FILM
Decennia ondermaatse Amerikaanse tv-films die ‘belangrijke thema’s’ aansnijden, overgoten met vals klinkend sentiment hebben het genre een slechte naam bezorgd. Ik hield mijn hart dan ook vast bij aanvang van Life Support een – jawel – op ware feiten gebaseerd tv-drama over de strijd van een moedige HIV-positieve vrouw uit Brooklyn tegen de oprukkende apathie tegenover AIDS. Maar wat klinkt als een zoveelste nutteloze oefening in opgeklopte emotie blijkt een verrassend franke blik op een vergeten probleem. De Amerikaanse betaalzender HBO – die de film groen licht gaf – hoeft bijgevolg absoluut niet bang te zijn voor zijn reputatie.

Protagoniste van het verhaal is Ana, een ex-junkie die met HIV besmet raakte door haar eveneens drugs misbruikende echtgenoot. Dat was tien jaar geleden. Het voorbije decennium heeft ze de naald vaarwel gezegd en sindsdien is ze actief binnen Life Support, een hulpgroep door en voor AIDS-patiënten. Haar omgeving heeft echter moeite om haar volledig te vergeven. Dochter Kelly werd grootgebracht bij haar grootmoeder en wijst iedere poging om de band met haar moeder aan te halen zonder verpinken af. Verwijten over wie de schuld draagt van de besmetting hangen geregeld als een donkere wolk boven Ana’s huwelijk. Haar complexen overwint Ana door een immer positieve kijk op het leven. Maar wanneer een HIV-jongen van Kelly’s leeftijd, De beste vriend van haar dochter bovendien, verdwijnt zonder zijn medicijnen op zak, is Ana gedwongen ook in eigen boezem te kijken.



Wat Life Support boven andere tv-drama’s verheft is niet zozeer het onderwerp maar de aanpak. Ana is geen moeder die boven zichzelf uitstijgt om als een halve heilige de straten van Brooklyn af te schuimen en zieltjes te redden. Ondanks haar tomeloze inzet voor de AIDS-problematiek kan je haar zelfs een egoïste noemen. Andere personages doen dat overigens letterlijk en je kan hen op die momenten geen ongelijk geven. Ana verkoopt haar verhaal over verantwoordelijk als een sublieme marketeer maar is hypocriet als het aankomt op het toepassen van de ‘goede boodschap’ op haar eigen leven. In haar opgekropte wrok wijt ze de problemen die haar kwellen aan anderen en ze kan, wil of durft de gedeeltelijke verantwoordelijkheid niet zelf dragen. Het personage profiteert hierbij enorm van een prachtige vertolking van Queen Latifah. De ex-rapper heeft zich in geen tijd omgeschoold tot een prima actrice waarbij ze zelfs in mindere films goed uit de verf komt. Nooit was ze beter dan in Life Support. Ze begrijpt dat haar personage geen heldin is maar iemand die dat aura wel rond zichzelf creëert om haar eigen tekortkomingen niet onder ogen te hoeven zien. Latifah werd genomineerd voor een Emmy voor de rol en kreeg er onlangs een Golden Globe voor.

Visueel en auditief is Life Support ook een heel ander beestje dan de doorsnee tv-film. Er is niets artificieels aan de prent. Je hebt continu het gevoel een stap in het echte leven te zetten, her en der weliswaar aangedikt met clichés in het solide scenario maar niettemin realistisch. Regisseur Nelson George die net als Latifah een achtergrond in hiphop heeft, overtuigt in zijn eerste belangrijke credit als cineast. Dat hij weet hoe je een verhaal moet vertellen uit zich niet enkel in de goede montage en de fraai cameravoering zonder tierlantijntjes, maar in de terughoudendheid om de soundtrack niet met de ene rapdeun na de andere op te vullen. Slechts af en toe gebruikt hij een song; nog schaarser is het gebruik van originele muziek. Meestal krijg je als kijker een pure soundtrack met enkel ‘available sound’

In de laatste vijf à tien minuten vergaloppeert de regisseur van Life Support zich nog bijna door toch het sentiment op te zoeken en de boodschap van de prent nog eens helder te spellen voor wie ze niet hadden begrepen. Het is gelukkig slechts een klein ongemak in een productie die bewijst dat het genre van de tv-film artistiek zeker nog niet dood is. We hoeven ons geen illusies te maken: de Amerikaanse zenders zullen ons wel blijven bestoken met inspirerende verhalen over de zelfkant van de maatschappij die oude clichés voor de zoveelste keer opwarmen tot een vormloze brij. Maar het is geruststellend te weten dat een verdienstelijke poging soms door de mazen van het net kan glippen.



BEELD EN GELUID
HBO en Warner hebben een naam hoog te houden wanneer het over audiovisuele kwaliteit op dvd’s gaat, maar Life Support maakt dat niet volledig waar. Een grainrijke print bevat degelijke contrasten, een zeer fraai en natuurlijk kleurenpalet, maar een scherpte waar wel wat op aan te merken valt. De soundtrack is een Dolby 5.1-spoor dat gezien de aard van de prent voornamelijk op de voorste boxen focust maar genoeg dynamiek bevat om de toevoeging van de achterste kanalen te rechtvaardigen.

EXTRA’S
Meestal worden tv-films zonder noemenswaardige extra’s op schijf geperst. Hier is dat anders. Zo opent de disk met een aangenaam Audiocommentaar van George Nelson. De regisseur had overduidelijk een passie voor het project en deelt dat enthousiast met de luisteraar. Nelson hield ook een Videodagboek bij op de set, dat in een gemonteerd stuk van 21 minuten waarin hij een inzichtelijke en persoonlijke blik werpt op de productie. More Support (2 min.) is een verwijderde scène waarin een praatgroep over de emoties i.v.m. HIV babbelt. The Story Behind the Story (6 min.) is niet veel meer dan een promotionele EPK-featurette, terwijl de vrouw die tot inspiratie diende voor de film, Andrea Williams, vier minuten lang haar zegje mag doen in een Interview.

CONCLUSIE
Life Support is een verrassend beklijvende tv-film over AIDS die nooit in vals sentiment vervalt maar een intens beeld geeft van de realiteit van de ziekte voor hen die er de rest van hun bestaan mee moeten leven. Queen Latifah zet een glansprestatie neer in de hoofdrol maar iedereen in cast en crew mag trots zijn op zijn of haar bijdrage. Beeld en geluid ogen en klinken bovendien goed terwijl ook de bonussectie er mag zijn.