FILM
After the Wedding, de Deense inzending die in 2007 genomineerd werd voor de Oscar voor de Beste Anderstalige Film, is niet zozeer een film, als wel een reflectie op het leven zelf. Vreugde en verdriet, triomf en nederlaag, leven en dood schurken immers voortdurend tegen elkaar aan in de verrassende plotlijnen die je als kijker steeds alert houden. Regisseuse Suzanne Bier en scenarist Anders Thomas Jensen slagen er bovendien wonderwel in om een intrigerende premisse te koppelen aan belangrijke thema’s zonder dat je het gevoel krijgt dat dit een ‘boodschapfilm’ is. Dat houdt de toon frivool, de sfeer vederlicht en biedt de ruimte aan enkele weldoordacht gepositioneerde scènes om waarachtige emotie los te weken die niet alleen direct spreekt tot de personages in de film, maar tot iedereen die op dat moment voor de kijkbuis zit.

Het verhaal begint in India, waar Jacob Petersen al jaren een klein weeshuis openhoudt. De kans bestaat dat een rijke filantroop in Kopenhagen geld in zijn noodlijdende project wil stoppen, maar daarvoor moet Jacob wel een week tegen zijn zin terug naar het moederland. De filantroop, Jørgen, weifelt echter nog over het al dan niet toekennen van een subsidie en nodigt Jacob dan maar uit op het huwelijk van zijn dochter tot hij een definitieve beslissing heeft genomen. Daar komt Jacob oog in oog te staan met Helene, een ex-vriendin, nu de vrouw van Jørgen. Zij voelt zich onwennig bij de komst van haar oude vlam en al snel wordt duidelijk waarom: ze zagen elkaar voor het laatst zo’n 9 maanden voor de geboorte van haar dochter. Deze revelatie betekent een gigantische schok voor Jacob en verandert niet enkel zijn perspectief op het leven, op schuld en verantwoordelijkheid, maar ook dat van dochter Anna, Helene en Jørgen, wiens prominente rol in dit alles zich langzaam ontrafelt.



Wat zo knap is aan After the Wedding is niet enkel het intelligent gestructureerde scenario dat echo’s oproept van de eerdere succesprent Festen, maar evenzeer de onvoorspelbaarheid. Wat zich ogenschijnlijk aandient als een oerklassiek drama, waarin de geijkte thema’s van leven, dood, angst en verraad de hoofdrol spelen, blijkt al snel een labyrintprent vol dode muren, plots opduikende zijweggetjes en onverwachte wendingen. Interessant is dat de makers die kwaliteit niet als een pseudothriller uitspelen, maar ze in de vorm van subtiel dobberende boeien stoppen om de emotie van de kijker te kanaliseren. Deze techniek komt bovendien nooit geforceerd over, schijnt deel uit te maken van een ingebakken gevoel voor een ‘ stream of consciousness’ bij de cineaste en haar schrijver en benadrukt de status van de prent als een metafoor voor het leven zelf. In haar regie tovert Suzanne Bier nog een ander thema uit haar hoed: de wijze waarop oog- en standpunten op korte tijd een andere invulling aan een schijnbaar vaststaande realiteit kunnen geven. Ze filmt vaak extreme close-ups van ogen, vaak van mensen, soms van opgezette dieren, die een reflectie in de ziel pogen te geven. Ook in de montage benadrukt Bier de stroom van emoties die de mens iedere seconde van zijn leven tot één coherent sentiment tracht samen te ballen. De sporadische afwisseling tussen flashback en flashforward draagt bovendien bij tot het unieke ritme van After the Wedding.

Voor acteur Mads Mikkelsen was 2006 niet alleen een topjaar omdat hij de slechterik mocht spelen in Bondfilm Casino Royale. Ook in After the Wedding laat hij een stevige indruk na als Jacob, gevangen tussen droom en daad, tussen de toekomst die hij gepland had en degene die hij plots in de schoot geworpen krijgt. Mikkelsen ziet er uit als een kil ijskonijn, maar hij weet met minimale doch efficiënte acteerkunst een gerond karakter op het scherm te toveren, eentje waar je meteen sympathie voor krijgt, ondanks de tekortkomingen die niet met de mantel der liefde bedekt worden. Als Jørgen is Rolf Lassgård minstens even indrukwekkend. Je krijgt continu het gevoel dat zijn personage niet oprecht is, maar die zweem van onbetrouwbaarheid valt nauwelijks te rijmen met de excentrieke charme waarmee Lassgård speelt. Dat verhoogt de intrige van het karakter en geeft een zeemzoete pay-off wanneer de waarheid aan het licht komt. Sidse Babett Knudsen krijgt van het scenario niet de meest uitgediepte rol, maar compenseert dat door zelf verborgen dieptes in haar karakter te proppen. Als dochter Anna is Stine Fischer Christensen één vat vol jonge, naïeve emotie. Toch kan je je niet van de indruk ontdoen dat ze vooral als een handig plotinstrument gebruikt wordt.

Alle eerder opgesomde kwaliteiten van After the Wedding ten spijt, kan je de film toch niet beschouwen als een perfecte kleine prent. Zoals wel vaker in de Deense film moet je immers een soort koele Noordse zakelijkheid doorbreken om tot de essentie door te dringen. De intelligentie van het script en de regie clasht dan ook voortdurend met de wil om een bevredigende, feelgood productie af te leveren. Het is een spanningsveld dat van de prent een fascinerende kijkervaring maakt, maar haar er ook van weerhoudt om volledig onder stroom te geraken. Een ander pijnpunt is dat eenmaal een belangrijke revelatie omtrent Jørgen het daglicht ziet, de film té lang doorgaat, waardoor een aanrollende emotionele climax uitgehold wordt door uitleggerigheid. Niettemin blijft After the Wedding een indrukwekkend staaltje van waar kleine filmlanden met beperkte middelen toe in staat zijn. Vlaamse en Nederlandse filmers: kijk en leer…



BEELD EN GELUID
Vooral in schaduwrijke scènes laat de beeldtransfer zijn tekortkomingen zien, met te veel grain en te weinig coherente digitale compressie. De daglichtscènes daarentegen – en zij maken de meerheid van de film uit – ogen prima, met een goede weergave van het grauwige kleurenpalet, een knappe scherpte en degelijke contrasten. De soundtrack – een Deens 5.1-spoor – zet niet alle boxen even hard aan het werk, maar voor een praatfilm met minimale mogelijkheden qua ruimtelijkheid is de kwaliteit beslist bovenmaats.

EXTRA’S
Een Trailer voor de hoofdfilm en voor drie andere A-Filmreleases zijn de enige onderdelen van de bonussectie.

CONCLUSIE
After the Wedding is een intelligente, knap gemaakte film over een intrigerend onderwerp. Enkel een te lange duur en een bijwijlen emoties fnuikende afstandelijkheid voorkomen dat de prent het etiket ‘uitstekend’ opgeplakt krijgt. Beeld en geluid zijn van een zeer degelijke kwaliteit. De extra’s beperkten zich tot een stel trailers.