FILM
Een intrigerend uitgangspunt alleen volstaat niet om een film aan op te hangen. Dat bewijst Sixty Six, een prent doordrongen van goede bedoelingen, die niettemin plat op zijn bek gaat. Losjes gebaseerd op jeugdherinneringen van de regisseur, volgen we in de film de voorbereidingen van de 12-jarige Bernie Rubens op zijn bar mitzva. Voor een jood is dat zowat het belangrijkste gebeurtenis van zijn leven: het moment waarop hij een man wordt, tijdens een groot festijn voor honderden vrienden en familieleden. Maar Bernie heeft een probleem. Op de dag van zijn bar mitzva vindt de finale van het WK voetbal 1966 plaats op Wembley, en als Engeland de eindstrijd haalt, zal de jongen – voor de zoveelste keer in zijn leven – met een achtergrondrol genoegen moeten nemen. Hij doet er dan ook alles aan om een vloek over het Engelse team af te roepen.

Dat Sixty Six de bal volledig misslaat is verwonderlijk. Working Title, de producent van o.a. Bridget Jones en Billy Elliot, zit immers achter de film en je verwacht dat hun expertise in het genre een positieve rol speelt. Maar het scenario rammelt aan alle kanten en maakt de ene beginnersfout na de andere. Om te beginnen is de integratie tussen de bar mitzva en de voetbalplot zo geforceerd dat geloofwaardigheid nooit een optie is. Zo opent de prent met een scène waarin duidelijk wordt dat sport wel het laatste is waar Bernie zich voor interesseert, terwijl de laatste act een happy end tracht te bekomen door juist op een passie voor voetbal in te spelen. Ook sleurt het script er nevenplots bij die langzaam uitdoven en waarvan het belang verwaarloosbaar is, zoals een vriendschappelijke relatie tussen Bernie en zijn astmadokter.



Maar de meest grove fout is ongetwijfeld de setting. Niet alleen limiteert de navelstaarderige joodsheid van het verhaal het potentiële doelpubliek van de film, de stereotypes die doorheen de prent opduiken zouden als onvervalst antisemitisme veroordeeld zijn, mocht de regisseur zelf niet van de Hebreeuwse religie zijn. Een vader die de typische 'schlemiel' is, het belang dat wordt gehecht aan geld sparen, rimpelige, vrekkige ooms en tantes, allemaal hebben ze hun plaats in de plot. Het is goed mogelijk dat Weiland en zijn scenaristen deze figuren naar waarheid opvoeren, maar dat neemt niet weg dat ze als filmpersonage gewoon niet werken. De visuele stijl van de regisseur – die naam maakte met zijn samenwerking met Rowan Atkinson in de Mr. Bean tv-reeks – is evenmin om over naar huis te schrijven. Erger is bovendien dat de komische timing er geregeld flagrant naast zit en dat de mogelijkheden voor leuke achtergrondgrapjes volkomen genegeerd wordt. Ik durf ook te raden dat Weiland niet de minste affiniteit voelt met voetbal, want de feestelijke sfeer die anno 1966 door Engeland waaide, wordt koel en zakelijk de kop in gedrukt.

Dat zulk een middelmatig scenario toch de aandacht trok van een stel uitstekende acteurs verbaast, maar redt de prent deels ook van de totale ondergang. Eddie Marsan heeft steeds dezelfde mistroostige blik op zijn gelaat als vader Rubens, maar op den duur krijg je toch sympathie voor hem, hoe ongeloofwaardig en bruusk zijn karakterevolutie ook is. Gregg Sulkin heeft niet het talent van andere jonge Britse acteurs als Jamie Bell of Freddie Highmore, maar trekt zich van de beperkingen van zijn personage weinig aan om een doorleefde, zij het wat eentonige performance neer te zetten als Bernie. Helena Bonham Carter acteert solide als altijd, ook al geeft het script haar weinig te doen, en Peter Seraphinowicz injecteert de prent op tijd en stond met een glimlachend antigif tegen alle kwel en doem. Stephen Rea lijkt een intrigerende mentorrol te vertolken tot hij halverwege de film compleet uit beeld verdwijnt.

Het is duidelijk wat Sixty Six voor ogen heeft: een persoonlijk verhaal koppelen aan de landelijke euforie van het WK 1966. Maar omdat de nadruk te fel op het eerste deel ligt en het voetbal een secundaire, haast triviale behandeling krijgt van de filmmakers, is de prent geen feelgoodervaring geworden, maar een lange, saaie, frustrerende zit. De regisseur steekt zijn hoofd als de beste struisvogel in het zand, waardoor hij waarschijnlijk de perfecte film voor zichzelf en zijn familie gedraaid heeft, maar de wensen van een wijder publiek volledig negeert. Ergens, diep verscholen tussen de rommelige brokstukken van Sixty Six zit een leuke entertainende prent verborgen. Wie wil mag altijd gaan neuzen, door elkaar schudden, lijmen en opnieuw proberen.



BEELD EN GELUID
Over zowel beeld als geluid valt weinig slechts te zeggen: ze conformeren beide aan de kwaliteitseisen die je van een recente filmtransfer mag verwachten. Het beeld vertoont weliswaar de kenmerken van een productie met laag budget – wat meer grain, wat minder licht, een vleugje grauwheid – maar blijft zeer bekijkbaar en verrast in een enkele scène zelf door de helderheid en scherpte. De 5.1-Dolbytrack had net zo goed een stereospoor kunnen zijn, want de achterste boxen en de subwoofer worden nauwelijks aan het werk gezet. Dialogen zijn immer helder en verstaanbaar, waarmee de belangrijkste functie van de geluidstrack vervuld is.

EXTRA'S
Regisseur Paul Weiland gaat dieper in op de oorsprong van diverse plotlijntjes, maar er vallen te veel stiltes om van een geëngageerd Audiocommentaar te spreken. Andere items bevat de bonussectie niet.

CONCLUSIE
Sixty Six tracht wanhopig de sfeer van de legendarische wereldbeker voetbal 1966 te koppelen aan een joods coming-of-ageverhaal, maar slaagt er niet in een greintje emotie uit de op ware feiten gebaseerde plot te puren. Een soms pijnlijk ongrappig scenario en ongeïnspireerde vertolkingen doen de prent uiteindelijk de das om. Beeld en geluid zijn goed van kwaliteit, en de enige extra is een audiocommentaar van de regisseur.