FILM
Hebt U zich ooit de vraag gesteld welke Hollywoodproducer ooit zo zot was om Kermit de Kikker een eigen show aan te bieden? Het antwoord op deze vraag is overigens Orson Welles, maar laat ons even niet vooruit lopen op de zaken. In deze prent, geschoten tijdens het derde jaar van de populaire poppenserie, presenteert Kermit de Kikker (Jim Henson) de geschiedenis hoe hij en zijn geschifte medewerkers bij elkaar zijn gekomen. Zoals alle kikkers genietend van een dagje nietsdoen en banjospelen in het moeras, wordt hij door een toevallig voorbij varende talentscout (Dom Deluise) erop gewezen dat er in Hollywood audities gaande zijn voor kikkers. Vooral aangetrokken door het rijk en beroemd-gedeelte van de advertentie vertrekt Kermit op de reis van zijn leven. In een groezelige bar ontmoet hij de belegen moppen tappende beer Fozzie (Frank Oz), en omdat die laatste een auto heeft, besluiten ze de reis samen te maken. Ze worden echter belaagd door Doc Hopper (Charles Durring), een dikke restauranteigenaar die van Kermit het uithangbord van zijn franchise - met als specialiteit gefrituurde kikkerbilletjes - wil maken. De lange weg naar Hollywood is echter bezaaid met ontelbare valstrikken - zeker als je eerst verkeerd rijdt via Canada en niet op tijd afslaat aan de vork - en onderweg komt het duo een onnavolgbare reeks weirdo's tegen waardoor de wagen voller en voller komt te zitten: een stuntman annex loodgieter die luistert naar de naam Gonzo (Dave Goelz), de Electric Mayhemband, en op de koop toe een varken dat net een schoonheidswedstrijd heeft gewonnen. Die laatste luistert naar de naam Piggy (Frank Oz), en het is liefde op het eerste gezicht: er is zeker een culinaire toekomst weggelegd voor kikkerbilletjes met spek!

Why are there so many
Songs about rainbows
And what's on the other side

Rainbows are visions
But only illusions
And rainbows have nothing to hide

So we've been told
And some choose to believe it
I know they're wrong, wait and see

Someday we'll find it
The rainbow connection
The lovers, the dreamers and me.

Wacka wacka! Een feature length film van een televisieserie die voornamelijk gebouwd is op een gecondenseerd aantal grappen op de kijker afvuren in een beperkt tijdsslot is altijd een risico, maar Jim Henson heeft de magie van zijn creaties van het kleine naar het grote scherm weten te vertalen. Het ontstaansverhaal van de Muppets is er vooral één met knipoogjes naar de televisiereeks, en biedt vooral een forum aan Henson en Oz om verschillende geinige dialogen te debiteren, de laatste daarbij afwisselend tussen de rollen van Fozzie en Piggy. The Muppet Movie is één aaneenschakeling van behoorlijke nonsens en absurditeit, maar weet van begin - waarin beroepscriticasters Statler en Waldorf in een chique slee worden aangevoerd om de voorvisie van de Muppetfilm af te komen kraken - tot einde te charmeren. De film is echter méér dan een aaneenschakeling van geestige one-liners, is minder chaotisch dan de meeste andere Muppetfilms, en het is zeker één van Jim Hensons beste verwezenlijkingen. Ook de meest persoonlijke, want het verhaal is één lange metafoor voor Hensons eigen omzwervingen om de Muppet Show verkocht te krijgen. De producent die uiteindelijk Kermit groen (!) licht geeft, en in deze film in het vlees gekleed wordt door Orson Welles, heet niet toevallig Lew Lord, een referentie naar Lew Grade, de man die Hensons eerste contract tekende en later een adellijke titel (lord) mocht ontvangen. Kermit zegt op gegeven ogenblik ook dat hij al zijn stunts zelf doet; voor dem openingsscène in het moeras heeft Jim Henson zelf bijna een dag in een stalen tank ondergedompeld gezeten. Zelfrelativering is in de film het sleutelwoord: als er op gegeven ogenblik een erg groot hiaat in het scenario zit, wordt dat eenvoudig verklaard door het feit dat één van de personages een rondslingerend exemplaar van het filmscript tussen de vingers heeft gekregen, en dat wordt dan ook in zoveel woorden toegegeven. Ook het hele concept van het presenteren van de Muppetgenesis als een film in een film doorbreekt de monotoniteit van de gemiddelde road trip-film. Maar het sterkste punt is het naadloos in elkaar laten overvloeien van een fantasy-realiteit naar de werkelijke wereld, die de film in een unique selling position plaatst. Dat zoiets in een science fiction-omgeving mogelijk is, bewees Jim Hensons zoon Brian onder meer met zijn creaties voor Farscape, en intussen is dergelijke blend-in gemeengoed geworden. Maar Jim Hensons rol als één van de pioniers van het genre - tenslotte is deze film in 1979 geschoten - mag zeker niet over het hoofd gezien worden.

Er zijn echter ook wel een paar zwakke kantjes aan de film. Zo zijn er de diverse cameo's van onder meer de onuitstaanbare Steve Martin als onbeleefde ober, Telly Savalas als dronken vechtersbaas, Mel Brooks als geschifte maar vreselijk overacterende gekke geleerde en Bob Hope als ijsjesverkoper, die de verhaallijn - voor zover die er is natuurlijk - niet echt vooruit helpen. Jim Henson was echter diverse acteurs schatplichtig omdat ze in de eerste jaren, toen hij het concept van een poppen-variétéshow niet aan de straatstenen kwijtraakte, in zijn project zijn blijven geloven en - sommigen zelfs als vriendendienst - als speciale gast in de show hebben willen optreden. De muziek van het duo Paul Williams-Kenny Ascher is daarentegen aanstekelijk, en de concurrentie moet even peentjes gezweet hebben toen de beide ook nog eens twee oscarnominaties op zak staken voor beste muziekscore én beste filmsong ("The Rainbow Connection"), een beetje melig maar daarom niet minder treffend eerbetoon van Henson aan al diegenen die hem hebben helpen zijn eigen regenboog te vinden.

BEELD EN GELUID
De creatie van Kermit de Kikker is al ouder dan de Muppet Show zelf; Henson's eerste boreling viert dit jaar zijn vijftigste verjaardag, en voor die gelegenheid worden alle oude Muppetfilms van onder het stof gehaald door hun nieuwe verdeler, Buena Vista. "Van onder het stof gehaald" is daarbij méér dan de adequate uitdrukking, want met de print van de film is het redelijk pover gesteld. Door de ruis ziet de blauwe lucht boven de Amerikaanse highway er ongeveer uit als Ground Zero na de aanslagen van 11 september, en hier en daar ontbreken er zelfs voorwaar frames uit de print, zoals bij het optreden van de Electric Mayhem Band in de kerk. Origineel enkel uitgebracht in het buitenland is deze 50th Anniversary Edition nauwelijks een verbetering, dus het promo-praatje "volledig hersteld en geremasterd" op de cover moet U met een serieus korreltje grain nemen. De kleuren hebben ook de tand des tijds nauwelijks doorstaan, en compressie-artefacts zijn alomtegenwoordig. Wel krijgen we een anamorfische versie in het correcte aspect ratio, en dat is ook al wat waard. Waarvoor de remix in 5.1 nodig was als geen van de mogelijkheden van surround worden gebruikt is ons ook een raadsel, we hadden het voor hetzelfde geld best met de originele mono-opnamen kunnen stellen. Slechts één of twee keer wordt de subwoofer aangesproken, onder meer in de memorabele scène waarin één welbekende Muppet van de groeipilletjes van dr. Bunsen Honeydew heeft geslikt, maar daar blijft het dan bij. En tenslotte nog dit: de idioot die voor de vertaling heeft gezorgd verdient onmiddellijk een C4. Toegegeven, sommige van de woordspelingen zijn moeilijk te vatten, maar de vertaler van dienst heeft er zich wel héél makkelijk vanaf gemaakt door geen van de liedjes te vertalen, maar als occasioneel één van de karakters iets over de lyrics opmerkt, wordt het wel vertaald. Buena Vista, ik hoop voor jullie dat jullie de auteurs van de Nederlandse ondertiteling niet de volle pot hebben betaald voor deze release, want jullie zijn gesnut.

EXTRA'S
Het bonusmateriaal beperkt zich tot één zeven minuten durend profiel van Kermit, gepresenteerd door relatieve nieuwkomer in de Muppetscène Pepe the Shrimp. De vermelding op de hoes voorlezen duurt bijna langer dan de extra zelf. Oh ja, en aangezien dit een Buena Vista-release is, mag U zich voor de film uiteraard verwachten aan een eindeloze trein trailers.

CONCLUSIE
The Muppet Movie is een beetje een miskend meesterwerkje van Jim Henson, die echter de nieuwe generatie die niet opgegroeid is met The Muppet Show minder zal aanspreken. Voor een 50ste verjaardags-editie is dit technisch gezien echter een release om oprecht beschaamd over te zijn.