FILM
Regisseur Stephen Hopkins heeft in deze film geprobeerd om de jaren gelijknamige jaren '60-reeks nieuw leven in te blazen, en er een hedendaags (ecologisch) tintje aan te geven. De oorspronkelijke reeks ging over de familie Robinson, (vader, moeder, twee doch­ters en een zoon, vergezeld van een piloot en een vijandige verstekeling) ver­dwaal­de ruimte­reizi­gers die van planeet tot planeet zwer­ven en daar allerlei avon­turen meema­ken. Ge­sneden koek voor een door­snee familiereeks.




De film is alleszins een beetje zwaarder van thema: het verhaal begint op Aarde ergens in de 22e eeuw. De natuurlijke rijkdommen van de planeet zijn bijna uitgeput, en de mens­heid heeft geen twintig jaar meer. Alleen weet de grote massa dat niet, en diegenen die het wel weten, zoals professor John Robinson (William Hurt) en zijn vrouw Maureen (Mimi Rogers), werken koortsachtig aan een sterrenpoort. Met deze sterrenpoort moeten ze een hypertoegang creeren naar Alpha Prime, een nabije ster met een planeet die eventueel in aan­merking zou kunnen komen voor kolonisatie. Enige voorwaarde is dat er ter plekke een tweede sterrenpoort wordt gebouwd. Professor Robinson heeft zich vrijwillig opgegeven om in een soort winterslaap met het ruimteschip Jupiter 2 de eenmalige jarenlange reis te maken en ter plekke de tweede poort te gaan bouwen. Als voorwaarde heeft hij gesteld dat zijn gezin ook mee mag. De oudste dochter Judy (Heather Graham) is in de voetsporen van haar vader getreden, en is ook wetenschapper. De middelste dochter Penny (Lacey Chabert) is een puber in volle puberteitscrisis, die het maar niks vindt om haar vrienden achter te laten. Jongste zoon Will (Jack Johnson) vindt dat hij te weinig aandacht krijgt van zijn vader voor zijn bouw van robots. Verder wordt als piloot majoor Don West (Matt Leblanc) gerekruteerd.

Een mafiose organisatie, die munt tracht te slaan uit het verkopen van de laatste natuurlij­ke rijkdommen van de Aarde, en al verschillende pogingen heeft ondernomen om de hypergate te vernielen, stuurt saboteur Dr. Zachary Smith (Gary Oldman) om de Jupiter 2 onklaar te maken voor vertrek, en om zich tegelijkertijd van deze lastige getuige te ont­doen (en hem niet te moeten betalen), proberen ze hem te elimineren vooraleer hij het schip kan verlaten. Dit mislukt, maar Smith zit als blinde passagier mee op het schip.




Wanneer de bemanning goed en wel vertrokken is, en in cryogene toestand de reis begint, beginnen de sabotages van Smith zich te activeren. Het schip wordt onbestuurbaar, de bemanning wordt gewekt, en hun enige redmiddel is een wilde sprong in de hypergate, niet wetend waar (en wanneer) ze gaan terecht komen. Na de sprong bevinden ze zich dan ook in een voor hen onbekend en buitengewoon vijandig deel van de ruimte. Smith wordt overmeesterd, en op hun zoektocht vindt de familie Robinson de overblijfselen van een reddingssloep die was uitgestuurd om hen te redden; hieruit blijkt dat ze niet alleen in de ruimte zijn geslingerd, maar ook in de toekomst. De bemanning van het reddingsschip schijnt echter een vreselijke dood gestorven te zijn; wanneer ze op verkenningstocht in het schip zijn, worden de Robinsons aangevallen door een soort metalen ruimtespinnen, die in vacuum kunnen leven. Noodgedwongen blazen ze de aftocht naar de Jupiter 2, en om de spinnen uit te schakelen, torpederen ze het andere schip. Door de schokgolf wordt hun eigen schip op een ijsplaneet neergeworpen. De ijsplaneet blijkt ontstabiel door een soort singulariteit in het tijd-ruimte-continuum, en een race tegen de tijd begint om het schip te herstellen. Dr. Smith profiteert echter van de situatie om zijn sabotageplannen te proberen te ­ver­vol­le­digen.




Het scenario van de film rammelt hier en daar: de film kent een blitzstart, maar vooral naar het einde toe zitten er toch wel een paar heel onlogische plotwendingen in. Ook wordt er in de tweede helft van de film nagenoeg geen gewag meer gemaakt van hun oorspronkelijke missie, namelijk de zoektocht naar Alpha Prime. Er wordt daarentegen te zeer gefocust op de obligate romance tussen dochter Judy en piloot Don West, een ro­mance ­die echter even onderkoeld blijft als een zak diepvrieskroketten.

Twee dingen houden de film echter overeind: de special effects, die meer dan okee zijn, vooral de mechanische spinnen zijn danig goed gemaakt, en de puike acteerprestatie van Gary Old­man, die het patent heeft op dit soort gees­tes­ge­stoorde maniakale saboteurs (zie ook The Fifth Ele­ment).




BEELD EN GELUID
De kaart van de geluidseffecten wordt ten volle uitgespeeld in de verschillende spectacu­laire ruimte-scenes. Het beeld laat dan weer wat te wensen over: het is nergens heel scherp te noemen, de kleuren zijn soms flets, en wat vooral irritant is, is dat bij het begin van de verschillende hoofdstukken de Nederlandse ondertitels soms maar een fractie van een seconde zichtbaar zijn.

EXTRA'S
De DVD-release is al niet zo recent meer, en voor die tijd heeft RCV toch nog redelijk wat bonusmateriaal aan de DVD toegevoegd. Er zijn geanimeerde menu's, er is een (niet-ondertitelde) commentaartrack van regisseur Hopkins, een korte documentaire over de special effects. Verder zijn er 2 muziekclips, o.a. van Apollo 440, zijn er een paar verwij­derde scenes, zoals o.a. een scene met een volwassen geworden Bwlarp (een wezentje dat ze onderweg hebben meegenomen), ontwikkeld door Jim Henson's befaamde Creature Shop, maar die het niet tot de definitieve cut van de film heeft gehaald. Tot slot zijn er nog 2 trailers, en een summier hoofdstukje informatie over de voornaamste hoofdrolspe­lers.




CONCLUSIE
De film is zeker niet onmisbaar in ieders DVD-collectie. Science-fictionfans zullen alles­zins wel opgetogen zijn over deze DVD-release. Als je er de ongeloofwaardige plotwen­dingen voor lief bijneemt, is de film in zijn algemeenheid zeker niet slecht te noemen. De hype rondom de film is alleszins overdreven, en als cultfiguur kan Dr. Smith zeker niet tippen aan pakweg Darth Vader.