FILM
Psycholoog Nathan Conrad (Michael Douglas) krijgt op de avond voor Thanksgiving van zijn collega Louis Sachs (Oliver Platt) - van je collega's moet je 't hebben - nogal een zwaar geval voorgeschoteld: Elisabeth Burrows (Brittany Murphy), al twintig keer in een ander ziekenhuis opgenomen, en al twintig verschillende diagnoses gesteld. Tien jaar geleden werd ze als jong meisje in shock teruggevonden nadat haar vader voor de tramrails was geduwd. Conrads tussenkomst is misschien het enige wat er nog tussen haar en een platgespoten leven staat. De zaak wordt ernstig als de onappetijtelijk uitziende gangster Patrick Koster (Sean Bean) Conrads dochtertje Jessie (Skye McCole Bartusiak) laat ontvoeren. Koster en zijn mottige maten hebben tien jaar gebromd na de diefstal van een kostbare edelsteen, en om de één of andere reden is een cijfercombinatie die in het geheugen van Elisabeth gegrift staat het enige spoor naar de buit. Conrad en zijn vrouw Aggie (Famke Janssen), die met een gebroken been thuis ligt, worden bovendien in de gaten gehouden: nog maar denken aan het woord politie óf er niet in slagen om vòòr 17 uur de cijfercombinatie met elk mogelijk middel uit Elisabeth te sleuren, en hun dochter wordt in reepjes gesneden terugbezorgd...

Don't Say A Word. Standaard-thriller. Michael Douglas leeft nog, Sean Bean casht zijn Lord Of The Rings-bonus in met alweer een rol van een slechterik, zoals in Patriot Games en National Treasure, en Brittany Murphy zet in eerste instantie een briljante geestesgestoorde neer, maar evolueert halverwege de film jammer genoeg naar een deel van het meubilair. Jammer, want Murphy, anders niet mijn favoriete actrice, heeft haar geestesgestoord typetje echt wel goed onder de knie, inclusief het frêle stemmetje, de op het eerste zicht ongecontroleerde handbewegingen en de blik van een mishandeld hondje. Gary Fleder demonstreert hetzelfde talent voor kleine, schizofrene sets zoals hij in series als The Shield ook al gerealiseerd heeft. En dan breekt de actie los. In wezen start het verhaal als een standaard ontvoering-verhaaltje, maar dan met enkele bijzonder goed uitgewerkte secondaire ideeën. Zoals het feit dat elke poging de politie te verwittigen in de kiem wordt gesmoord doordat de ontvoerders wel echt dicht op de huid van de ouders zitten, het feit dat de moeder door haar gebroken been immobiel is - wat een hoogst originele afwikkeling van een confrontatie met één van de ontvoerders oplevert - maar vooral de originele eis van de ontvoerders. Het scenario bevat ook wel weer wat ongeloofwaardige punten, maar de uitwerking met een briljant onderkoelde Sean Bean en het ingehouden beest in Michael Douglas die onvermijdelijk op elkaar af stevenen, maakt de film vermeldenswaard. Het ontbreekte de makers misschien nog net een beetje aan een onverwachte invalshoek om de film af te wikkelen, want we krijgen weer zo'n soort einde voorgeschoteld waar de domme politieagenten toch wel alle richtingaanwijzers verkeerd hebben geïnterpreteerd, en juist op het ogenblik arriveren waarop de Engel des Wrakes zijn zwaard zal doen nederdalen over de schurken. Maar Don't Say A Word is wél onderhoudend, de jonge Skye McCole Bartusiak, ook bekend als Megan uit seizoen 2 24 acteert niet met de gebruikelijke bekaktheid van sommige koters van haar leeftijd, en 24-fans zullen ook nog Paul Schulze (Ryan Chapelle) herkennen in een kleine bijrol.

BEELD EN GELUID
De beeldtransfer, zoals bij de meeste releases van Fox in het correcte aspect ratio van 2.35:1 en anamorfisch uitgevoerd, is door de beugel goed, maar ondanks de scherpte is er af en toe wat aliasing te zien. De gehele toon van de film is wat aan de donkere kant, behalve dan wanneer het kostbare juweel in kwestie waar de hele film rond draait, in beelkd komt. Het totale kleurenpalet is grauw en somber, en vooral op de scènes op het kerkhof dim je best het licht in je kamer om toch nog wat van het contrast te kunnen maken. Ergerlijk donker, maar in dit geval waarschijnlijk een artistiek verantwoorde keuze. Ruis is praktisch niet aanwezig, compressie-artefacts van de kleinere soort wel (kijk maar eens naar de scène waarin Michael Douglas en Brittany Miurphy de metro ingaan), maar geen van allen zijn echt manifest storend. De Dolby Digital 5.1-track is van een uitstekende kwaliteit, met eerder gedempte effecten die uitgedoseerd worden om een maximaal aan schrikeffecten te bekomen. Het ambiënte geluid in de stad is heel overtuigend, en creëert precies de geschikte atmosfeer. De dialogen zijn erg duidelijk, op uiteraard het incoherente gewauwel van Brittany Murphy na, maar zelfs dan zou ik oordelen dat de film zonder ondertitels nog genoeg te volgen is. De paranoïde soundtrack van Mark Isham is zeer sfeervol, en onderstreept nog eens het tempo.

EXTRA'S
Deze release van Fox oogt op het eerste zich goedkoop - de titel zit intussen ook al in het Big Deal-label, maar bevat toch nog een redelijke hoeveelheid extra's. Eerst en vooral is er een audiocommentaar door regisseur Gary Fleder, spijtig genoeg niet Nederlands ondertiteld. Fleder is een begenadigd commentaartrack-redenaar, en geeft zeer diverse uitleg bij zowel de technische aspecten van de film als hoe hij inhoudelijk beïnvloed werd door zijn collega's. Naast het volledige commentaar zijn er ook nog tien audiocommentaarfragmenten, eerlijk per twee verdeeld tussen Michael Douglas, Sean Bean, Famke Janssen, Brittany Murphy en Oliver Platt, die elk een korte toelichting geven bij twee voor hen belangrijke scènes. Misschien was het toch wel wenselijk geweest om de vijf castleden een volledige commentaartrack in te laten spreken. Helaas ook hier weer geen Nederlandse ondertiteling, dit in tegenstelling tot de rest van het bonusmateriaal.

De overige extra's zijn netjes samengesteld als een "Cinema Master Class", met als totale speelduur bijna een uur, waarbij de myriade aan kortere items nog eens onderverdeeld zijn in pre-production, production en post-production, een beetje zoals de bonusdisc van o.a. The Day After Tomorrow. In de pre-production krijgen we eerst en vooral de screentest van Brittany Murphy (6 min.), die samen met de toen reeds gecaste Michael Douglas laat testen of haar personage beklijft. Gary Fleder geeft ons een inleiding. Verder krijgen we twee storyboard-vergelijkingen (samen 10 min.), waarbij voor twee scènes, de bankoverval en de confrontatie op Potter's Field we in split-screen de storyboards naast het uiteindelijke resultaat kunnen bewonderen. Tot slot laat men de producers Arnold en Anne Kopelson aan het woord in een zeven minuten durend interview "Production Workshop With The Kopelsons", niet dadelijk het interessantste item.

In het onderdeel "production" vinden we drie subonderdelen: de featurettes "You Are There" valt uiteen in drie kortere onderdelen, samen goed voor een dikke 7 minuten, waarin de rol van onder meer de belichting wordt toegelicht op drie verschillende lokaties die in de film prominent aanwezig zijn, het hospitaal, de metro en het dok. De tweede sectie omvat de featurette "Screening Room Dailies: Aggie Escapes" en bevat hetzelfde fragmentje van een halve minuut vanuit 9 verschillende hoeken, met dan als tiende shot het eindresultaat. Er werd geen gebruik gemaakt van de multi angle-optie omdat die niet zoveel mogelijkheden biedt dus staan de scènes gewoon naast elkaar. In het laatste onderdeel vinden we nog een featurette "Set Tour With Production Designer" terug, waarin Nelson Coats ons langs de verschillende sets rondgidst.

Bij de "postproduction" vinden we nog drie featurettes. In "Conversation With Director Gary Fleder", zoals de naam het zegt, beginnen we met een 7 minuten durend interview met de regisseur, die zijn manier van filmen toelicht. Dan komt componist Mark Isham aan het woord in de 6 minuten durende "Thriller Themes", en tot slot krijgen we als toemaatje dan nog een 2 minuten durend filmpje "Inside A Scene: Trench Sequence", waarin regisseur Fleder het gebruik van computervisualisaties demonstreert, in dit geval de scène waarin enkele hoofdrolspelers in een put duikelen. Door een split-scene zien we naast elkaar de finale scène, het storyboard en de computeranimatie.

Buiten categorie wordt het geheel afgesloten met 3 verwijderde scènes (3 min.), een standaard promotionele making of-documentaire (8 min.) en "Vital statistiscs", de obligate pagina's met cast en crew-informatie. Al bij al een gevarieerd pakket aan meestal korte extra's, maar toch de moeite om even van naderbij te bekijken.

CONCLUSIE
Don't Say A Word is een aardig en goedgemaakt verzetje, helaas met niet al te veel diepgang, maar toch best onderhoudend. Voor een budgetrelease zitten er aardig wat extra's op de disc.