FILM
In het Chicago van eind jaren 20 draait alles om corruptie, drank en All That Jazz. Roxie Hart (Renée Zellweger) droomt van een carrière als superster in de musicalwereld, maar haar huwelijk met de goedgelovige en sullige Amos Hart (John C. Reilly) vormt een rem op haar ambitie. Ze heeft echter een minnaar die haar wèl het grote succes belooft. Maar als blijkt dat het slechts loze woorden zijn om met haar de koffer in te duiken, gaat Roxie door het lint. Ze vermoordt haar minnaar in koelen bloede en vliegt de gevangenis in. Daar treft ze Velma Kelly (Catherine Zeta-Jones ), een top-artieste die alles bereikt heeft waar Roxie van droomt en die opgesloten is wegens moord op haar man en zuster. Al snel wordt duidelijk dat er slechts één persoon is die de vrouwen vrij kan krijgen: de gladde advocaat Billy Flynn (Richard Gere). Via de zeer omkoopbare bewaakster ‘Mama’ Morton (Queen Latifah) komt Roxie met hem in contact. De naïeve Amos krabbelt al zijn centjes bijeen om zijn overspelige vrouw te laten verdedigen door de zelfingenomen Flynn. Die aanvaardt de opdracht en bespeelt op een dusdanige manier de media dat ze een martelaarster van Roxie maakt. Elke journalist hangt aan haar lippen; ze is een ‘ster’. Via de nodige leugens en heel wat emotionele manipulatie wordt Roxie zoals verwacht vrijgesproken. Maar het leven gaat snel in de ‘Windy City’ en in geen tijd is ze weer de nobody van vroeger. Tot ze bezoek krijgt van Velma die ondertussen ook weer op vrije voeten is...

Sinds Moulin Rouge kent de musical een revival in Hollywood. Niet iedereen zal dat met plezier horen, maar het is verdomd moeilijk om niet van Chicago te houden. Daar waar Moulin Rouge eerder een ‘muzikale film’ is, gaat Chicago voluit voor de echte ‘musical’. Regisseur Marshall weet op perfecte wijze het verhalende karakter van film te combineren met het exuberante en artistieke van onstagemusicals. Het is niet zo dat de personages plotseling uit volle borst beginnen te zingen à la The Sound of Music. Er is geopteerd om de conventionele verhaallijnen en de muzikale nummers visueel duidelijk van elkaar te scheiden. De gebeurtenissen worden uitgebeeld in normale decors, met normale kostuums en dialogen zoals in 99% van de films gebruikelijk is. Maar elke belangrijke plotwending wordt tussenin uitgebeeld aan de hand van een muziek- en dansact op een podium, waarbij ‘de verteller’ elk nummer stijlvol inleidt. De kans dat een dergelijke mix mislukt en belachelijk overkomt is zeer groot, maar hier werkt het wonderwel. Dankzij een briljante beeld- en geluidsmontage wordt er naadloos overgegaan van een realistische filmscène naar een abstract musicalnummer. Als kijker heb je ook het gevoel dat je op de eerste rij van een theater op Broadway zit, want Marshall plaatst zijn camera’s vlak voor het podium. Ook de acteurs verdienen een pluim. Het geheel wordt gedragen door Renée Zellweger die zonder twijfel haar beste prestatie ooit neerzet. In tegenstelling tot collega Zeta-Jones had zij immers geen enkele zang- en danservaring, maar ze doet absoluut niet onder voor de schone uit Wales, integendeel. Het is dan ook onterecht dat niet Zellweger, maar wel Zeta-Jones met een Oscar aan de haal ging. Mochten ze allebei in dezelfde categorie zijn opgekomen, dan had Renée de speech mogen geven. Menige wenkbrauwen zijn opgetrokken toen womanizer Richard Gere, karakteracteur John C.Reilly en rap-idool Queen Latifah gecast werden voor een musical. Bij het bekijken van het resultaat is dat niet verrassend, want stuk voor stuk staan deze mensen voortreffelijk te acteren, te zingen en te dansen. En een musical is geen musical zonder liedjes, natuurlijk. Ook op dat vlak zit het wel snor: elk personage heeft minstens één eigen nummer waarin zijn/haar inbreng in de film verduidelijkt wordt, van de extraverte en zelfverzekerde Billy Flynn tot de meelijwekkende Amos Hart. De nummers klinken fris en worden zeer overtuigend gebracht.

Moet het nog gezegd worden: Chicago is een lust voor oog en oor. Het is tevens een goede weerspiegeling van waar het in de showbizz (en tegenwoordig ook in de politiek) altijd om draait: media-aandacht, imago en de vergankelijkheid van succes. One day you’re hot, next day you’re not. De prent kreeg van de Academy maar liefst 13 Oscarnominaties en won er 6: voor Beste Film, Vrouwelijke Bijrol (Zeta-Jones), Art Direction, Kostuumontwerp, Film Montage en Geluid.

BEELD EN GELUID
Chicago wordt gepresenteerd in het originele 1.85:1-beeldformaat dat anamorf op de disk is gezet: een zeer geslaagde en scherpe transfer met goede contrasten. Op de dvd worden de veelvuldig gebruikte rode en blauwe kleuren van de spotlights tijdens de muziekscènes meestal zeer goed weergegeven, al dient ook gezegd dat de print jammer genoeg nogal wat grain bevat. Maar misschien was dat wel de bedoeling om de groezelige nightclub-sfeer te versterken? Voor de geluidsband is er zowel een Dolby Digital- en DTS-soundtrack voorzien en deze laatste geniet onze voorkeur. Niet dat er een hemelsbreed verschil is, want beide blinken uit in zuiverheid, dynamiek en surroundgeluid. Werkelijk overdonderend. Op de DTS-track worden de bassen echter beter gecontroleerd en is er een duidelijker onderscheid tussen de verschillende instrumenten.

EXTRA’S
En dan komen we aan het minder goede punt van deze release. Chicago was een gigantische hit voor Miramax, maar dat blijkt helaas niet uit het aantal extra’s. Hopelijk komt RCV binnenkort niet met een ‘Special Edition’ aandraven die deze film bij de eerste release al verdient. Commentaar van regisseur Marshall en schrijver Condon. Beiden spreken honderduit over de problemen om het theaterstuk op een geloofwaardige manier naar het witte doek over te brengen en hoe moeilijk het soms was om de naadloze overgangen goed te krijgen. Interessant, maar helaas is er geen ondertiteling voorzien. Beide stemmen lijken sterk op elkaar en soms heb je dan ook geen idee wie er aan het woord is. Behind the scenes (27 min. 19): een documentaire die naast de gebruikelijke promo-praat (dat alle acteurs en de regisseur geweldig zijn en dat de opnames heel leuk waren, …) ook beelden van de repetities toont. Maar toch iets teveel gerecyclede stukken uit de film om een echte waardevolle toevoeging te zijn. Deleted scene (3 min. 57): het muzieknummer ‘Class’ (een duet tussen Velma en Mama) dat geknipt werd omdat het niet paste binnen de vertelstructuur van de film en waarin alles bekeken wordt vanuit Roxies standpunt. Tot slot Trailers voor ‘Gangs of New York’, ‘Frida’ en ‘de Tweeling’.

CONCLUSIE
Chicago is een film die bruist van de energie, die op een virtuoze manier in beeld gebracht is en die kan rekenen op steengoede vertolkingen. Met de goede beeldtransfer en een fantastische soundtrack is dit zeker een disk die het kopen waard is, ook al zijn de extra’s voor een meervoudige Oscarwinnaar eigenlijk te karig.