Christian Markelli (Wes Ramsey), kelner in restaurant Lila’s, is een mooie en populaire jongen. In L.A. vindt hij regelmatig kerels voor een nachtje spannende en vrijblijvende seks. Op een ochtend loopt hij Aaron Davis (Steve Sandvoss) tegen het lijf, een aantrekkelijke, maar wat timide jongen die bij de buren intrekt: een gezelschap van vier Mormoonse mannen die de rest van wereld over God vertellen tijdens een tweejarig inwijdingsritueel dat moet uitmonden in de functie van priester. De jongens, zgn. elders (ouderlingen), mogen in die periode geen contact hebben met hun ouders of familie, ze mogen niet drinken of roken, geen feestjes bezoeken, geen contact hebben met meisjes, geen tv kijken en zelfs hun naam niet bekend maken aan buitenstaanders. Christian is weg van de nieuwkomer, maar zijn collega’s bij Lila’s verwedden er 50 dollar op dat hij Aaron de Mormoon niet kan versieren binnen de veertien dagen. Z’n collega-kelder Andrew vertelt hem over een Mormoons homovriendje dat na ontdekking door z’n ouders in een instelling werd gestopt om te genezen.

 

Christian waagt z’n kans en klopt bij de buren aan met een sixpack ter verwelkoming, maar Aaron en zijn medestudenten reageren afwijzend en zetten hem zonder meer aan de deur. Bij een tweede poging merkt Christian dat Aaron niet ongevoelig is voor zijn avances, maar opnieuw krijgt hij de deksel op de neus: Aaron vindt hem oppervlakkig, vrijblijvend en hij wil niet z’n zoveelste verovering zijn. Alsof hem een spiegel is voorgehouden, bezint Christian zich over zijn manier van leven en neemt zich voor om zich te beteren. Maar hij lijkt niet voor het geluk geboren: een paar dagen later wordt hij door de Mormoonse roommates betrapt tijdens een bijna geslaagde poging om Aaron te verleiden. Het resultaat laat zich raden: Aaron wordt naar huis gestuurd, naar Idaho, waar hem wellicht een zware sanctie wacht, want Mormonen en homoseksualiteit, dat wordt nooit wat. Christian vliegt naar Salt Lake City waar Aaron een tussenstop heeft van vijf uur, om hem zijn liefde te bekennen, maar na een zwoele nacht is Aaron de volgende ochtend verdwenen. Christian keert terug naar L.A. en probeert de hele affaire te vergeten, maar dat lukt hem niet. Na een lange zoektocht krijgt hij uiteindelijk Aarons moeder aan de telefoon die hem vertelt dat Aaron de hand aan zichzelf heeft geslagen en dat hij, Christian, de schuld draagt voor het feit dat ze haar zoon kwijt is.

 

 

Liefhebbers van gayscomedy’s als Eating Out en Eating Out 2: Sloppy Seconds komen vast aan hun trekken met deze Latter Days, een soortgelijke productie met mooie jongens en meisjes, gedurfd en met zgn. cool taalgebruik, een liefdesrelatie tussen twee kerels die maar moeizaam en via tal van misverstanden tot stand komt en een vriendinnetje dat het hoofdpersonage probeert in te tomen of het net stimuleert om achter de man van zijn leven aan te gaan. Het is vaak komisch en grappig, een beetje stout, een beetje bloot, maar het scenario is weinig geloofwaardig en als kijker moet je een drempeltje over vooraleer je op de goede golflengte zit. Maar eens dat probleem opgelost, staat er niets nog een aangename kijkervaring in de weg en heb je af een toe beslist een grote zakdoek nodig, want regisseur C. Jay Cox schrikt niet terug voor enkele flinke porties emotie en sentiment. Grandly romantic, schreef de New York Times bij de release van de film in de States en de Los Angeles Times reageerde gevat met A sweepingly romantic story, en dat is precies wat u krijgt met hier en daar een vleugje seks, een veegje losbandigheid en gekruid met af en toe wat rock’n roll.

 

Net zoals in Eating Out 1 & 2 is er in Latter Days sprake van een zekere mate van overacting dat we kennen uit populaire Amerikaanse soaps, gecombineerd met zgn. gewaagde en spitse oneliners. Op holebifestivals oogst dit gaysonspeedgenre veel succes, getuige de vloed van positieve commentaren en publieksprijzen waarmee de productie overladen is in de voorbije jaren, maar van enige diepgang is nauwelijks sprake. Het blijft allemaal heel erg aan de oppervlakte en het beklijft nauwelijks. Mocht dit een film over een jongen en een meisje zijn, dan was er wellicht nauwelijks interesse voor, want daarvoor volgt dit scenario te veel de platgetreden paden van het genre.

 

 

De beeldkwaliteit is goed. Het anamorfisch 1.85:1-beeld is scherp en gedetailleerd. De buitenscènes baden in gefilterd licht van een Californische herfst, de interieuropnamen zijn minder fel, met warme kleuren van bruin over blauw en zijdelings licht. De track is zo goed als puntgaaf. Het geluid staat in 2.0, doch de soms heftige popsongs zorgen voor de nodige ambiance en geven punch aan de soundtrack. De geluiden zitten uiteraard vooraan, met een lichte surround in hardere fragmenten en een zuinige subwoofer, behalve wanneer de muziek gaat bonken.

De Originele Bioscooptrailer en een aantal Andere Trailers uit het Homescreen-aanbod.

 

Latter Days van regisseur C. Jay Fox tapt uit een bekend vaatje waarmee op holebifestivals uitstekend wordt gescoord. Het is vooral een ontroerende film, een beetje gechargeerd en te sentimenteel bij momenten, maar liefhebbers zullen ervan smullen. Het scenario is gewoontjes en weinig origineel, de acteerprestaties kunnen ermee door, de technische kwaliteit is evenwel uitstekend, de bonussectie bevat weinig bruikbaars.