FILM
In zijn derde bioscoopfilm vertelt Singapore's hoop voor de toekomst Eric Khoo over verliefdheid, liefdesverdriet, eenzaamheid en toevallige levensvreugde in een moderne samenleving. Aan de hand van drie fictieve verhalen en een vierde, gebaseerd op een autobiografisch werk, tast Khoo de grenzen af van het menselijk uithoudingsvermogen en toont de pijn, de communicatienood en het isolement waarin zijn personages terecht zijn gekomen. Via de figuur van de niet-fictieve 61-jarige Theresa Chan, doof sinds haar 12de en blind sinds haar 14de levensjaar, loodst de regisseur zijn publiek tegelijk binnen in een heel andere wereld, eentje van grote menselijke warmte en genegenheid, strijdvaardigheid, onvoorstelbare moed, overlevingsdrang en pure liefde voor het leven zelf.



Een oude winkelier (Chiew Sung-ching) gaat elke avond na sluitingstijd naar het ziekenhuis om er zijn zieke vrouw te bezoeken. Haar lievelingsgerecht neemt hij in een metalen doosje mee en voert hij haar als een hulpeloze baby. Uit de warme blik in haar ogen en de nauwelijks merkbare glimlach op haar lippen leest hij haar dankbaarheid af. Naargelang de dagen op elkaar gaan lijken verliest de winkelier de moed. Hij neemt zelfs niet meer de moeite om het metalen hek van zijn winkel 's ochtends open te doen. Lusteloos zit hij tussen de zaken rijst voor zich uit te staren. Het leven heeft z'n zin verloren.

Sam (Samantha Tan) en Jackie (Ezann Lee), twee goeduitziende Singaporese schoolmeisjes, leren elkaar kenen via het internet. Omdat het klikt wisselen ze telefoonnummers uit zodat ze elkaar sms-berichtjes kunnen sturen. Vandaar naar een echte ontmoeting is maar een stap. Het is liefde op het eerste gezicht en de wederzijdse beloften zijn niet van de minste. Dan ontmoet Sam een jongen en die vindt ze ook leuk. Het sms-verkeer stokt, althans langs de kant van Sam, die gebruikt voortaan de knop delete. Jackie is er het gat van in en verliest alle interesse voor de dingen om haar heen.

Fatty Koh (Seet Keng Yew) is veiligheidsagent, maar omdat hij tijdens het werk in slaap valt, wordt hij ontslagen. Thuis, bij zijn oude vader en oudere broer, is hij nauwelijks welkom. Hij wordt er afgesnauwd en vernederd. Slapen doet ie op een matras in de hall. Z'n maaltijden gebruikt hij buitenshuis. Fatty is dik, van het vreten, uit frustratie en onzekerheid en hij rookt als een turk. Tijdens één van z'n laatste surveillancebeurten ziet hij een jonge aantrekkelijke vrouw op z'n monitor verschijnen en hij wordt op slag verliefd. In de dagen die volgen zal hij de jonge vrouw onopvallend bespieden, thuis en tijdens het winkelen en wanneer hij toevallig met haar in dezelfde lift terechtkomt, weet hij zich van zenuwachtigheid geen raad. Hij koopt liefdesbrievenpapier om haar een berichtje te sturen, maar het schrijven gaat moeizaam en daarom leent hij een paar zinnen uit een romantisch boek.



Theresa Chan vertelt in Be With Me haar eigen verhaal en acteert het ook zelf, ondanks het feit dat ze blind én doof is. Als jong meisje in een achterbuurt van Singapore werd ze door een Amerikaanse professor opgemerkt en naar Amerika meegenomen waar men haar een opleiding probeerde te geven. Van oorsprong sprak ze alleen Cantonees. In de V.S. leerde men haar Engels en een handentaal om met de buitenwereld te communiceren. Ondertussen geeft Theresa zelf les aan blinde kinderen in haar vaderland. Haar autobiografisch verhaal heeft ze in een omvangrijk manuscript neergeschreven, of beter: eigenhandig met een ouderwetse schrijfmachine zwart op wit uitgetikt. Het is een verhaal over een moeilijk leven, alsof er een muur staat tussen mij en de rest, schrijft ze, totaal afgesneden van visuele en auditieve indrukken van de buitenwereld. Eén keer liet Theresa Chan de moed zakken, toen haar vriend overleed aan neuskanker, waardoor ze zich nog meer geïsoleerd ging voelen. Maar bij de pakken is ze nooit blijven zitten en Eric Khoo vertelt in de Extra's hoe de kranige gehandicapte hem na hun eerste ontmoeting bleef bestoken met briefjes om op de voortgang van het filmproject aan te dringen.

Be With Me is een eerder stille film die vooral gedragen wordt door prachtige muziek. De dialogen zijn tot een minimum beperkt. Het eerste halfuur van de film is er zelfs nauwelijks sprake van enig menselijk geluid behalve zuchten en slurpen. Eric Khoo toont fragmenten uit sms-berichten en e-mailtjes tussen Sam en Jackie, de schrijfsessies van Theresa Chan op haar haperende schrijfmachine en hij gebruikt ondertitels om haar onuitgesproken verhaal te vertellen. Later laat hij Chan zelf aan het woord tijdens haar dagelijkse bezigheden in het huishouden, in een brokkelig Engels dat ze zelf niet kan horen en dat een blinde Amerikaanse jood haar met veel geduld heeft geleerd tijdens haar jarenlange verblijf in de States.

Het verhaal van de oude winkelier is er een van eenzaamheid en verdriet, dat van Chan eentje vol hoop en bovenmenselijke moed, eerlijk, naïef en ongedwongen, krachtig en van een ontwapenende schoonheid. Het verhaal van Jackie toont de onmogelijkheid tot communicatie in een tijdperk dat in het teken staat van de onbeperkte communicatiemogelijkheden. Het resulteert in een gevoel van onmacht en diepe fysieke en mentale pijn, een totaal isolement dat de jonge vrouw tot zelfdestructie drijft. Fatty Koh aan de andere kant is de gevangene van zijn eigen verlegenheid. Hij fantaseert een heel eigen universum rond de jonge zakenvrouw die hij vanuit de verte gadeslaat, maar tot een werkelijk contact zal het nooit komen, want hij verhoudt zich tot haar zoals The Beast tot The Beauty, waarbij er van enige interesse van haar kant nooit sprake kan zijn voor deze naïeve, schrokkerige en weinig aantrekkelijke dikkerd waarmee ze totaal niets gemeen heeft of kan hebben.



De figuren van Eric Khoo zijn slachtoffers, van hun eigen beperkingen en/of van een maatschappij die het individualisme tot hoogste goed verheft. Voor Jackie en Fatty heeft de regisseur geen positieve oplossing in petto. Zij leven buiten de realiteit, willen of kunnen die niet aanvaarden. Heel anders vergaat het de oude winkelier, die via een ingenieuze zwenk in het scenario het documentaire verhaal van Theresa Chan mag betreden, waardoor Be With Me naar het einde toe louter warmte en hoop gaat uitstralen. De vermenging van fictie, non-fictie en documentaire lijkt op het eerste gezicht een onmogelijke onderneming en de overgang van de verhalen van de oude winkelier, Sam, Jackie en Fatty Koh naar het portret van Theresa Chan zorgt aanvankelijk voor een ongemakkelijk gevoel alsof appelen met peren worden vergeleken. Het zal uiteindelijk Theresa Chan zelf zijn die de kijker overtuigt van het zinvolle van de onderneming, waarbij het felle contrast tussen haar levensverhaal en dat van de fictieve personages voor een perfecte catharsis zorgt.

BEELD EN GELUID
Be With Me is opgenomen in High Definition en dat resulteert in een haarscherpe beeldkwaliteit met een perfect zwart-witcontrast. Eric Khoo maakt ten volle gebruik van de adembenemende mogelijkheden die de ultramoderne en staalkleurige skyline van Singapore hem biedt. Voor de details zoemt hij in op bewegende roltrappen en geometrische vormen uit de omgeving van zijn figuren om de anonimiteit, de vervreemding en het onpersoonlijke karakter van de 21ste eeuwse grootstad te onderstrepen. De kleuren zijn gedempt, van blauw en grijs over grauw. Zacht bruin en sepia zijn voorbehouden voor spaarzame nachtelijke scènes. Het geluid in deze film beperkt zich tot minimalistische dialogen en veel omgevingsgeluid (tikmachinegeluid, huilende en ruziënde buren, geluidjes van sms- en emailconversaties) dat zeer nadrukkelijk via de surround wordt verdeeld. In een stille film als deze trekt de muziek uiteraard alle aandacht. Rustige flarden piano, ondersteund door violen en cello, zorgen voor een zinvolle opvulling op cruciale momenten in de productie.

EXTRA'S
Bij de extra's vinden we een zeer interessante Making of Be With Me (20') waarin de regisseur en de scenarist over de totstandkoming van hun project vertellen. De producer bevestigt zijn aanvankelijke twijfel over de financiële haalbaarheid van het project en het mogelijk succes op de internationale markt. De acteurs lichten hun personage toe en vertellen over de samenwerking met Theresa Chan die zelf vaak aan het woord komt. Het beeldmateriaal toont de samenwerking met en de manier waarop de communicatie met de dove en blinde 61-jarige, die zich overigens heel goed scheen te amuseren, verliep. Repetities (8'30") bevat de voorafgaande repetitie van een aantal cruciale scènes uit de film, o.a. de tedere lesbische bedscène van Sam en Jackie, de Jackie/Fatty-scène (beide verhalen komen uiteindelijk samen) en de liftscène waarin Fatty Koh met zijn klapgrage buurman wordt geconfronteerd. In Een Film Die Hoop Geeft vertelt Eric Khoo over de drie generaties die hij in zijn film heeft gestopt, beginnend bij de jonge meisjes, de volwassen Fatty en de oude winkelier, om de verschillende fasen in het leven weer te geven, over de brokkelige structuur van de introductie en de verrassende finale waar de verschillende onderdelen twee aan twee naar een ontknoping leiden. Vervolgens gaat hij uitgebreid in op het manuscript van Theresa Chan waaruit hij het essentiële heeft gepuurd en overgehouden voor de film. Jammer genoeg zijn de interviews niet naar het Nederlands vertaald en zorgen de (soms) tweetalig Frans-Engelse ondertitels voor meer verwarring dan goed is.



CONCLUSIE
Be With Me van de Singaporese regisseur Eric Khoo is een fijnzinnige puzzel over mensen op zoek naar liefde. Vier verschillende verhalen worden aanvankelijk kriskras door elkaar gemonteerd, zonder veel dialoog of uitleg. Het tempo is eerder traag en het uitblijven van een zinvolle bedoeling werkt aanvankelijk frustrerend. Daar komt verandering in wanneer de problematiek binnen de verschillende verhalen zich duidelijker aftekent en de figuur van Theresa Chan ten tonele verschijnt, een dove en blinde vrouw met een ongelooflijke energie en vitaliteit, die de totale tegenpool is van de acteurs uit de fictieve anekdotes. De tegenstelling zorgt voor een voelbare spanning die de hele productie ten goede komt. Be With Me wordt op die manier een gevoelig en breekbaar portret van kwetsbare mensen.