Deze film maakt deel uit van een Ingrid Bergman Box, waartoe ook Intermezzo, A Woman’s Face en June Night behoren.

FILM
Een deurenkomedie zonder humor: zo kan je Dollar nog het best omschrijven. Ingrid Bergmans eerste film na haar grote doorbraak in Intermezzo heeft de tand des tijds bijzonder slecht doorstaan. Het verhaal van een koppeltrio dat samen op skivakantie gaat en daar wederzijdse avances maakt, blinkt bovendien niet uit in originaliteit. Ruzies en jaloezie domineren de sfeer in het hotel, waarbij het niet enkel om de liefde draait maar ook om gokschulden die een van de mannen heeft opgebouwd en waarvan de aflossing voor misverstanden zorgt. Net wanneer je denkt dat de film niet pedanter kan worden, volgt bovendien het soort ontknoping dat moralisme een slechte naam geeft. Ironisch genoeg bevat een prent met de titel Dollar dus bijzonder weinig positieve redenen om je zuurverdiende centen eraan te besteden.

Natuurlijk wilde regisseur Gustaf Molander meer op het witte doek vastleggen dan louter het gekissebis tussen een sextet verwende Zweden. Net zoals hij in Intermezzo een volwassen blik op overspel wierp, had Dollar de bedoeling een venijnig antwoord te geven aan het uit Amerika oprukkende kapitalisme enerzijds en het uit Europa oprukkende socialisme. Molander geeft op die manier subtiel aan dat een botsing der klassen, beschavingen en ideologieën niet lang meer op zich zal laten wachten – een jaar later brak inderdaad de Tweede Wereldoorlog uit. Maar de boodschap van de regisseur gaat verloren in de lusteloze plot. De film is zo nadrukkelijk een deurenkomedie dat je er als kijker niets van verwacht en dus nooit de moeite doet om tussen de regeltjes door te lezen. Niet alle blaam moet echter bij de ‘luie’ kijker gelegd worden, want mocht Molander zijn subtiele referenties beter in de plot verweven hebben, dan had het publiek beslist zelf die link wel gemaakt.



Wie weet deed de gemiddelde Zweedse bioscoopbezoeker dat anno 1938 ook wel. Voor een modern publiek is Dollar helaas een oninteressant reliek van een filmindustrie die in de jaren dertig niet veel meer te bieden had dan middelmatige melodrama’s. Ook de aanwezigheid van Ingrid Bergman kan ditmaal de middelmatigheid niet overstijgen. De actrice is haar gewoonlijke charmante zelf, maar maakt meer dan we gewoon zijn deel uit van een ensemble. Dit berooft haar van haar voornaamste kwaliteit: het op eigen kracht dragen van een film. De andere castleden komen evenmin los van de achtergrond. Veelal zijn hun karakters daarenboven niet sympathiek waardoor je niet de neiging hebt met hen mee te leven. Alle karakters lijken bovendien te leven in een tijd die maar weinig raakpunten heeft met de realiteit.

Het gebeurt niet vaak dat ik de woorden niet vind om een film op te hemelen dan wel de grond in te boren, maar bij Dollar bevind ik me toch in die positie. Zo onopvallend is de film dat je hem al vergeten bent nog voor hij goed en wel begonnen is. Het is het soort prent waar je positieve noch negatieve connotaties aan op kan hangen: van alle muizen in de zevende kunst een van de allergrijste. Na twee van de vier films uit de Ingrid Bergman Box te hebben bekeken, ben ik dus nog geen enkele sequentie tegengekomen die me is bijgebleven. Hopelijk bieden de resterende twee prenten in de collectie soelaas. Ik houd u op de hoogte!

BEELD EN GELUID
Zowel beeld als geluid zijn in een slechte staat, maar komen er gelukkig niet zo bekaaid vanaf als Intermezzo. Scherpte en contrasten halen lang geen bevredigend niveau, maar de hoeveelheid beeldbeschadigingen valt al bij al nog mee. Filmgrain is overmatig aanwezig en de helderheid van het beeld neigt naar oversaturatie. De soundtrack kampt met een slechte mix, maar de dialogen zijn voor wie het Zweeds machtig is waarschijnlijk voldoende verstaanbaar.

EXTRA’S
De dvd bevat geen bonussectie.



CONCLUSIE
Dollar is een film die feitelijk geen bespreking waard is. Niets nodigt uit om de prent te bekijken en wie zich toch 75 minuten aan Zweeds melodrama wil wagen, daag ik uit zich naderhand één scène te herinneren. Grijsheid troef dus. Beeld en geluid zijn bovendien in slechte staat en op extra’s hoef je evenmin te rekenen.