SERIE
De Britse komieken Stephen Fry en Hugh Laurie ontmoetten elkaar tijdens hun universiteitsjaren in Cambridge, waar ze beide deel uitmaakten van de Footlights, de plaatselijke theaterclub die meer dan één grote Britse komiek voortbracht. Niet lang daarna debuteerde het duo op de BBC en versierden Fry en Laurie gastrollen in enkele seizoenen van de Blackadder-reeks. Dit alles moet indruk hebben gemaakt op de grote bazen van de BBC, want het stel kreeg geld voor een sketchspecial op de traditioneel druk bekeken tweede kerstdag in 1987. Zowel het publiek als de critici waren weg van wat ze voorgeschoteld kregen. Bijgevolg bestelde de Britse staatsomroep een nieuwe reeks afleveringen van A Bit Of Fry And Laurie, die in 1989 de buis haalde. Deze serie zou de definitieve doorbraak worden voor het het populaire duo. Warner brengt de reeks nu voor het eerst uit op dvd, inclusief de eerder vernoemde kerstspecial.

Opvallend is hoe modern, verkwikkend en grappig de humor in de zeven episodes op deze disk nog is na twee decennia. Weinig komische genres verouderen immers zo snel als de sketchshow, dus is het een bijzonder compliment om Fry en Lauries werk ook in 2008 als relevant te omschrijven. In meer dan één opzicht waren zij hun tijd namelijk vooruit. Het duo speelt bijvoorbeeld voortdurend met het gegeven van de vierde wand en richt zich vaak midden in een sketch rechtstreeks tot het publiek of gaat in discussie met elkaar over de waarde van de humor die ze brengen. Daarnaast beroepen Fry en Laurie zich voortdurend op gevorderde woordspelletjes. Het maakt hun humor wat elitair, maar daarom niet minder grappig en doet denken aan de aanpak die Frasier tot zo'n eclatant succes maakte. Een derde principe dat de komieken keer op keer hanteren is dat van de vrije associatie. Wat ook de premisse van de sketch is, op het einde beland je gegarandeerd op een plek die je niet verwachtte.

Het eerste seizoen van A Bit Of Fry And Laurie begint op een hoge noot. De humor zit niet altijd even snor, maar het tempo is uitstekend en enkele sketches zullen je vast en zeker doen bulderlachen. Neem bijvoorbeeld de scène waarin Hugh Laurie plaatsneemt achter de piano om het liedje Mystery te brengen. Het blijkt een typisch sentimentele lovesong, waarin talloze redenen worden aangehaald waarom Laurie en de vrouw van wie hij houdt niet samen kunnen zijn. De exponentieel grotesker wordende redenen - gevat in een al even hilarisch rijmschema - zetten de lachspieren goed aan het werk. Nog zo'n voltreffers zijn de sketch waarin de politie geprivatiseerd wordt, een scène waarin een man klaagt over de geuren in een restaurant en het moment waarop een lepelbuiger à la Uri Geller opduikt.

De chemie tussen Hugh Laurie en Stephen Fry is de belangrijkste redenen voor het slagen van de show. Er is geen duidelijke taakverdeling tussen de twee - ze werken niet volgens het principe van aangever en afmaker - maar Fry neemt toch voornamelijk de uitgesproken taalgrappen voor zijn rekening, terwijl de conventionelere humor - met de nadruk op perfecte komische timing - het werkterrein van Laurie is. Het is wel de moeite waard te vermelden dat je als kijker eerder geneigd bent te lachen in de scènes waarin Laurie het voortouw neemt dan degene waarin Fry het hoge woord voert. Is het omdat Fry's humor net iets elitairder is? Is het omdat Laurie wat meer gevoel heeft voor het puren van humor uit kleine details? Waarschijnlijk is het een combinatie van beide. Naarmate de eerste reeks vordert, zorgt dat voor een discrepantie die opvallender en opvallender wordt, maar onvoldoende is om het uitgekiende evenwicht van de serie écht in de problemen te brengen.

Helaas gaat het met de algemene kwaliteit van de humor wel bergaf gedurende de zeven episodes. De beste grappen en vondsten zitten haast allemaal in de pilootaflevering en de eerste twee reguliere episodes. Daarna gniffel, lach en ginnegap je nog geregeld, maar nooit meer zo uitgebreid of gemeend als in de eerdere afleveringen. Personages die in meerdere sketches optreden, overtuigen evenmin en in de zoektocht naar originalteit vervalt het stel occasioneel in banaliteit. Dat is erg jammer, want het grote potentieel van de reeks wordt daardoor niet waargemaakt. Misschien dat de volgende drie seizoenen een sprong voorwaarts betekenen, maar deze eerste reeks krijgt voorlopig het predikaat 'net niet' opgeplakt.

BEELD EN GELUID
De videotapes van de jaren tachtig die als basis dienden voor deze transfer zorgen ervoor dat het beeld nooit een optimale kwaliteit bereikt. De meeste scènes ogen soft, met een matige scherpte, wisselvallige kleuren en zelden overtuigende zwartniveaus. Ook het contrast valt wat tegen, ook al is dat door de afwezigheid van duistere scènes minder opvallend. Het geluid staat in stereoformaat op de disk en stelt ronduit teleur. De dialogen worden weliswaar goed weergegeven (helder en verstaanbaar), maar de mix heeft grote problemen om een evenwicht te vinden tussen de dialogen, de lachband en de (zeldzame) achtergrondgeluiden en/of muziek.

EXTRA'S
De enige extra is de Cross-Promotionele Trailer voor andere titels uit de British Comedyreeks van de distributeur waarmee de disk opstart.

CONCLUSIE
De eerste reeks van A Bit Of Fry And Laurie bevat een aantal sketches die tot het beste behoren van wat de Britse televisie in de jaren tachtig voortbracht. Helaas gaan andere scènes volledig op hun bek en wreekt de onevenheid van het materiaal zich in de tweede helft van de reeks. Niettemin valt er genoeg te genieten om de reeks aan te bevelen aan anglofielen die graag lachen. Beeld en geluid zijn niet optimaal maar ook niet rotslecht. Een bonussectie is niet aanwezig op de schijf.