De succesvolle regisseur Pablo Quintero (Eusebio Poncela) is verliefd op Juan. Maar de veertiger beseft dat de veel jongere kerel niet dezelfde gevoelens koestert voor hem. Juan (Miguel Molina) besluit om een tijdje uit beeld te verdwijnen en belooft regelmatig te schrijven. Maar z’n eerste briefkaart is afstandelijk en ontgoochelend en dus stuurt Pablo hem een zelfgeschreven liefdesbrief met het verzoek die te ondertekenen en terug te sturen. Op die manier krijgt hij dan toch de brief die hij van Juan zo graag wil ontvangen. In Madrid stort Pablo zich ondertussen op coke en jonge mannen, want als BS - Bekende Spanjaard – ligt hij goed in de markt in het milieu. Op de kermis ontmoet hij Antonio (Antonio Banderas), een iets oudere jongen die beweert het niet met mannen te doen, maar die een paar dagen later bij Pablo aanbelt met de boodschap dat hij verliefd is. Pablo belooft niets, ondanks z’n leeftijd vlindert hij graag, maar zo heeft Antonio het niet begrepen en als hij de fingeerde brief van Juan onder ogen krijgt, wordt hij jaloers en pisnijdig en besluit hij er alles aan te doen om Juan uit te schakelen.

 

 

Naast dit centrale thema ontwikkelt Pedro Almodóvar een aantal nevenverhalen waarin – uiteraard – een bonte verzameling outcasts voor het mooie weer mag zorgen. Tina, Pablo’s jonger zus, is het belangrijkste nevenpersonage en actrice Carmen Maura mag haar beste beentje voorzetten om zich geloofwaardig te maken als transseksueel, want, geboren als jongen, is ze later omgebouwd. Ondertussen heeft ze de jonge Ada (Manuela Velasco) onder haar hoede genomen, het dochtertje van haar vriendin Ada (Almodóvar maakt het graag ingewikkeld), die ergens in het buitenland een nieuwe verovering heeft gemaakt en dus geen tijd heeft voor andere beslommeringen. De rol van Ada (de moeder) wordt gespeeld door Bibí Andersen, in het ware leven een transseksueel. Wat Almodóvar er allemaal mee bedoelt, het is onduidelijk, maar hem kennende heeft het uiteraard allemaal betekenis. De relatie tussen Pablo en Tina is trouwens problematisch en dat heeft te maken met hun gescheiden opvoeding, hij bij z’n moeder in Madrid, zij bij haar vader in Marokko (waar de ombouw is uitgevoerd). Almodóvar houdt een paar onopgehelderde familiegeheimen achter de hand die in het tweede deel van de film langzaam onthuld worden.  
 

 
 

In La Ley Del Deseo serveert de Spaanse regisseur à volonté geliefde onderwerpen als homoseksualiteit, onduidelijk geslachtelijkheid, promiscuïteit, druggebruik en verwarde intermenselijke relaties. Hoewel zijn personages niet altijd herkenbaar zijn als normale individuen, zijn ze toch altijd sympathiek. Zo is Tina, ondanks haar aparte persoonlijkheid en haar opvliegend karakter, een goede ersatzmoeder voor Ada en is Antonio, ondanks zijn jaloerse inborst en zijn koele berekendheid, niet echt een misdadiger. Dat heeft te maken met de stijl die Almodóvar hanteert: La Ley Del Deseo balanceert voortdurend op het smalle koord tussen comedy en drama, waarbij grappige en surrealistische fragmenten zonder veel omhaal uitmonden in aandoenlijke en emotionerende situaties, om vervolgens weer helemaal de andere richting in te gaan. Van de kijker vraagt het een zekere mentale soepelheid; anderzijds presenteert Almodóvar het allemaal op een dusdanig vanzelfsprekende manier, dat zelfs de grootste twijfelaar beslist overstag gaat.
 

 

De regisseur is op z’n best wanneer hij z’n exotische personages met mekaar confronteert. Het zorgt voor verrassende effecten, emotie en humor, ook op momenten dat zijn verhaal nauwelijks opschiet. Maar zoals duidelijk wordt in La Ley Del Deseo gaat een stuk van de stevigheid van zijn scenario verloren wanneer hij er bewust voor kiest om zijn verhaal langs herkenbare paden te leiden, in dit geval van komedie naar thriller, waarbij de onderliggende structuur zichtbaar wordt, wat ten koste gaat van de sfeer en in dit geval zelfs van de geloofwaardigheid. Het ware beter geweest om voor de afwikkeling van de driehoeksverhouding tussen Pablo, Juan en Antonio een minder drastische oplossing te kiezen en het comedygehalte tenminste gedeeltelijk te bewaren. Desondanks blijft deze film grotendeels overeind, met uitmuntende vertolkingen van Carmen Maura en Antonio Banderas. 

Het beeld is goed, zij het met af en toe een iets te grove korrel, wellicht het gevolg van de transfer op een single layer disc. De kleuren zijn uitbundig en het aantal ongerechtigheden is verwaarloosbaar. De soundtrack wordt zoals vanouds gedomineerd door Spaanse canciones uit de jaren veertig en vijftig die voor de typische Almodóvar-sfeer zorgen. Het geluid staat in een eenvoudige stereoversie, maar meer heeft deze film ook niet nodig.
 

In de afdeling extra’s niet veel soeps: drie Andere Trailers, voor o.a. La Mala Educación en Kika.

La Ley Del Deseo heeft een hoog comedy- en thrillergehalte. De eerste helft van de film is heel sterk, daarna hapert de voortgang en wordt de pen van de scenarist duidelijk voelbaar in de gezochte dramatische en thrillerachtige afwikkeling. De sterke vertolkingen van Carmen Maura en Antonio Banderas maken evenwel heel veel goed. De afdeling extra’s stelt jammer genoeg niet zoveel voor.