FILM
The Black Dahlia is een bijna twee uur durende thriller die zich afspeelt in de late jaren'40 in Los Angeles. Dat tijdskader geeft regisseur en Hitchcock-bewonderaar Brian De Palma alle ruimte om van zijn productie een eerbetoon te maken aan de film noir, een genre dat het moet hebben van sfeer en waarbij stijl voorrang krijgt op inhoud. De regisseur heeft zijn huiswerk goed gemaakt want qua cinematografie, decorontwerp, aankleding en make-up is er hier sprake van een indrukwekkende prestatie: cynische en bikkelharde cops, verleidelijke en sexy vrouwen, gevaarlijke tegenstanders met boefachtige tronies, revolvers, baseballbats en vlijmscherpe knipmessen, nicotine- en sepiakleuren afgewisseld met bibberige zwart-wittinten, grauwe achterbuurten, broeierige nachtbars en een bedreigende sfeer, De Palma stopt het er allemaal in. Bovendien is zijn fotografie bij momenten verrassend en gedurfd en wisselt hij voortdurend ruime panoramische opnamen af met intieme scènes en claustrofobische close ups. In pure Hitchcockstijl laat hij z'n camera in één beweging van de ene naar de andere scène glijden, tovert schaduwen op muren en wanden om gewelddadige confrontaties te suggereren eerder dan ze te tonen en schrikt er uiteindelijk niet voor terug om ook expliciet geweld en verminking te filmen.

Tot daar het goede nieuws, want The Black Dahlia, op een verhaal van de Amerikaanse misdaadschrijver James Ellroy, wordt op geen enkel moment echt spannend en de figuren die De Palma opvoert beklijven of emotioneren nauwelijks. Het scenario is een wirwar van plots en subplots die niet meer dan een vaag verband met elkaar hebben, waardoor het haast onmogelijk is om vat te krijgen op de verhaalstof. Bovendien loopt de informatieverstrekking fout: nooit geeft De Palma de kijker voorkennis in verband met het onderzoeksterrein van zijn hoofdpersonages Bucky Bleichert (Josh Hartnett) en Lee Blandard (Aaron Eckhart), politiemannen en rechercheurs van het L.A. Police Department. De voortgang van de film verneemt de kijker louter via hun onderlinge dialogen en conclusies. Meedenken en de zaak mee uitpluizen is er niet bij. De kijker blijft een buitenstaander van wie geen enkele medewerking verwacht wordt. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat De Palma uiteindelijk twee lange slotscènes zal nodig hebben om het ingewikkelde web van intriges dat hij in meer dan anderhalf uur heeft gesponnen doorzichtig en acceptabel te maken.



Goed het verhaal dan: Buckly Bleichert en Lee Blanchard, twee ex-boksers, staan bekend om hun hoge score inzake het oppakken van vluchtelingen en verdachten. Als Mr. Fire en Mr. Ice zijn ze de mascotte van het L.A. Police Department. Wanneer ze betrokken raken bij het onderzoek naar de moord op de jonge Elisabeth Short, alias The Black Dahlia (Mia Kirschner), ontstaat er een misverstand: Bucky wil eerste een kindermoordenaar achter de tralies zien te krijgen, Lee bijt zich vast in de nieuwe affaire en laat hun team voor zeven dagen overplaatsen naar Aanhoudingen. De collega's worden boezemvrienden als Lee z’n partner tijdens een incident in het prostitutiemilieu uit de baan van een kogel houdt. Maar Lee heeft ook nog andere katjes te geselen: ook over zeven dagen komt de voormalige pooier van zijn vriendin Kay (Scarlett Johansson) op vrije voeten en het heeft er alle schijn van dat die op wraak zint. Waarom Lee uiteindelijk naar amfetamines grijpt en ten onder gaat aan The Black Dahlia-affaire wordt pas in de uitgebreide coda duidelijk. Ondertussen stuurt De Palma zijn personage Bucky op pad om de zaak tot op het bot uit te zoeken. Zijn queeste brengt hem op het spoor van Madeline Linscott (Hilary Swank) en haar bizarre familieleden, een grappige anekdote vol overacting, zij het niet helemaal op z'n plaats in een voor de rest zeer realistisch geconcipieerde film. Madeline en Bucky worden minnaars, maar ook tussen Kay en Bucky is er sprake van een zekere seksuele spanning. Dat die heel lang zonder gevolg blijft heeft te maken met de broederband tussen Bucky en Lee.

Bucky Bleichert, zeer begaan met het lot van de vermoorde Black Dahlia (een waar gebeurd verhaal waarvan Ellroy de essentie overhoudt en in een andere context uitwerkt), ontdekt dat de vriendinnen van Elisabeth Short elkaar uit het lesbomilieu kennen en betrokken zijn bij het maken van een pornofilm. Hoe Bucky de verschillende plots finaal met elkaar verbindt om de hele affaire, inclusief de duistere praktijken van zijn maat Lee, op te lossen, is niet echt duidelijk. Hij beschikt in elk geval over aanwijzingen die de toeschouwer niet heeft. Ook in een film die stijl op inhoud laat primeren behoort het scenario aan minimale regels qua helder en duidelijk te voldoen. Jammer dat Brian De Palma bij de transfer van boek naar script niet gekozen heeft voor een minder ingewikkelde en minder hermetische aanpak. Op die manier had hij heel wat frustratie bij zijn publiek voorkomen.

BEELD EN GELUID
Qua beeldcompositie, kleurenkeuze en algemene vormgeving behoort The Black Dahlia beslist tot de topklasse. Heel veel geld is besteed aan de historische reconstructie, de sfeer en de belichting en dat loont. De gebruikte mastertape voor de dvd-versie is van een bijzonder hoge kwaliteit. Er zijn geen technische onvolkomenheden, opvallende beschadigingen of andere ongerechtigheden. The Black Dahlia is een ware streling voor het oog. Jammer genoeg heeft Dutch Film Works met de oorspronkelijke 2.35:1-verhouding geknoeid en blijft er een magere 1.78:1-versie over met links een rechts een aanzienlijk beeldverlies ten opzichte van de originele film. Een onvergeeflijke ingreep. Over de geluidstrack is er dan weer wel veel goeds te vertellen: er is keuze tussen Dolby Digital 5.1 en DTS, met een lichte voorkeur voor deze laatste qua dynamiek. Er gebeurt in The Black Dahlia voldoende om de subwoofer en de achterste kanalen aan hun trekken te laten komen. Het surroundeffect is bij momenten grandioos.



EXTRA'S
De bonussectie op disk 2 ziet er aantrekkelijk en veelbelovend uit, maar in werkelijkheid is de spoeling dun: er is een Originele Bioscooptrailer, een korte extra die A Look Inside is genoemd en iets meer info oplevert over de figuur van de echte Black Dahlia, maar die feitelijk niet veel meer is dan een tweede Trailer. In Behind The Scenes zien we een camera een andere camera filmen en mooie plaatjes maken van BF's, Bekende Filmsterren. De clips zijn kort, een paar seconden lang, en bevatten totaal geen relevante informatie over de werkomstandigheden of de sfeer op de set. Interviews Cast & Crew duurt zo'n twintig minuten en is het enige onderdeel van de extrasectie dat redelijk interessant is, waarbij moet gezegd dat het niet om echte interviews gaat, maar over korte antwoordclips die vrij onhandig na elkaar zijn gemonteerd. Van de acteurs is alleen Scarlet Johannson echt interessant. Alleen jammer dat ze zo gauw op de zenuwen gaat werken met om de halve zin een 'you know?' als tussenwerpsel. Te veel geïnterviewden vertellen overigens te veel hetzelfde over Elisabeth Short's gemartelde en vernielde lichaam, de massale aandacht van de pers en het mysterie van de omstandigheden. Er zijn nog Andere Trailers, Liner Notes over het voorval en een Fotogalerij. De totale duur van de extra's bedraagt 52 minuten waarvan een klein kwartiertje echt de moeite. Een mager beestje.

CONCLUSIE
The Black Dahlia, een Duits-Amerikaanse filmproductie met Brian De Palma in de regisseursstoel, is een prestigieus project met een kostprijs van ruim 55 miljoen US Dollar waarvoor de grote middelen zijn ingezet. Toch kunnen in de ronkende cast alleen Aaron Eckhart als detective Lee Blanchard en Mia Kirscher als de vermoorde Black Dahlia echt overtuigen. Sexy lips Scarlett Johansson blijft ook in deze film steken in middelmatigheid en goede bedoelingen. Haar tegenspeler Josh Hartnett is een twijfelgeval. Hilary Swank is zonder meer over the top. The Black Dahlia is een perfecte film voor fanatieke liefhebbers van het film noir-genre. Wie een thriller verwacht met massa’s snelle achtervolgingen en spannende schietpartijen, is er bij voorbaat aan voor de moeite. The Black Dahlia bevestigt Brian De Palma's indrukwekkend technisch talent. Jammer genoeg gaan al zijn inspanningen ten koste van de inhoud.