FILM
Biopics over showbizz- en societyfiguren zijn er altijd geweest, maar de voorbije jaren kan je beslist van een hausse van het genre spreken. Ray Charles, Howard Hawks, Johnny Cash, het zijn slechts enkele van de grote namen die de laatste tijd het witte doek sierden. Nu de vijver met grote vissen zo’n beetje geleegd is, werpt Hollywood zich ook op het tragische leven van enkele kleinere bekendheden. Neem nu George Reeves. De naam zal bij weinigen nog een belletje doen rinkelen, maar in de jaren vijftig was hij een van dé sterren van de nog jonge beeldbuis. Als Superman entertainde hij immers niet enkel kinderen maar ook hun ouders, die massaal meekeken naar de avonturen van de Man van Staal op de Amerikaanse televisie. De geschiedenis ging Reeves echter niet in omwille van zijn vertolkingen, maar vanwege een mysterieuze dood, die tot op de dag van vandaag voor speculatie blijft zorgen. Het gedroomde onderwerp kortom voor een film.

Hollywoodland vat de koe meteen bij de hoorns door te openen met de ontdekking van Reeves’ lijk in zijn slaapkamer. Alles lijkt te wijzen op zelfmoord met een pistool, maar de moeder van de acteur is daarvan niet overtuigd. Zij huurt de sjofele privé-detective Louis Simo in om de zaak uit te spitten. In eerste instantie gebruikt Simo de moord/zelfdoding als schaamteloze zelfpromotie, maar naarmate hij dieper in de feiten waadt, groeit ook bij hem het vermoeden dat Reeves’ dood meer behelst dan een eenzame, carrièreloze man met een revolver in de hand. Immers, de gasten op het feestje dat op het gelijkvloers plaatsvond, wachtten ruim drie kwartier alvorens de politie te bellen. Die was op zijn beurt zwaar nalatig in het verrichten van een autopsie. En meest bezwarend van al was de buitenechtelijke relatie die Reeves onderhield met Toni Mannix, de vrouw van toenmalig MGM-hoofd Eddie Mannix, een man die bekend stond om zijn compromisloze attitude.



Een plot als deze heeft ongetwijfeld de potentie om tot een goede film uit te groeien. Des te teleurstellender is het dan ook vast te stellen dat Hollywoodland zelfs geen entertainende prent is, laat staan eentje die kwaliteit biedt. De reden hiervan is in de eerste plaats het lamlendige scenario dat genoegen neemt met het mysterie rond de dood van George Reeves en niet de moeite neemt om daar de nodige suspense omheen te bouwen. Er is geen opbouw van drama, enkel een opeenvolging van scènes die niets nieuws aanbrengen en hopen dat de verwarde blik op het gelaat van acteur Adrien Brody voldoende is om spanning te genereren. Ook de structuur rammelt aan alle kanten. Het script kiest voor twee tijdlijnen die door elkaar verweven worden. Enerzijds het onderzoek van detective Simo. Anderzijds de gebeurtenissen uit het leven van George Reeves die aan zijn dood ten grondslag lagen. Een tastbare connectie tussen de twee ontbreekt echter, waardoor het met de minuut onduidelijker wordt waarom Simo zich nog de moeite getroost om het ‘mysterie’ op te helderen.

Een andere fatale fout is dat Hollywoodland allesbehalve een duidelijke kijk geeft op het leven van de betreurde acteur. De plot opent eind jaren veertig, op een moment dat Reeves nauwelijks nog een carrière heeft, belicht vluchtig zijn betrokkenheid bij de Superman-serie, maar laat na het gigantische succes van de tv-reeks – en dus voor Reeves – voldoende voor het voetlicht te brengen. Hoewel de serie liep van 1951 tot 1958 zet het scenario Reeves continu neer als een zielepoot die op gunsten van anderen moet rekenen om de eindjes aaneen te knopen, wat de waarachtigheid van het verhaal in vraag stelt. Bovendien is het moeilijk een prent serieus te nemen die het oude gerucht dat Reeves’ performance grotendeels uit Oscarwinnaar From Here to Eternity werd geknipt omdat het publiek zijn Supermanpersona niet van zijn rol kon loskoppelen als waar verkoopt, terwijl regisseur Fred Zinnemann de roddel al jaren geleden naar de prullenmand verwees.

Zelfs de acteerprestaties kunnen Hollywoodland niet redden. Er was eind 2006, begin 2007 veel heisa rond een mogelijke Oscarnominatie voor Ben Affleck als de verdoemde Reeves, maar dat kwam er uiteindelijk niet van. Terecht, want hoewel Affleck hier voor het eerst sinds The Sum Of All Fears nog eens een lovenswaardige performance neerzet, munt hij onvoldoende uit om de kijker volledig mee te sleuren in het verhaal. Ronduit slecht is dan weer de prestatie van Adrien Brody als Simo, die sinds zijn Oscarwinst de ene saaie rol na de andere aanneemt. Diana Lane is ook op haar 42te nog steeds een vrouw die gezien mag worden, maar zelfs haar klasse kan een onderontwikkelde rol als die van Toni Mannix geen glans geven. Ook Bob Hoskins is nauwelijks meer dan een decorstuk als haar filmische echtgenoot.



De redenen achter het groene licht voor Hollywoodland zijn allemaal te begrijpen, maar misschien hadden de producenten toch beter eerst een blik op het scenario geworpen alvorens debuterend speelfilmregisseur Allen Coulter de nodige cash te geven om zijn film in te blikken. Blijkbaar is jarenlange ervaring op zulke prestigieuze tv-shows als The Sopranos en Sex and the City onvoldoende om de overstap te maken naar het witte doek, want temidden alle zwakke plekken van Hollywoodland is zijn generische, zielloze regie een van de dieptepunten. Wat een intrigerende terugblik op een jetsetzaak had kunnen zijn, verzandt zo in het niveau van een Movie of the Week, waarin het enige dat nog meer wenkbrauwen doet fronsen dan het slechte scenario, de slappe regie en de zoutloze acteerprestaties de onmondige climax is. Als die laatste vijf minuten de reden waren waarom een kijker Hollywoodland in de dvd-speler moet steken, dan eis ik bij deze mijn geld terug.

BEELD EN GELUID
De film is niet gezegend met een uitmuntende transfer, maar het beeld bevat genoeg kwaliteiten om niet ontevreden te zijn. Vooral de daglichtscènes ogen goed, ook al ben ik geen fan van het gedesatureerde palet dat de cinematograaf hanteert. In de nachtelijke scènes durft het contrast al eens opspelen en ook de scherpte had wat beter gekund. De soundtrack, een 5.1-spoor, klinkt voldoende dynamisch om het oor te prikkelen, maar benut toch niet alle kansen om de auditieve ruimte optimaal in te vullen.

EXTRA’S
Hoewel de film geen potten brak aan de kassa’s, voegt Buena Vista toch een handvol extra’s toe aan deze release. De belangrijkste is een Audiocommentaar van regisseur Coulter, waarin de man zich niet verontschuldigt voor de zwakke prent die hij maakte, maar wel in detail gaat over de keuzes die hij maakte tijdens de shoot. Re-creating Old Hollywood (7 min.) is de eerste van drie featurettes. Deze focust op kostuum- en setdesign en andere aspecten van de visuele aanpak. Behind the Headlines (7 min.) geeft dan weer aan hoe de makers naar historische accuraatheid streefden betreffende de (zelf)moordzaak, terwijl Hollywood: Then and Now (8 min.) de verschillen tussen het studiosysteem van de jaren veertig en vijftig en de huidige productiewijze belicht. Vijf minuten Deleted Scenes voegen weinig toe aan de prent. De disk opent met een aantal Cross-Promotionele Trailers.



CONCLUSIE
Hollywoodland is een uiterst zwakke poging om een klein, bijna onbeduidend Hollywoodmysterie op te blazen tot epische proporties. Bij gebrek aan intrigerende feiten, trachten regisseur en scenarist de film op te leuken met een sfeervolle fiftieslook, maar ook op dat vlak falen ze jammerlijk. Beeld en geluid zijn beide goed en degelijk en de bonussectie bevat o.a. een audiocommentaar en stel featurettes.