FILM
Warren Haggerty, hoofdredacteur van de New York Evening Star heeft zorgen, grote zorgen. Niet alleen verhindert zijn loyaliteit aan de krant hem ervan tijd vrij te maken voor zijn huwelijk met verloofde Gladys, nu hangt hem ook nog een extreem kostelijk proces wegens smaad boven het hoofd. Een artikel waarin wordt beweerd dat rijke erfgename Connie Allenbury een echtgenoten stelende feeks is, blijkt immers ongefundeerd. Haggerty ziet maar één oplossing: alsnog bewijzen dat Connie Allenburg een mannensteelster is. Hij overtuigt zijn Gladys tijdelijk in het huwelijk te treden met sterreporter Bill Chandler, zodat die de erfgename in de val kan lokken met zijn charmes en het artikel alsnog waarheid wordt. Na een aantal pogingen valt Connie inderdaad voor Bill Chandlers avances. Maar erger is dat hij ook voor haar valt. Dient nog gezegd dat de minutieus opgezette valstrik van Warren Haggerty met steeds nieuwe twists en ontwikkelingen als een overbakken soufflé in elkaar stuikt?

Net zoals het gangstergenre synoniem staat voor dramatische Hollywoodfilms uit de jaren dertig, zo identificeren we humor uit de thirties met screwball comedy. Dit genre utiliseert optimaal de nog vrij recente intrede van geluid in Hollywood door gevatte dialogen aan sneltreinvaart uit de monden van de personages af te schieten. Het zijn hoogst gestileerde prenten, deze komedies, te vergelijken met een verfilmde toneelklucht op speed. Wanneer alle ingrediënten – sterren, scenario, regie, aankleding – in de juiste doses toegevoegd worden, kan dit tijdloze meesterwerkjes als Bringing Up Baby of His Girl Friday opleveren. Maar het merendeel van de screwballfilms komt heden ten dage als archaïsch over, als stijl over inhoud, omdat de correcte mix net niet gevonden werd. Een waarheid als een koe, zeker in het geval van Libeled Lady.

De idee achter het verhaal is nochtans klassieke screwball: een man die een vrouw in de val wil lokken wordt onverwachts verliefd op haar. Maar om dit gegeven subliem te laten werken moeten alle scenariële radertjes perfect in elkaar passen: een knappe structurele opbouw, een barrage aan gevatte grappen en een hilarische nevencast van stereotiepe karaktertjes. En daar gaat Libeled Lady in de fout. Het is alsof studio MGM niet meer de moeite deed om het script tot in de puntjes te verzorgen, alsof ze ‘net niet’ hard genoeg probeerden eenmaal ze hun droomcast van Myrna Loy, William Powell, Jean Harlow en Spencer Tracy bij elkaar hadden. Wellicht dachten de producers aan de namen alleen genoeg te hebben om te film te verkopen. In hun tijd sneed dit argument zeker hout – de film werd een kassucces –, maar op lange termijn heeft dit van de film een reliek van zijn era gemaakt, die zich in moderne tijden moeilijker laat bekijken.



De opening is nochtans veelbelovend. De eerste scènes spelen zich namelijk af op de krantenredactie en roepen daardoor herinneringen op aan Howard Hawks’ His Girl Friday. Maar de dynamiek die Spencer Tracy hier nog uitstraalt, verdampt razend snel eenmaal de echte plot in werking treedt. De focus verschuift immers naar de relatie tussen William Powell en Myrna Loy, een verhouding die repetitief en te traag voortkabbelt, waardoor de venijnige angel uit de prent wordt gehaald. Eenmaal de twists elkaar beginnen op te volgen, heb je als kijker al afgehaakt. De filmmakers hebben zich kortom door pure slordigheid laten vangen aan de belangrijkste regel van hun vak: ‘Keep your audience entertained. Always.’

Een ander cruciaal onderdeel van screwball comedy is de chemie tussen de hoofdrolspelers. Zoveel tijd wordt immers besteed aan hun interacties dat een gebrek aan connectie tussen de acteurs nefast is. En ook hier schiet Libeled Lady tekort. William Powell en Myrna Loy zouden later het perfecte Hollywoodkoppel vertolken in hun Thin Man films, maar hier springt de vonk niet echt over. Ligt het aan de inconsequente kwaliteit van de dialogen, of aan een gewenning in samenspel tussen de twee – ze zouden in hun carrière maar liefst 16 prenten samen maken –, wie zal het zeggen? Feit is dat er een gebrek aan enthousiasme is in de vertolkingen van de twee, op een memorabele visscène voor Powell na. Spencer Tracy en Jean Harlow zijn veel beter in hun element. Tracy vooral wanneer hij zich op de krantenredactie bevindt en in dialoog treedt met zijn collega’s en bazen. Harlow als de koningin van de komische timing, wanneer ze verneemt eindelijk te gaan trouwen, maar met een andere man en onder andere omstandigheden dan ze had gehoopt. Het zijn twee prima vertolkingen die helaas minder tot hun recht komen in de scènes wanneer het duo het scherm deelt.

Libeled Lady mag dan alle klasse vertonen die je van een MGM-film verwacht – big stars, uitstekend production design, technische perfectie – het geheel is in dit geval minder dan de som van de delen. Vooral de aanwezigheid van een degelijk – lees: te voorspelbaar –scenario, dat het niet aandurft voor de homerun te gaan, weerhoudt de prent ervan toe te treden tot de hoofdklasse van Hollywoodkomedies. De acteurs hebben waarschijnlijk een prima tijd gehad op de set, en een publiek uit de jaren dertig was waarschijnlijk zo gecharmeerd van het sterrengehalte van de prent dat ze over de kwaliteit van de andere filmaspecten heen keken. Zeventig jaar later heeft Libeled Lady dat voordeel niet meer. Zeventig jaar later kunnen we de productie benoemen zoals ze is: een gemiste kans.

BEELD EN GELUID
De oudere films die Warner Bros. doorgaans op dvd smijt, kunnen meestal op veel liefde van restaurateurs rekenen. Niet zo in dit geval. De presentatie van Libeled Lady is ronduit slecht. Filmgrain overspoelt het beeld. De printbeschadigingen zijn legio en ontzettend storend voor de kijkervaring. Het contrast lijkt weggelopen uit een homemovie i.p.v. uit een MGM-productie, wat bovendien ook de scherpte negatief beïnvloedt. Het beeld is kortom een gigantische smet op de goede reputatie die Warner in de loop der jaren heeft opgebouwd. Op audiovlak zijn de problemen niet zo groot. De dialogen klinken helder en verstaanbaar, hoewel niet altijd even zuiver. Voor een prent van zeventig jaar oud valt de geluidskwaliteit echter goed mee.

EXTRA’S
Als enige extra is een Trailer (3 min.) aanwezig, die vooral de aanwezigheid van vier grote sterren in één film promoot.

CONCLUSIE
Libeled Lady had een goede screwball comedy kunnen zijn, maar is het niet. De verhaalopzet is goed, de uitwerking ervan te stereotiep en repetitief. Bovendien ontbreekt de nodige chemie tussen de hoofdrolspelers, hoewel o.a. Tracy en Harlow korte flashes van talent laten zien. Beeld en geluid presteren helaas vér onder de maat en ook voor de bonustrailer hoef je deze dvd niet aan te schaffen.