FILM
Coriolanus Snow (Tom Blyth) is van eerder bescheiden komaf, maar heeft zich tot tot op de prestigieuze academie geknokt. Om voort te studeren ontbreekt echter het geld; vandaar dat hij hoopt in aanmerking te komen voor de fameuze Plinth-prijs. Omdat de kijkcijfers van de Hunger Games in het tiende jaar tanende zijn, heeft bedenker Dean Highbottom (Peter Dinklage) echter wat bedacht: de 24 beste studenten van de academie worden één voor één gekoppeld aan één van de 24 kandidaten uit de districten, die in de arena moeten vechten op leven en dood. De mentor die er in slaagt om van zijn pupil de meest mediagenieke deelnemer te maken, krijgt de prijs. Snow krijgt echter het kneusje van de hoop, de vrouwelijke kandidate van het mijnwerkersdistrict 12, Lucy Gray Baird (Rachel Zegler), toegewezen, een halve hippe die het in de arena waarschijnlijk geen minuut uithoudt. Toch weet Snow haar al in het middelpunt van de belangstelling te plaatsen vanaf het moment dat de kandidaten als beesten in een kooi in de dierentuin worden opgesloten.




Ondanks het feit dat zowat alles tegenzit, weet Lucy het in de arena het langst uit te houden, en wordt uitgeroepen tot de winnares. Maar dan blijkt dat Snow heeft valsgespeeld. De straf voor hem is niet mals: hij moet twintig jaar lang als voetsoldaat in de districten gaan werken. Hij kiest daarbij vrijwillig voor district 12, het moeilijkst beheersbare district, in de hoop Lucy daar terug te zien. De ervaringen hebben echter een kras op zijn ziel gemaakt, en we zien langzaam maar zeker hoe de man verandert in de bullebak die over lijken gaat zoals we hem kennen uit The Hunger Games.




Na het eclatant succes van de vier films met Jennifer Lawrence schreef auteur Suzanne Collins nog een prequel over de eerste jaren waarin de Hunger Games plaatsgrepen. De gelikte VR-koepel is verdwenen, en de kandidaten bekampen elkaar in een échte arena van een voorschoot groot, en de impact van de revolutie, waarbij de Districten het Capitool tevergeefs bekampten, is nog goed zichtbaar. Je zou van een film als deze verwachte dat het eerder de bedoeling is om nog snel even te incasseren op het succes van de vorige films - nochtans een plausibele uitleg want de franchise heeft totnogtoe drie miljard opgebracht - maar niets is minder waar. De verdienste ligt vooral bij Suzanne Collins, die er zich niet zomaar snel heeft afgemaakt met een niemendalletje af te haspelen: de personages zijn goed uitgewerkt, met onder meer Peter Dinklage als een cynische drugsverslaafde, en ook Rachel Zegler, die in de media zich niet dadelijk heeft onderscheiden met de meest verstandige uitspraken over haar nakende rol in de live-actionverfilming van Snow White, levert hier behoorlijk acteerwerk maar nog veel behoorlijker zangwerk af. De Spelen maken hooguit één derde van de film uit, en de voornaamste klemtoon ligt hier op de manier waarop Coriolanus Snow wordt gecorrumpeerd tot de klootzak zoals we hem kennen uit de andere films. Het slotbeeld zegt daarbij eigenlijk al genoeg. Verder speelt Jason Schwarzman als duidelijk één van de voorvaders van Flickerman de man in de commentaarbox, en de manier waarop hij het geweld propageert is al even afstotelijk als de manier waarop Stanley Tucci dit deed in de oorspronkelijke films.




BEELD EN GELUID
De 4K overtreft de Blu-ray nog net op de gebieden waar het ertoe doet: fijnere kleurafstelling, meer detail en fijnere textuur. Het beeld is redelijk donker en grauw - de hongerspelen zijn geen lolletje - maar er zit veel nuance in alle tinten grijs, en af en toe zijn er ook wel mooie en kleurrijke plaatjes te beleven in de natuurpracht van de districten. De speciale effecten zijn hier overigens ook weer zeer mooi ingemixt zodat niets er onnatuurlijk uitziet. De geluidstrack is hetzelfde als de Blu-ray: deze is uitgevoerd in Dolby TrueHD Atmos 7.1.4, waarbij de surroundkanalen voortdurend een workout krijgen, met onder meer piepende microfoons in de districten waar de technologie met spuug en plaktouw aan elkaar hangt, maar ook heerlijke knokpartijen in de arena waar er uiteindelijk maar één kan overblijven en laten we zeggen de onfortuinlijke verliezers nogal grafisch aan hun einde komen. Rest ons nog de gezongen stukken, en die zijn magnifiek: wanneer Lucy in het derde deel van de film optreedt in een club en er vervolgens een knokpartij ontstaat door iemand die op ee afgewezen liefde lijkt, is de atmosfeer om te snijden.




EXTRA'S
Alle extra's staan op de Blu-ray, maar ook nog eens op de UHD, wat voor een goed gevulde schijf zorgt. Eerst en vooral is er een audiocommentaar door regisseur Francis Lawrence and producente Nina Jacobson, die het onder meer hebben over de manier waarop ze al snel een optie hebben genomen om het werk va Suzanne Collins aan hun palmares toe te voegen - Lawrence deed ook de laatste Hunger Games-films en was dus de geschikte kandidaat. Het klapstuk is echter de documentaire Predator or Prey: Making the Ballad of Songbirds & Snakes (2:30:51), een documentaire die bijna zo lang duurt als de film zelf, waarin heel het ontwikkelingsproces op een eerlijke en nietsverhullende manier uit de doeken wordt gedaan, zelfs de puntjes die niet dadelijk bijdroegen tot een hoera-sfeer. We hebben altijd liever zo'n eerlijke, lange documentaire dan tien kleine featurettes over de kleine teen van de hoofdactrice, en de Hunger Games-franchise heeft op dat gebied een reputatie hoog te houden. Wel heeft deze extra geen ondertitels. Er is nog een audiofragment (2:23) waarin Rachel Zegler het nummer The Hanging Tree zingt, een brief van Suzanne Collins aan haar fans, en een trailer (2:54). Je zou niet geloven dat dat alles op één schijf geperst kan worden, maar de praktijk bewijst het tegendeel.




CONCLUSIE
Als u moet kiezen, ga dan voor de 4K-versie voor het betere beeld, maar het verschil met de Blu-ray van The Hunger Games: The Ballad Of Songbirds & Snakes is marginaal. Topschijven zoals deze zijn stilaan het handelsmerk van Belga Home Video.