gebruikt vaak heel weinig kleur in zijn scènes. Soms neigt het sepia zelfs naar zwart-wit, maar het effect is goed en de fragmenten passen bijgevolg uitstekend bij de oude footage uit de Tweede Wereldoorlog. In het begin van de film zitten wat onscherpe en zelfs wazige beelden van beboste heuvelruggen, maar eens de intro met de titels voorbij is, wordt het materiaal scherp en gedetailleerd. Misschien ligt het aan de transfer, maar dat laten we in het midden. De soundtrack is eerder onopvallend en dat is verrassend, want meestal larderen Russen hun films met bombastische muziek. U kan het geluid in stereo of in 5.1 beluisteren, maar gezien er sprake is van weinig echte actie, valt er voor homecinemabezitters niet echt veel te genieten. Omdat de Duitsers Russisch spreken – en het dus moeilijk is een onderscheid te maken tussen de verschillende partijen - trekken we voor deze film anderhalve punt af.

EXTRA’S
De Originele Bioscooptrailer.

CONCLUSIE
We kunnen Operation The Final Stand moeilijk een goede film noemen, want daarvoor is de essentie van het verhaal te weinig geloofwaardig, zijn de karakteruitdieping te zwak, de acteerprestaties in de meeste gevallen niet meer dan middelmatig. Van spanning is er trouwens ook nauwelijks sprake.