FILM
Een schip van de Virginia-compagnie vaart uit naar de Nieuwe Wereld, vooral om gouverneur Ratcliffe (David Ogden Stiers) zijn zakken te laten vullen met goud. Onder de bemanning bevinden zich echter ook types zoals John Smith (Mel Gibson), die meer voor het avontuur meegaan. Eens op het vasteland bewapenen de Engelse troepen zich tegen de vermeende wilden die een bedreiging vormen voor de avonturiers. Smith zal echter spoedig ondervinden dat de Indianen niet de barbaren zijn waarvoor Ratcliffe ze wil verslijten, wanneer hij één van hen bijzonder leert kennen. Pocahontas (Irene Bedard) is de dochter van het lokale stamhoofd, en - zoals dat meestal in Disney-films gaat - naarstig op zoek naar de bestemming in haar leven, en op haar tocht - zoals dat meestal in Disney-films gaat - voortdurend wordt vergezeld door een paar grappige sidekicks, in dit geval een wasbeer (Meeko) en een kolibrie (Flit). John Smith en Pocahontas worden uiteraard verliefd op elkaar, en Pocahontas toont hem de rijkdom van de Nieuwe Wereld. Die rijkdom beslaat echter geen goud, wat Ratcliffe in stijgende mate nerveus maakt, in die mate zelfs dat hij op een open conflict met de Indianen aanstuurt, die volgens hem het goud verborgen houden. De Indianen schuiven hun interne conflicten opzij om de gemeenschappelijke vijand het hoofd te kunnen bieden. Er is alleen nog een directe aanleiding nodig, en die komt er wanneer één van de Engelsen Kocoum, de verloofde van Pocahontas, neerschiet.

Pocahontas is een degelijke animatiefilm, echter zonder al te veel verrassingen, die in niets afwijkt van het beproefde Disney-recept. Vergeleken met zeg maar Tarzan lijkt de animatie af en toe zelfs wat gedateerd - daarom niet minder aandoenlijk - maar laat dit enkel een teken aan de wand zijn hoe snel de wereld van de animatie evolueert. Misschien dat sommigen het verhaal wat aan de melige en moraliserende kant zullen vinden, maar noem maar eens één Disneyfilm waarvoor dat niet het geval is. Dode punten zitten er niet in het scenario, maar muggenzifters als we zijn willen we toch even opmerken dat er blijkbaar niemand opkijkt van het feit dat de Indianen en de Engelsen in alle omstandigheden dezelfde taal spreken, details die bijvoorbeeld in Tarzan geloofwaardiger aangepakt zijn. En maar liefst drie "funny sidekicks" (de wasbeer Meeko, de kolibrie Flit en het hondje van de gouverneur, Perdy) is toch ook wel een beetje overkill. Toch is het verhaal meer op volwassenen gericht dan recente Disneyfilms als Hercules of The Emperor's New Groove, en soms zelfs wat angstaanjagend voor kleine kinderen. Zo wordt er op gegeven moment één van de protagonisten onverbloemd neergeschoten, en dat was pakweg dertig jaar geleden in een animatiefilm ondenkbaar. Wat zeker een belangrijke troef voor de film is, is de hoge kwaliteit van de soundtrack, zowel van de score van Alan Menken als van de in de film geweven songs, waarvan Colours of the Wind van Vanessa Williams ongetwijfeld het bekendst in de oren klinkt. Zowel deze song als de soundtrack werden bovendien onderscheiden met een Oscar. Een grappig weetje is dat de gezongen stukken van John Smith door Mel Gibson zelf zijn ingezongen, maar dat men naar verluidt in de studio achteraf alle digitale trukendozen heeft moeten opentrekken om Mels stem toch nog ietwat beluisterbaar te maken. Pocahontas is zeker in te delen bij de betere middelmaat van de animatiefilms.

BEELD EN GELUID

Men heeft de film dezelfde behandeling gegeven als bijvoorbeeld The Little Mermaid en Hercules: de originele aspect ratio is wel gerespecteerd, maar men heeft niet de moeite gedaan om een anamorfe transfer te maken, wat sinds Mulan bij Disney steeds wél het geval is - jammer dus. Het beeld zelf is gelukkig wel gevrijwaard van beschadigingen, zoals het hoort. De animatie is in de meeste scènes vloeiend, maar soms ook wel statisch en zelfs een klein beetje schokkerig (zie bijvoorbeeld de eerste ontmoeting tussen Pocahontas en John Smith), maar niets wat niet binnen de termen van de redelijkheid valt. Oscarwinnende muziek zoals deze verdient een degelijke audio-ondersteuning, en in tegenstelling tot sommige oudere Disney-releases is op deze disc zowel de originele Engelse als de overdubde Nederlandse soundtrack uitgevoerd in 5.1. Ook hier is de afwerking zeer verzorgd, worden de achterste kanalen deftig aangestuurd, met schijnbaar iets minder nadruk op de subwoofer dan anders. Nu ja, dit is Titan AE niet...

EXTRA'S

Een oud zeer van alle Disney-releases is dat bij het opstarten van de disc je je eerst door een meute aan trailers moet wurmen; een goede coördinatie tussen de skip forward en menu-toetsen kan je echter hier voorbij brengen, maar het zou natuurlijk weer niet mogen. De cross-promotional trailers in kwestie zijn voor Sneeuwwitje, The Emperor's New Groove en The Hunchback Of Notre Dame II, en via de optie sneak peeks in het menu kan je nog een bijzonder impressionante trailer oproepen voor de binnenkort in de zalen te bewonderen animatiefilm Atlantis: The Lost Empire. In tegenstelling tot de beruchte eerste reeks releases van Disney krijgen we wél een behoorlijk met extra's en geanimeerde menu's gelardeerd schijfje gepresenteerd. De indeling van deze extra's is echter wel een beetje vreemd, want naast een interactief spelletje "Follow your heart", een meertalige clip van Colours Of The Wind, duidelijk afgekeken van When You Believe op The Prince of Egypt, en een making of-documentaire van een klein halfuur, vinden we onder de sectie Production nog een schare aan ander bonusmateriaal terug. Hieronder twee kleinere documentaires, één over het creëren van de karakters en één over de muziek, een kleine portie vergelijking tussen storyboards en film, en twee verwijderde scènes, waarvan één ("In The Middle Of The River") nog in conceptuele fase, en één ("If I Never Knew You") bijna afgewerkt. Toch een paar bedenkingen: sommige van de extra's zijn Nederlands ondertiteld en andere dan weer niet, maar als men de Nederlandse soundtrack heeft gekozen, worden deze wél in het Nederlands overdubd. Dit is helemaal geen oplossing, want je denkt dat je naar een teleshopping-programma aan het kijken bent. Die Nederlandse overdubbing is dan weer wél een goede zaak bij het interactieve spelletje, duidelijk gericht op de jongere DVD-gebruiker die meestal het Engels niet machtig zal zijn. En wat ook soms storend is - overigens niet alleen bij deze Disney-release - is het voortdurende langdradige overslaan van de disc wanneer je een andere menu-optie wenst te kiezen. We zijn gelukkig al een heel eind van de movie only-discs zoals 101 Dalmatiërs en Pinokkio verwijderd, maar de eerste Disney-disc die de vergelijking met de Britse Collector's Edition-dubbeldiscs kan doorstaan, moeten we in de Benelux nog zien.

CONCLUSIE
Alleszins een mooie aanvulling in de altijd maar groter wordende back catalogue van Disney; alleen jammer dat deze in vrij willekeurige volgorde terug worden heruitgegeven. De VHS-releases meegerekend is dit maar liefst de derde retail-versie van Pocahontas in vijf jaar tijd, maar op The Lion King en Beauty And The Beast moeten we blijkbaar nog even blijven wachten...