FILM
Wanneer George Jetson een functie als onderdirecteur bij een nieuwe fabriek van Spacely Sprockets aangeboden krijgt, ziet hij dit als een kans die hij niet kan laten liggen. Ook al betekent dit verhuizen naar een afgelegen erts-asteroïde. Wat hij niet weet is dat hij de vijfde onderdirecteur wordt die deze taak op zich neemt, nadat de fabriek reeds vier maal gesaboteerd werd. Hij is volgens Mr. Spacely– of beter, volgens de computer – dé geschikte man om in zijn volledig geautomatiseerde tandwielenfabriek met één druk op de knop de hele mallemolen in gang te zetten. Dus trekt het hele gezin naar een andere plek in het melkwegstelsel. Iedereen gaat mee: echtgenote Jane, tienerdochter Judy, zoontje Elroy, robotmeid Rosie en hun trouwe viervoeter Astro. Tot grote ergernis van de kinderen. Judy had net the hots voor Cosmic Cosmo en Elroy scheerde hoge toppen in het spaceball team. Toch lijkt de hele familie Jetson zich onmiddellijk thuis te voelen in hun state of the art appartement in de Intergalactic Garden Estates op de asteroïde. Zeker wanneer Judy Cosmic Cosmo onmiddellijk vergeten lijkt te zijn wanneer ze in het plaatselijke shopping center Apollo Blue ontmoet en Elroy vriendschap sluit met Fergie en Teddy 2. Ook voor George lijkt alles mee te zitten, tot hem overkomt wat de vorige vier onderdirecteurs eerder mochten ervaren...

Je kan niet anders dan enthousiast zijn wanneer de aanstekelijke openingsgeneriek voor The Jetsons de revue passeert. Maar daar houdt het wat Jetsons – The Movie betreft ook meteen op. Toegegeven, de film komt aardig op gang, met Mr. Spacely als little mister bossy en lamme goedzak Jetson, maar that's it. Al vlug wordt de succesvolle animatieserie van weleer monddood gemaakt door een al te grote drang van de makers om de hele boel te commercialiseren door deze te doorspekken met popsongs. Pseudopopsongs, that is. Grootste bewijs hiervan is het feit dat de makers Janet Waldo, die haar stem leende aan Judy Jetson in de jaren '60, vriendelijk bedankt werd voor haar bewezen diensten nadat ze in de huid van de teenager gekropen was en de opnames erop zaten. Ze werd vervangen door Tiffany, een zangeresje dat wereldwijd – zij het kortstondig – naam en faam verwierf met I Think We're Alone Now. Ook hier zet ze haar keel open, maar helaas wekt dit alleen ergernis op. Bovendien lijkt het alsof de deuntjes mekaar in ijl tempo opvolgen. Iets teveel van het goede voor een film die een kleine 70 minuten duurt. Maar goed, er zijn ook momenten – hoe schaars ook – die goed zijn voor een glimlach. Zo doet Rosie the Robot direct denken aan Melanie, uit Jommeke (ze doet me ook denken aan Pascaline van de legendarische Martino Snack Express in de Vlaanderenstraat in Gent, maar dat is persoonlijk) en zijn er wel enkele leuke dialogen waarvan "Je hoeft niet te huilen Rosie, straks roest je nog" (Jane tegen Rosie the Robot) en "What’s your name?" (Apollo Blue) "Ju-Ju-Judy." (Judy) "Okay, Ju-Ju-Judy." (Apollo Blue) de zowat meest hilarische zijn. Zo flauw als koude pap dus. Ach, kinderen zullen wel vertederd zijn door het hele gebeuren, maar daar koop je niets mee vandaag de dag. Eigenlijk jammer, aangezien de originele animatiereeks die in prime time op zondagavond werd uitgezonden in de Verenigde Staten op ABC van 1962-1963 een gigantisch sukses was. 24 afleveringen die jaren later nog steeds herhaald werden op televisie. Een echte teleurstelling dus, dat deze film uit 1990 dan ook zo weinig om het lijf heeft.

BEELD EN GELUID
De film staat in het beeldformaat 1.85:1 op de dvd en het beeld ziet er meer dan behoorlijk uit. De kleuren zijn helder, het contrast is goed, het beeld is zuiver en scherp. Enkel het menu oogt wazig. Ruis is afwezig en de dialogen zijn duidelijk te volgen.

EXTRA'S
Nergens vallen extra's te bespeuren.

CONCLUSIE
Een Hanna-Barbera productie die het etiket een beetje besmeurt. Te hard gecommercialiseerd om goed te zijn, waardoor het geheel als een pudding in elkaar zakt. Al was het maar door de soundtrack die te sterk opgedrongen wordt aan de kijker en het geheel enkel leuk maakt voor kinderen die het betere werk van Tiffany jammer genoeg nooit gekend hebben.