FILM
Er zijn weinig genres die moeten voldoen aan zoveel strikte regeltjes als een romantische komedie. Dergelijke film heeft een aarzelende held nodig, een onbereikbaar object van affectie en een meedogenloze rivaal. Om nog maar te zwijgen van de komische sidekicks, de groei naar volwassenheid, de ongemakkelijkheid van de eerste kus, etc. Als scenarist zou je al snel denken dat je de ingrediënten maar hoeft samen te gooien om een smakelijk soepje te bereiden. En toch werkt het niet zo simpel. De overdaad aan regeltjes brengt immers voorspelbaarheid met zich mee, waardoor romantische komedies al snel op elkaar gaan lijken, ergo: een repetitief en saai kabbelend beekje worden. Voorbeelden hiervan zijn legio, maar van de recente producties spant Win a Date with Tad Hamilton! toch de kroon.

De Tad Hamilton uit de titel is een geïdoliseerde filmster, die tussen twee films door zijn bad boy imago tracht op te poetsen door in een wedstrijd een gewone fan uit te kiezen voor een afspraakje. De gelukkige winnares heet Rosalee Futch, kassierster in de supermarkt van een klein, onbeduidend stadje. Tijdens haar trip naar Hollywood maakt ze een zodanige indruk op Tad Hamilton, dat die abrupt tot inkeer komt over zijn levensstijl en haar achterna reist. Zeer tegen de zin van Rosalee’s beste vriend Pete, die al jaren een oogje op haar heeft, maar dat nooit in zoveel woorden heeft durven zeggen. Zal Rosalee vallen voor de charmes van de filmster, of ziet ze in dat de liefde van haar leven al twintig jaar voor haar neus staat, in de vorm van Pete?

Het antwoord op deze retorische vraag lijkt mij duidelijk, voor iedereen die de regeltjes van de romantische komedie kent. Maar zelfs in dit strakke, stereotiepe patroon, weet Win a Date with Tad Hamilton! nog flaters van jewelste te maken op scriptvlak. De belangrijkste is dat er verdorie nauwelijks humor in de film zit, en romantiek ook al niet. Een logische oorzaak is het overhaaste openingskwartier, dat zoveel tijd spendeert aan het opzetten van alle plotelementen, dat de karakters uit het oog worden verloren. Pete’s geheime liefde voor Rosalee wordt daardoor zo summier behandeld dat je je afvraagt of hij haar eigenlijk wel wilt. Een ander pijnpunt is de evolutie van het titulaire karakter. Waar Tad Hamilton in het openingssegment nog als een flierefluitende idioot wordt neergezet, komt hij in de rest van de film als de perfecte schoonzoon over, die zelfs oprecht liefde voor Rosalee voelt. Waardoor meteen de lont uit het kruitvat wordt gehaald. Want waar is de slechterik? Met wie moeten we als kijker meeleven: Tad of Pete? Een anticlimax, waarbij Rosalee de facto als slechterik uit de verf komt, is bijgevolg onvermijdelijk.

Ook de regie van Robert Luketic, van Legally Blonde faam, komt het verhaal niet bepaald ten goede. De cineast verliest zich in mooie helikoptershots van bruggen over ravijnen of aken op een industriële waterweg, en hanteert al te nadrukkelijk een popcornstijl. De talloze muzikale montages werken dan ook al na enkele minuten danig op de zenuwen. Maar in dergelijke noodgevallen heb je nog steeds acteurs om op terug te vallen. Hun charme zou de film alsnog van een roemloze ondergang kunnen redden. Helaas: ook op dit vlak zijn er weinig lichtpunten. Kate Bosworth speelt al te nadrukkelijk Rosalees naïviteit uit, op een wijze die flashbacks oproept naar zedige jaren vijftig films van Doris Day. Josh Dehamel werkt dan weer een stuk beter als bad boy dan als romantische filmster. En Nathan Lane en Sean Hayes zouden in de grond moeten zakken van schaamte voor de zielloze, ongrappige vertolkingen waaraan ze zich in de film bezondigen. Van de hoofdcast houdt alleen Topher Grace, als Pete, het hoofd boven water. Hij speelt weliswaar op automatische sitcompiloot, maar weet toch empathie voor zijn karakter los te weken. Vooral in scènes met barmeid Kathryn Hahn, die de show steelt in haar weinige verschijningen, krijg je het gevoel dat er meer in Win a Date with Tad Hamilton! zat.

Maar het resultaat is dus een voorspelbare, tegen een slakkengangetje voortkabbelende film, die je komisch noch romantisch kan noemen. Vreemd genoeg is het moeilijk de film echt als slecht te bestempelen. Je voelt niet mee met de personages, grappen zijn er niet en visueel stelt het ook niet veel voor, maar je blijft wel kijken. Win a Date with Tade Hamilton is hersenloos vermaak, weliswaar zonder het vermaak. Maar het is herkenbaar en voorspelbaar, en voor een pretentieloos tussendoortje, is meer soms niet nodig. Met dank aan al die stereotiepe regeltjes…

BEELD EN GELUID
Ook op dit vlak is het moeilijk iets echt slechts te zeggen. De beeldkwaliteit is, logisch voor een Hollywoodfilm uit 2004, zeer behoorlijk, maar kent zeker geen uitschieters. Zwartniveaus en contrast zijn degelijk, scherpte ook en printbeschadigingen of vuiltjes zijn nergens merkbaar. Frisse, jeugdige kleuren scoren een ietsje boven de middelmaat, maar weten ook geen wow-gevoel op te wekken. Degelijkheid troef dus. Op audiovlak kan men eenzelfde conclusie trekken. De 5.1-mix klinkt helder en foutloos, hoewel de dynamiek verbazend laag gequoteerd dient te worden. De mix tussen dialogen en muziek is ook niet altijd perfect geslaagd, maar werkt zeker ook niet storend.

EXTRA’S
Aangezien de film nergens ter wereld de bioscoopkassa’s deed rinkelen, moeten we het stellen met een minimalistische bonussectie. De meest uitgebreide extra vormen de zestien Deleted Scenes (21 min.), die geen van allen inclusie in de film verdienden. Meest in het oog springen een alternatieve opening, een andere eindsequentie en een scène met een parachutespringende, in bikini geklede Paris Hilton. Vervolgens bevat de dvd-schijf een selectie Bloopers (8 min.), die allesbehalve grappig zijn en vooral bestaan uit acteurs die bewust hun lijnen verkeerd zeggen of grapjes uithalen met hun co-sterren. Geeuw! Een Fotogalerij met dertig doodsaaie stills rondt op gepaste wijze deze dvd af.

CONCLUSIE
Win a Date with Tad Hamilton! is een van die zeldzame films die geen enkele troef bezitten en die zelfs niet slecht genoeg zijn om voor absurdistisch door te gaan. De kwaliteit van de film valt nog het best te vergelijken met een doordeweekse aflevering van een middelmatige sitcom. Beeld en geluid zijn degelijk, maar niets meer, en voor de extra’s hoef je de dvd al helemaal niet in huis te halen.