FILM
Laten we eens een zwarte komedie maken, moeten de makers van het provocatief getitelde Mini's First Time gedacht hebben, waarschijnlijk vermoedend dat dit genre niet het moeilijkste kan zijn. Een beetje humor, een beetje tegen heilige huisjes stampen, wat 21ste-eeuws villijn injecteren en je bent er, toch? Jammer maar helaas, zo simpel is het niet. Want van de eerste seconde tot de laatste kan Mini's First Time niet de schijn opwekken meer te zijn dan een prent wiens hoogst mogelijke eer het behalen van een zo-slecht-dat-het-goed-wordt-label is. Een derivatief script, een passieloze regie en een nauwelijks te peilen sfeer vormen dan ook de ingrediënten van een zoutloze film die je vergeten bent nog voor hij goed en wel begonnen is.

Het titulaire personage is een 18-jarig verwend nest, van het soort dat je iedere dag tegenkomt in Amerikaanse tienersoaps. Als dochter van een constant dronken actrice op haar retour, kan ze min of meer doen en laten wat ze wil. En die kansen benut ze. Mini zoekt vooral naar wat zij 'eerste keren' noemt: gevaarlijke stunts die een grote adrenalinestoot opleveren. Naakt uit haar eigen verjaardagstaart springen bijvoorbeeld. Of voor de leut als call-girl aan de slag gaan. Dat laatste levert zelfs een onverwachte bonus op: een partijtje rollebollen met haar eigen, nietsvermoedende, geblinddoekte stiefvader. Natuurlijk komt die al snel achter de waarheid, en verdere seksexploten met de dochter van zijn vrouw laten niet lang op zich wachten. De aanwezigheid van Mini's moeder beperkt echter hun bewegingsvrijheid en dus smeden de twee geliefden een snood plan. Een mix van alcohol en pillen moeten haar labiel maken, met als einddoel opname in een psychiatrisch hospitaal. Maar niet alles loopt zoals gepland.



De plot van Mini's First Time is – op provocatieve excessen als incest na – feitelijk zo slecht nog niet. Hoe kan het ook anders, als je scenario losjes gebaseerd lijkt op twee van de beste films uit de gouden jaren van de Film Noir, Billy Wilders onovertroffen Double Indemnity en psychologisch thrillerfestijn Gaslight. Helaas schort er wel wat in de executie. Zo laat de scenarist het na om ook maar één sympathiek personage op te voeren. Detective Luke Wilson komt nog het dichtste bij maar voor het overige is er niet één karakter waar je als kijker in wenst te investeren. Ergerlijkst van al is bovendien Mini zelf, waarvan je je afvraagt waarom de andere personages in godsnaam niet haar getelefoneerde slechtheid doorzien. Dat brengt ons naadloos bij een ander schoonheidsfoutje van het script: het gebrek aan logica. Goed, je moet voldoende afwijken van het alledaagse om een film interessant te houden, maar dat betekent niet dat iedereen in het verhaal de meest belachelijke hersenkronkels zonder weerstand moet accepteren.

Dat zijn al grote struikelblokken die Mini's First Time geen plezier doen, maar nog andere obstakels liggen in het verschiet. Debuterend regisseur Nick Guthe (ook verantwoordelijk voor het scenario trouwens) weet bijvoorbeeld niet van welk hout pijlen maken. In de begingeneriek voert faux hipheid de boventoon, de rest van de film baadt in een onderkoelde sfeer, met hoekige locaties en een te sobere cameravoering. Voor Stanley Kubrick werkte dat (soms), voor Guthe is het te hoog gegrepen. Van enige acteursregie is daarenboven evenmin veel te merken. Iedereen kan schijnbaar zijn zin doen, waardoor alle cohesie uit de film verdwijnt. Alec Baldwin speelt zichzelf, Jeff Goldblum – in een compleet overbodige rol – ook, Carrie-Ann Moss een flauwe afdruk van een cliché van een Hollywoodconventie. Nikki Reed, enkele jaren geleden nog veelbelovend aan het werk in Thirteen excelleert in dan weer in pseudo-mysterieuze gelaatsuitdrukkingen.

Weinig goeds te bespeuren dus in Mini's First Time, dat hoopt dat de prikkelende titel en een dito Nikki Reed op de dvd-cover zullen volstaan om huurders of kopers te overtuigen. En liefhebbers van The O.C. of – voor de ouderen onder ons - Melrose Place zullen zich wellicht niet vervelen met de soapige elementen van de prent. Maar voor cinefiel genot is er geen plaats in dit verhaal. Hoewel je de prent toch een ding moet nageven. Hij is wel degelijk zo slecht geworden dat ie toch nog een beetje goed wordt.



BEELD EN GELUID
Dit is een release van een erg recente film, dus wat volgt zal niemand verrassen: het beeld ziet er zeer degelijk uit. De kwaliteit kent weliswaar geen uitschieters in exteem positieve zin, maar alles waar je op hoopt bij een visuele presentatie op dvd krijg je: goede contrast, mooie kleuren, geen printfoutjes en – wegens de korte lengte van de film – geen digitale artefacten op de enkele laag van de disc. Het geluid staat in twee versies op de schijf, een stereotrack en een 5.1-mix, maar de verschillen tussen de twee zijn zo minimaal dat je je afvraagt waarom beide sporen aangeboden worden. Beide track klinken overigens even degelijk als het beeld er uitziet.

EXTRA'S
DFW houdt het bij een stel Cross-Promotionele Trailers in de bonussectie en dat is helaas niet voor het eerst. Waarom de distributeur de release niettemin als een 'Collector's Edition' verkoopt? Antwoorden op een briefkaart...

CONCLUSIE
Mini's First Time tracht een goede zwarte komedie te presenteren, maar faalt op alle vlakken. De enige factor die de zwakke regie, het slappe script en de weinig verrassende acteerprestaties verteerbaar maakt, is een flinke dosis schuldig plezier. Beeld en geluid zijn beide op weinig foutjes te betrappen, maar de term 'Collector’s Edition' is een lachertje gezien de onbestaande extra's.