FILM
Humbert Humbert (James Mason) is docent Frans, en in afwachting van het nieuwe academiejaar neemt hij voor de zomer zijn intrek in een kamer bij de weduwe Charlotte Haze (Shelley Winters). De kamer lijkt niet meer dan een kruipruimte, maar Humberts motivatie om toch te blijven is Charlottes vroegrijpe dochter Dolores (Sue Lyon), 'Lolita' voor de vrienden, die maar al te graag hem (en elke man) rond haar vinger windt om haar zinnetje te krijgen. Charlotte is zowat een manisch depressieve versie van Hyacinth Bouquet, en staat sinds de dood van haar echtgenoot op scherp om een nieuwe man aan de haak te slaan. Ze ziet in Humbert de perfecte match, en na een pathetisch aanzoek trouwt hij met haar. Zijn werkelijke motief hiervoor is natuurlijk dat dit voor hem de enige mogelijkheid is om in Lolita's buurt te blijven. Wanneer Charlotte zijn dagboek vindt, waarin hij op weinig verhullende wijze beschrijft wat voor een domme koe hij zijn kersverse echtgenote wel vindt, springt ze voor een auto. Lolita is nu aan zijn voogdij overgeleverd, en ofschoon hun kennissenkring al snel begint te roddelen over hun toch wel erg bijzondere vorm van samenleven, wordt zijn obsessie voor haar nu pas volledig. Enerzijds houdt hij haar zo kort mogelijk aan de lijn, tegen haar groeiende drang naar onafhankelijkheid in, en anderzijds vreest hij dat elk moment de zedenbrigade bij hem over de vloer komt. En dan is er nog de obscure toneelschrijver Clare Quilty (Peter Sellers), die zijn spelletje doorziet en niets liever doet dan hem de stuipen op het lijf te jagen om zelf Lolita in te kunnen palmen.

Anno 2001 vragen we ons eigenlijk af waarom dit nu eertijds een zo controversiële film was; tegenwoordig zijn we heel wat meer gewoon, en dit is per slot van rekening Caligula niet. Akkoord, de liefde tussen een oudere man en een jongere vrouw is sinds de affaire Dutroux politiek volledig incorrect geworden, maar is tegelijkertijd een gegeven van alle tijden - lees er uw Griekse klassieke auteurs maar eens op na - waardoor de film ondanks zijn zwart-witweergave niet echt gedateerd overkomt, behalve dan de belachelijke jaren '60-kapsels en de hopeloos verouderde auto's. Voor de rest blijft de film vrij braaf en op seksueel gebied zelfs oppervlakkig; er wordt maar één keer zoveel als een blote dij getoond, maar des te meer geïnsinueerd. Het vier jaar overspannende verhaal is redelijk anecdotisch opgebouwd, waarbij er grote tijdssprongen zitten in de verschillende fades. Schrijver Vladimir Nabokov werd zelf betrokken bij de bewerking van zijn boek tot een filmscenario, en het resultaat is misschien niet een grootse klassieker, maar alleszins een best te pruimen filmpje. Wat ons vooral opviel is dat in een film met een dergelijk 'geladen' thema nog zoveel ruimte voor humor overbleef, variërend van een pathetisch medelijden voor de goedmenende sukkel Humbert tot pure slapstick - de scène waarin Humbert probeert op Lolita's hotelkamer een vouwbed probeert op te stellen is om te gieren. De ster van de film is echter volgens ons de onnavolgbare Peter Sellers, die zich in een brede waaier van valse identiteiten wikkelt, van een politieagent met het wereldrecord zeuren op zak tot een Sigmund Freud-achtige schoolpsycholoog. De film blijft ondanks zijn duur toch redelijk stevig boeien; de popcorngeneratie die er tegen opziet om twee uur en half naar een zwart-witprent te kijken zal aangenaam verrast zijn.

BEELD EN GELUID

De film wordt gepresenteerd in het originele formaat (1.66:1, U weet wel, dat moeilijke tussenformaat), maar werd niet anamorf op de schijf gezet. Het zwart-witbeeld werd misschien voor deze gelegenheid opgeknapt, maar is nog niet geheel vrij van fouten. Bij de aanzet tussen wat ooit de verschillende lassen waren durft het beeld al eens even heen en weer te wiebelen of een paar tienden seconden over te slaan, en bij hevige witte vlakken, zoals een openstaand venster, lijdt het beeld een klein beetje aan aliasing (flikkering). De randjes staan er anderzijds weer redelijk scherp op, en de grijstinten zijn duidelijk geprononceerd. Qua geluid valt er niet veel soeps over de disc te zeggen; de DVD heeft een monotrack, zoals het origineel, en met een film als deze knoei je best niet te veel. De dialoog is duidelijk verstaanbaar, en de film zelf is voorzien van een leuke jaren '60-score, die helaas iets te veel over de film gespreid wordt en soms voor enkele dode muziekmomenten zorgt.

EXTRA'S

Voor bonusmateriaal moeten we het stellen met één redelijk gedateerde trailer en een pagina met vermelding welke prijzen de film heeft gewonnen. Kortom: de moeite niet.

CONCLUSIE
Lolita kan niet tippen aan het meesterlijke drama Spartacus van Kubrick, maar is toegankelijker en meer lineair dan zijn cryptische 2001 A Space Odyssey, en alleszins minder banaal dan zijn andere film over seksuele frustratie, Eyes Wide Shut. De film is oud, maar zeker door de tijd niet cheesy geworden. Ik ben niet één van die filmliefhebbers die Kubrick onvoorwaardelijk verafgoodt, vind zelfs enkele films van hem ronduit slecht, maar Lolita is toch één van zijn betere prenten, vind ik.