FILM
De favoriete bezigheid van talkshowhost Jack Lucas (Jeff Bridges) is de mensen die hem tijdens de uitzending opbellen, live belachelijk maken. Op een avond lacht hij één van zijn luisteraars uit die graag eens een trendy café voor yuppies zou bezoeken maar drempelvrees heeft. 's Avonds op het nieuws wordt gemeld dat de man inderdaad het café heeft gefrequenteerd, maar dan om er zijn geweer op de omstaanders leeg te schieten. Jack geraakt door de gebeurtenis danig getraumatiseerd en hij grijpt flink naar de fles. Drie jaar later belandt hij in een dronken bui onder een brug, waar twee kereltjes die voor hun plezier daklozen in elkaar trappen hem willen overgieten met benzine. Op het laatste nippertje wordt hij gered door Parry (Robin Williams), een zwerver met wie Jack een mystieke band schijnt te hebben. Parry's vriendin was namelijk één van de zeven slachtoffers van de dolle schutter, en na de schietpartij heeft hij een jaar in een instelling gezeten. Jack wil zijn ereschuld vereffenen door ervoor te zorgen dat Parry terug uit de goot geraakt en door hem te koppelen aan Lydia Sinclair (Amanda Plummer), het meisje op wie Parry een oogje heeft.

Alhoewel Terry Gilliam enkele interessante films op zijn palmares heeft staan, waaronder 12 Monkeys en recenter The Brothers Grimm, die ik best kon pruimen, is het me een compleet raadsel waarom de regisseur zoveel lof heeft geoogst voor deze The Fisher King, want "feelgood"-films zijn duidelijk zijn ding niet. Ik ben er door al die loftuigingen ingetuind en heb de disc aangeschaft, heb vele beloftes aanhoord maar bitter weinig gemerkt. Eén en ander heeft waarschijnlijk ook te maken met het feit dat Gilliam geen letter van het scenario geschreven heeft. Gilliams manisch-depressieve fantasywerelden zijn vaak kleurrijk en fantasievol, maar in hartje New York pakt zijn verf niet: The Fisher King is een bizarre trip door de wereld van de daklozen van de grootstad waarbij de regisseur niet kan kiezen tussen komedie en tragedie, en uiteindelijk geen van beide overhoudt. Het scenario is warrig en onduidelijk - wat niet per se betekent dat het een slechte film is, maar hier slaat één en ander werkelijk nergens op -, de personages, allemaal getormenteerde zielepoten, zouden in katzwijm moeten vallen door hun inspirerende ervaringen als verloren zielen die elkaar helpen hun rouwperiode af te sluiten, maar uiteindelijk is het een bende weirdos die wat aan loopt te lummelen in een half surrealistische arty-fartywereld waarin plots iedereen in de avondspits begint te walsen, en waarin d'r constant een vurige roofridder achter de veren van Robin Williams zit. Mensen die weer bezieling vinden in liefde voor elkaar, 't is precies een slogan van de Bond Zonder Naam. Er zou iets van een mythische boodschap moeten zitten in de "ridderlijke" zoektocht van Williams' karakter naar de één of andere heilige graal, maar de enige boodschap die ik eraan over heb gehouden is dat Williams' maffe acteerkunstjes geen onbeperkte houdbaarheidsdatum hebben. Hij kan al eens een mafketel met diepgang uit zijn mouw schudden, zoals in Dead Poets Society, maar zonder die diepgang blijft er alleen de mafketel over, en is het resultaat nog lethargischer dan zijn Patch Adams. Jeff Bridges loopt in de hele film zichzelf voor de voeten, weet met zijn personage compleet geen blijf, en heeft aan deze rol ook nog eens een typecasting als begeleider van geestesgestoorden overgehouden, getuige onder meer daarvan het in zijn soort veel betere K-Pax. Zelfs de sentimentele kaart trekken faalt in deze film over de hele lijn, daarvoor geraak je als kijker gewoon niet genoeg betrokken bij de emoties van de hoofdpersonages, als die er al zijn. Het gaat zelf zover dat je achteraf stiekem hoopte dat de poging van de twee straatschoffies om Jeff Bridges in brand te steken gelukt was, dan waren we tenminste gespaard gebleven van zoveel doffe ellende. Een rakende karakterstudie? Ik heb ze niet gezien. Of was het bekvechten tussen Bridges en zijn vriendin als karakterstudie bedoeld? Dat Mercedes Ruehl daar nog een Oscar aan overgehouden heeft is overigens helemaal om van achterover te vallen. Humor? Ik heb niet één keer moeten lachen. Okee, misschien een enkele keer uit plaatsvervangende schaamte. Romantisch? Tijdens het etentje bij de chinees op de hoek heb ik enkele uitgezakte veertigers met hun eten zien spelen als lagereschoolstudenten.

BEELD EN GELUID
Met zijn 1.85:1-formaat ziet het beeld er wat soft uit, alhoewel het contrast nog redelijk is. Vooral in donkerdere scènes durft het wat aan detail ontbreken. De kleuren zijn helder maar niet echt vibrant te noemen. De Dolby Surround 2.0-track laat weinig indruk na; er is weliswaar wat stereospreiding, maar surroundeffecten of subwooferactiviteit zijn nauwelijks te bespeuren.

 

EXTRA'S 
Trailers voor andere films beschouwen we niet echt als extra's.

 

CONCLUSIE
The Fisher King is een redelijk overroepen pompeus drama dat eigenlijk nergens naartoe gaat, en voor een anders fijne filmmaker als Terry Gilliam feitelijk niet echt een hoogtepunt van zijn carrière kan genoemd worden. Mijn portie mag u alleszins aan Fikkie geven. Als dit desondanks toch uw ding mocht zijn, de presentatie op dvd is rudimentair.