FILM
We bevinden ons in 2654, en de techniek van het maken van ruimtesprongen heeft de grenzen van de ruimte voor de mensen ontsloten. Hierbij zijn ze in contact getreden met een buitenaards ras, de Kilrathi, die elke vorm van co-existentie afwijzen en een totale oorlog met de mensheid nastreven. Twee jonge piloten van de luchtacademie, Christopher Blair (Freddie Prinze jr.) en Todd Marshall (Matthew Lillard) worden net door de ruimtereiziger James Taggart (Tchéky Karyo) naar hun moederschip, de Tiger's Claw gebracht, wanneer de bevelhebber van de aardse strijdkrachten, admiraal Tolwyn (David Warner) met slecht nieuws komt: het schip Pegasus is gekaapt door de Kilrathi, en ze hebben een navigatiecomputer gestolen. Hiermee kunnen ze eindelijk de door hen al lang betrachte aanval op de Aarde beginnen. De steuntroepen hebben twee uur langer nodig om rond de Aarde een verdedigingsgordel te leggen, dus moet de Tiger's Claw, onder leiding van kapitein Sansky (David Suchet) in het door de Kilrathi veroverde gebied binnendringen om de vijand minstens twee uur op te houden. Blair en Marshall ondervinden al snel dat het leven aan boord niet het luxeleventje van de vliegacademie is: door zijn macho-gedrag begaat Marshall een fout waarbij zijn co-pilote om het leven komt, en Blair wordt door de medebemanning buitengekeken omdat zijn moeder een Pilgrim was. De Pilgrims waren de aardbewoners die de basis gelegd hebben van het intergalactische reizen, maar zich hierdoor als goden voelden en zich ook zo gedroegen. Blair heeft door zijn erfenis wel de gave dat hij een ruimteschip feilloos zonder navigatiecomputer kan besturen. Blair wordt bovendien verliefd op zijn vliegcommandant, Jeanette "Angel" Deveraux (Saffron Burrows), wat de zaken vooral bemoeilijkt wanneer hij moet kiezen tussen zijn oversten te negeren of haar leven in gevaar brengen.

Wing Commander is het zoveelste videospel dat de afgelopen jaren de weg naar het witte doek heeft gevonden. Het unieke aan het spel - een vijfdelige reeks - was dat de space combat-scenes afgewisseld werden met stukjes film met echte acteurs. In de originele versie figureerden grote namen zoals Mark Hamill als Blair, Malcolm McDowell als Tolwyn en John Rhys-Davies als Taggart. Het universum dat bedenker Chris Roberts had gebouwd, viel vooral op door zijn ongelofelijke detaillering, gecombineerd met een ijzersterk scenario. Men probeerde wel elementen uit de spellenreeks over te nemen, zoals de verschillende type schepen zowel van Aardse als van Kilrathi-makelij, en ook een deel van de personages uit de spellen heeft de overstap gemaakt naar de filmversie. Helaas zijn de interessantste personages en situaties in de filmversie verdwenen, zoals de vrouwelijke monteur Rachel Coriolis, de Kilrathi-overloper Hobbes die aan de kant van de mensen meevecht, de Darth Vader-achtige leider van de Kilrathi, prins Thrakath, en de Border Worlds. Helaas doet de film op meerdere punten afbreuk aan het origineel. De ergste discrepantie is wel de manier waarop de Kilrathi worden afgeschilderd: in de videogame-versie zijn dit grote tijgerachtige wezens, eerder een soort van nobele wilden dan de derderangs-aliens die hier worden opgevoerd. Ook Freddie Prinze jr. heeft niet het talent in huis om de getormenteerde ziel van Christopher Blair ten tonele te brengen zoals Mark Hamill dat wél met verve kon neerzetten. De Wing Commander-fans van het eerste uur waren teleurgesteld, en braken de film tot op de grond af. Terecht? De film heeft alleszins niet de cultstatus die de reeks spellen heeft kunnen opbouwen, maar blijft een leuk visueel spektakel met veel speciale effecten en een dun verhaaltje. Er wordt ook nog eens volop gegraaid in de grabbelton met clichés, en sommige scènes lijken zo uit Top Gun (de relatie tussen Blair en Angel), The Matrix (roterende 3D-scènes) of Das Boot (de manier waarop de Kilrathi met dieptebommen het aardse schip uit een krater willen lokken) gepikt. Wat vòòr de film spreekt, is de casting van enkele zeer leuke rollen voor o.a. David Suchet, Tchéky Karyo en Jürgen Prochnow, die toch over voldoende acteertalent te beschikken om de film overeind te houden. Als dat al nodig is, want Wing Commander blijft op de eerste plaats eye candy, niet origineel of baanbrekend, maar technisch wel in orde, en garant voor een avondje pure ontspanning.

BEELD EN GELUID
20th Century Fox heeft deze film niet uitgebracht in de Benelux, dus bespreken we de Duitse versie. Eerst en vooral dient te worden opgemerkt dat deze geen Engelse ondertitels bevat, zoals verkeerd op de hoes wordt gemeld, dus moet je het stellen met Duitse ondertitels of géén ondertitels. Met het beeld is het overigens pover gesteld, want ondanks het feit dat de originele verhoudingen 2.35:1 gerespecteerd is gebleven, is de transfer niet anamorf - een beetje vergelijkbaar met Titanic - en moet je, als je al gebruik wil maken van de Duitse ondertiteling, het beeld manueel omhoog schuiven. (merk het woord "als" op in voorgaande zin!) Hierdoor verliest het beeld merkbaar flink aan scherpte, en de kleuren zijn bij momenten ook nogal mat. Met het geluid is daarentegen alles prima in orde; als we één kwaliteit van de film mogen noemen, dan zijn het wel de space combat-scènes met de bijhorende akoestieke afwerking. Soms komt hierdoor zelfs de dialoog wat in de verdrukking, en dat zou toch feitelijk ook niet mogen.

EXTRA'S
De extra's, of wat daarvoor moeten doorgaan, op deze schijf zijn een lachertje. We krijgen twee pagina's met fotootjes van in totaal de acht belangrijkste acteurs, zonder verdere filmografische informatie. Men had zich de moeite kunnen besparen. 

CONCLUSIE

We denken dat deze film toch veelal voer voor de Wing Commander-fans zal zijn, en zelfs die hebben enkele gerechtvaardigde punten van kritiek. Wie de visuele démarches van de film hoger inschat dan het verhaal, komt echter ruimschoots aan zijn trekken, en ook dat kan voor een film een gegeronde bestaansreden zijn - kijk maar naar deze film.