SERIE
The Secret Policeman's Ball is een reeks uit de hand gelopen benefietuitvoeringen waarbij enkele Britse komieken en cabaretiers enkele van hun bekendste sketches in het theater kwamen naspelen ten voordele van Amnesty International. Drijvende kracht achter de benefiet was John Cleese (Fawlty Towers) samen met producenten Martin Lewis en Peter Walker. De stukken optreden - er is nogal wat weggemonteerd - werden in het begin afgewisseld met zwartwitfootage van achter de schermen, waarin de castleden zich op hun optreden voorbereiden. De disks tonen netjes hoe door de televisiegeschiedenis heen Britse comedy is veranderd, en vooral jammer genoeg aan subtiliteit heeft ingeboet en een stuk brutaler en vulgairder is geworden. John Cleese's Michelangelo-sketch, waarbij hij voor de paus speelt die Michelangelo uitscheldt omdat er 28 apostelen en 3 christussen op zijn Laatste Avondmaal staat, staat tweemaal op de disks, éénmaal in de show van 1976 en éénmaal in die van 1989, waardoor het interessant wordt om de stijlverschillen naast elkaar te leggen.

Een deel van de sketches is ook buiten deze benefiet bekend geworden. In de show van 1976 hernemen John Cleese en Graham Chapman bijvoorbeeld hun dead parrot-sketch uit Monty Python, en de 1979-show bevat de memorabele scène van Rowan Atkinson die als hoofdmeester een naamlijst afroept. Enkele van de sketches zijn té Brits-surrealistisch om me een lach te ontlokken, of slaan werkelijk nergens op - met als absolute dieptepunt de maandstondenmoppen van de levende lijken Dawn French en Jennifer Saunders - of zijn danig vreselijk belegen zoals de verzameling rare verklaringen bij schadeclaims van verzekeringen uit de show uit 1982 die een baard heeft tot op de grond. Maar er zitten er wel een paar leuke bij, zoals die waarin John Cleese als advocaat erop staat om een lijk als getuige à décharge te ondervragen in de rechtbank. Cleese steelt wel meer de show in de sketches waar hij zijn opwachting maakt, alhoewel hij zoals in het nummertje als onvriendelijke boekgerkoper in de show uit 1977 (samen met zijn ex Connie Booth overigens) essentieel niets anders doet dan Basil Fawlty terug uit de kast halen. In de latere shows, zoals The Secret Policeman's Third Ball zijn ook de nieuwe generatie relschoppers zoals de poppenspelers van Spitting Image present, net als de zwarte komiek Lenny Henry die een heel leuk typetje neerzet waarin hij de modale bluesmuzikant op de hak neemt, en ook Fry en Laurie mogen in een neppe awardshow John Cleese - ze kennen zelfs zijn voornaam niet - een Zilveren Lul uitreiken, waarbij ze de gelegenheid nemen om hem een keer uitgebreid te beledigen voor wat hij middels Fawlty Towers het kijkend publiek heeft aangedaan.

Er paraderen ook een hoop komedieacteurs die in onze contreien nauwelijks gekend zijn, buiten in het selecte groepje dat de Britse humorprogramma's op de voet volgt. Sommige van de acts zijn gewoon niet leuk, zoals de travestiet die Dame Edna speelt, of al het pseudofilosofisch geleuter waar de tweede show, The Mermaid Frolics, van overloopt, maar langs de andere kant zijn er ook gerenommeerde acteurs als Peter Ustinov die maar wat graag hun medewerking aan de benefiet verlenen. Ook zijn er enkele unieke, niet eerder uitgegeven combinaties te zien: in The Secret Policeman's Ball uit 1979 zijn bijvoorbeeld Rowan Atkinson en John Cleese in één sketch te zien, waarin ze als nouveaux riches hun armoedige jeugd becommentariëren. Om wat afwisseling in het programma te krijgen, zitten er ook een paar muzikale optredens tussen de sketches door. Enkele van de muzikale nummers zijn bovendien niet ondertiteld en daardoor nauwelijks te begrijpen. Anderzijds zijn het niet de minsten die komen optreden: onder meer John Williams, Eric Clapton, Phil Collins, Mark Knopfler en Sting passeren de revue. In die mate zelfs dat de shows vanaf The Secret Policeman's Other Ball uit 1982 meer muzikale dan komische acts bevatten. Volledig in de lijn van het gedachtengoed van Amnesty komt Peter Gabriel in de show in 1987 Biko zingen, en er wordt ook ruimte gemaakt voor occasionele duetten; zo zingt Kate Bush, nochtans in één van de shows ervoor het mikpunt van een grap, in de voorlaatste show Running Up That Hill begeleid door David Gilmour van Pink Floyd.

INHOUD
Disk 1:
1. Pleasure At Her Majesty's (1976) - 71 min.
2. The Mermaid Frolics (1977) - 52 min.

Disk 2:
3. The Secret Policeman's Ball (1979) - 76 min.
4. The Secret Policeman's Other Ball (1982) - 55 min.

Disk 3:
5. The Secret Policeman's Third Ball (1987) - 55 min.
6. The Secret Policeman's Biggest Ball (1989) - 93 min.

BEELD EN GELUID
Ik ben er me ter dege van bewust dat het hier om oud en waardevol bronmateriaal gaat dat zeker nooit was bedoeld om op een digitaal home threatre-medium voor de toekomst bewaard te worden, maar absoluut bekeken kan ik hier toch echt geen onderscheiding voor uitreiken. Vooral de oudere shows komen recht van een bron die dertig jaar in de archieven van de BBC heeft liggen beschimmelen. Het beeld wordt geplaagd door veelvuldige beschadigingen, er zitten haren en vlekken op de transfer, er is een vuile rand zichtbaar, en hier en daar ontbreken zelfs een paar stukjes filmlas, zodat het op een film uit de oude doos lijkt. De kleuren zijn compleet onstabiel en de intensiteit schommelt als bij een oude video. Colour bleeding is eerder de regel dan de uitzondering. De kwaliteit wordt er wel beter op naarmate de shows recenter zijn. De Dolby Surround 2.0-track klinkt zeker in het eerste paar shows hol en richtingloos. Wanneer het publiek lacht wordt blijkbaar soms de piek van het volume in de opname-apparatuur bereikt, en alles daarboven klinkt afgevlakt. Daarna blijft het natuurlijk een ongepolijste track die in het theater van de eerste keer moest worden opgenomen, zonder een kans op een tweede take.

EXTRA'S
Het feit dat deze dvd's in een doosje zitten is het beste tegenbod...

CONCLUSIE
Allez, vooruit, omdat het voor een goed doel is een puntje extra voor de inhoud. De vormgeving is matig, maar dat is natuurlijk te wijten aan de ouderdom van het bronmateriaal.