Rich And Strange maakt deel uit van Hitchcock Originals, uitgebracht door Universal als onderdeel van een carrièreoverspannende Hitchcock Collection. Onder de noemer Hitchcock Originals verschenen ook The Ring, Champagne, The Farmer’s Wife, The Manxman, Blackmail, Murder!, The Skin Game en Foreign Correspondent. Rich And Strange staat op één dubbelgelaagde dvd met The Skin Game

FILM
Hoewel Rich And Strange een zoveelste pre-The Man Who Knew Too Much Hitchcockuitstapje is in een genre dat hem niet ligt, etaleert de cineast toch ampel zijn meesterschap in de film. Hij heeft, net zoals in The Skin Game, de neiging om meer te experimenteren met cameramogelijkheden dan goed is voor de prent, maar ditmaal zijn de fantasietjes voor het grootste deel ingegeven door het verhaal en staan ze niet op zichzelf, zodat het kijkplezier van het publiek niet vergeten, laat staan vergald wordt. Betekent dit dat Rich And Strange garant staat voor anderhalf uur zorgeloos plezier? Ja en nee. Als je een typische, dertien-in-een-dozijn relatiecomedy uit het begin van het talkiestijdperk verwacht, is het antwoord ongetwijfeld ja. Voor wie hoopt op een elevatie van het bronmateriaal omdat er een genie achter de camera staat, zijn de vooruitzichten echter minder positief.

De film opent op het moment dat het huwelijk van Fred en Emily Hill op een dood punt is beland. Hij maalt iedere dag zijn uren op kantoor, zij staat in voor het huishouden en alle spanning en verrassing is uit hun leven verdwenen. Tot Fred een brief krijgt van een familielid dat hem zijn erfenis nu al schenkt, nog voor hij gestorven is. Het koppel vertrekt zonder dralen op wereldreis: via het Kanaal en Frankrijk nemen ze de boot naar India. Aan boord maken beide echter kennis met een charmante persoon van het andere geslacht. Emily valt halsoverkop voor een legerofficier, terwijl Fred maar al te graag in de verleidelijke ogen van een prinses kijkt. Naarmate de geplande ontsnapping aan de sleur vordert, is het dan ook minder evident of Fred en Emily nog als koppel naar Engeland zullen terugkeren.



De eerste vijf minuten van Rich And Strange houden genoeg belofte in om mooie verwachtingen te koesteren. De goede grappen wisselen elkaar immers aan een snel tempo af, de plot komt snel en secuur op gang en Alfred Hitchcock etaleert een prima gevoel voor timing. Maar langzaam desintegreert die leuke start tot een generische romantische komedie. De situaties waarin het centrale koppel belandt, zijn ongeïnspireerd, de pointes worden alsmaar voorspelbaarder en de protagonisten laten hun onsympathieke kantjes gelden, waardoor de plaatsvervangende empathie voor de kijker moeilijk wordt. Dat je toch niet afhaakt heeft veel zoniet alles te maken met de regie van Hitchcock, die bijzonder bevlogen is voor een komedie. Hij speelt o.a. met point-of-view – het hoogtepunt is een poging tot foto nemen op het rollende dek van een schip – gebruikt titelkaarten voor komisch effect en blijft continu betrokken om de ervaring voor het publiek optimaal te maken. De cineast kan niet verhullen dat hij een lege doos opsmukt met een laagje glanzend papier, maar af en toe is wat blinkends genoeg om de aandacht vast te houden.

De hoofdrolspelers leveren geen uitmuntende prestatie, maar zijn degelijk genoeg om het scenario gestalte te geven. Henry Kendall acteert nog te veel als een man van de stille film – de overdreven make-up helpt hem overigens niet – maar is herkenbaar en aangenaam als leading man. Voor Joan Barry geldt nog meer dat ze goed gecast is in de vrouwelijke hoofdrol: ze is gewoonweg gemaakt om mee te spelen in romantische komedies en geeft blijk van een prima timing. De nevenrollen worden enigszins ontsierd door de kwaliteit van het script. Dat houdt in dat Elsie Randolph het huizenhoge cliché van de ietwat oudere, opdringerige bootpassagier mag vertolken, wat resulteert in een half dozijn grappig bedoelde scènes die allesbehalve dat zijn. Ook Betty Almann – als de prinses – en Percy Marmont – als de legerofficier – bieden niets meer dan wat er op het etiket vermeld staat.

Wat echter het meeste tegen de borst stoot bij het bekijken van Rich And Strange is het latente racisme dat in de prent verweven zit. Een passage in Arabië brengt clichés over tapijtenverkopende mannen met snorren en de Indische mens wordt als een tweederangsburger neergezet. Ergerlijkst is een passage in het laatste kwartier, wanneer de protagonisten op een Chinese jonk belanden. Niet alleen krijgen ze er huisdier voorgeschoteld als maaltijd, het koppel laat ook geen gelegenheid onbenut om zich op zogezegd komische wijze negatief uit te laten over de 'andere levenswijze' van de Chinezen. Nu zal veel hiervan te maken hebben met de onwetendheid over mensen aan de andere kant van de wereld anno 1931, maar voor een modern publiek kunnen deze passages beledigend overkomen. Wanneer je Rich And Strange echter in zijn context bekijkt, onthou je niet zozeer het racisme, maar het langzaam uitdovende scenario en Hitchcocks pogingen om dat met visuele vondsten te voorkomen. Dat maakt de film tot een verdienstelijke poging om comedy te proberen, maar een mislukte niettemin.



BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van Rich And Strange scheert niet de hoge toppen van andere releases in de Hitchcock Originals-collectie, maar het niveau is toch bevredigend voor zo’n oude prent. Wel moet aangestipt worden dat het contrast een leuke kijkbeurt soms onmogelijk maakt: de witte vlakken schijnen vaak helderder dan de zon. Het aantal krassen en de hoeveelheid grain vallen dan weer erg mee. Het geluid is aanwezig in de vorm van een deugdelijk monospoor dat tekenen van ouderdom vertoont, maar dynamisch genoeg is om de dialogen prima weer te geven.

EXTRA'S
De bonussectie bevat enkel een Fotogalerij met tien stills.

CONCLUSIE
Rich And Strange is vooral door het pedante scenario een mindere Hitchcockfilm, maar de Master of Suspense toont zich wel van zijn beste kant door een regie die experimenteert zonder het verhaal uit het oog te verliezen. Beeld en geluid halen een degelijk niveau en de bonussectie bestaan eens te meer uit een fotogalerij.