FILM
De politie van Montreal roept de hulp in van de Amerikaanse profiler Illeana Scott (Angelina Jolie) om een reeks onopgeloste moorden op te helderen, waarvan laatst nog een slachtoffer is teruggevonden op een bouwwerf. Het onderzoek komt in een stroomversnelling wanneer er opnieuw een gelijkaardige moord gebeurt en er ditmaal een getuige is, de kunsthandelaar James Costa (Ethan Hawke). Door zijn tekentalent kan Costa een robotfoto samenstellen van de vermoedelijke dader. Bovendien heeft de onbekende seriemoordenaar plots een naam: Martin Asher. Zijn moeder (Gena Rowlands) heeft namelijk haar zoon op de veerboot gezien, wat een sterke stunt is aangezien haar zoon al jaren dood gewaand wordt. Illeana vermoedt dat Asher gedurende al die jaren de identiteit van de achtereenvolgende slachtoffers heeft overgenomen. Ze beseft echter ook dat, nu Costa hem geïdentificeerd heeft, de jonge kunstenaar met stip op één is terecht gekomen op de hit list van Asher.

Beste Angelina.
Mag ik Angelina zeggen?
Beste Angelina dus.

Uw vrouwelijke verschijning op het witte doek heeft me al vaak kunnen bekoren. Ondanks het feit dat u volgetatoeëerd staat als de graffiti op elk willekeurig bushokje in de Stille Kempen waar maar één keer per week een openbaar vervoermiddel passeert, weten de regisseurs u telkens zo goed bij te schminken dat u er postfris uitziet, en niet als een afgewezen lot uit een spookhuisattractie uit Plopsaland, zoals een niet-gelicenseerde fotograaf u wel eens in een onbewaakt moment op het strand van Ibiza durft exposeren. We begrijpen dan ook volkomen dat Bat Prut of hoe dat aanhangsel van u ook mag heten, een lucky bastard is die u best wel in uw ietwat excentrieke sterken wil volgen en uw Panini-album vol geadopteerde kindjes wil helpen vervolledigen. U bent best wel een actrice met een ernstige reputatie. Ik bedoel: u heeft een Oscar op zak voor uw rol in Girl Interrupted, niet onterecht, en alhoewel u zich ook wel eens laat verleiden tot popcornflicks als de Tomb Raider-films - waarover overigens geen kwaad woord, alleen al voor het wetsuit - zien we u ook terug in films als Alexander waarin u - vergeeft u me de onbeschaamdheid - een voorkeur heeft voor bitchy rollen. Maar dat is geen kritiek; per slot van rekening kan er maar één de grootste bitch zijn, en waarom dan u niet?

Ik weet daarom niet zo goed of de rol van doodbraaf profilertje, vers van de kadettenschool in Quantico, wel bij uw imago past. Vooreerst hebt u zich voor deze film laten regisseren door DJ Caruso, wiens naargeestige sfeer we in zijn vorige films als The Salton Sea en enkele afleveringen van The Shield, terugvonden, een sfeer die we bijna als watermerk ook terugvinden in deze Taking Lives. Om de film een authentiek trekje te geven, heeft Caruso voor de Canadese cast een beroep gedaan op enkele Franssprekende collega's van u zoals Olivier Martinez, Tchéky Karyo en Jean‑Hugues Anglade. Een deel van de dialogen zijn zelfs in het Frans, en er wordt zelfs een grap rond geweven wanneer blijkt dat het personage dat u, mevrouw Jolie, vertolkt, tegen de verwachting van de seksistische zwijnen in, Frans blijkt te spreken. Complimenten voor uw uitspraak overigens. We zeggen nu wel "grap", maar veel valt er in deze film niet af te lachen. Mevrouw Jolie, u hebt zich laten casten in zowat de grootst gemene deler van Se7en, The Silence Of The Lambs, The X-Files en met wat verbeeldingsvermogen de films van M. Night Shyamalan; het geheel is iets minder luguber dan de twee eerstgenoemde, alhoewel in deze director's cut de verminkte smoelen niet van de poes zijn. Uw personage, Illeana Scott, heeft u wel erg veel laten inspireren door Dana Scully. Originaliteit is ver te zoeken dus, maar toch weet uw dierbare regisseur het juiste grimmige sfeertje op te roepen om dan vervolgens de kijkers een paar keer goed te laten schrikken.  Maar fuck that, waarschijnlijk zou zonder uw naam op de affiche geen hond zijn komen kijken. Het weerwerk dat u krijg moet voornamelijk komen van Ethan Hawke, die soms een beetje overacteert maar toch best goed gecast is, en Kiefer Sutherland, naar wie we niet meer kunnen kijken zonder aan Jack Bauer te denken.

U hebt zich een film laten aanpraten die wel beschikt over de juiste sfeer, maar helaas niet over het origineelste scenario aller tijden, maar toch weet uw regisseur anderhalf uur de spanning erin te houden. Wat echter bovengemeen knap is, is dat u ondanks uw belofte dat u het niet meer ging doen, uw twee voornaamste hulpstukken in al hun pracht laat bewonderen, en dat zonder de tussenkomst van de paparazzi die Cannes overspoelen. Dat u bovendien kan fingeren botergeil te worden in de armen van Ethan Hawke pleit dan weer voor uw carrière als actrice met een grote A.

Mevrouw Jolie, ik zou eens flink overwegen om eens een tattoo removal shop binnen te wandelen. Met laserstralen kan men tegenwoordig wonderen doen, en vooral ziet u er gewoon smakelijker uit zonder.

Dag mevrouw Jolie. De groeten aan mijnheer Jolie.

BEELD EN GELUID
Taking Lives is een donkere en vage film die toch wordt gepresenteerd met een scherpte en een contrast die aanvaardbaar zijn. De kleuren zijn wat onderdrukt maar voldoende stabiel, zoals de overmatig gelakte nagels van Gena Rowlands en de helblauwe lucht boven het optrekje waar Jolie zich in het einde van de film heeft teruggetrokken. De details in de textuur zijn alleszins een stap in de goeie richting. Toch is het geheel niet vrij van enkele onvolkomenheden: op egale kleurvlakken is er nogal eens macroblocking waar te nemen, en de scherpte is soms wat té nadrukkelijk bijgewerkt. Laten we het erop houden dat men bij de postproductie voor de Blu-ray beter op andere details had gelet dan zich alleen te focusen op dit éne issue. De milde vorm van grain nemen we er dan maar bij als horend bij de atmosfeer van de film. Laat er geen misverstand over bestaan: de Blu-raybeeldpresentatie overtreft die van de dvd, maar er had wat meer overschot mogen zijn. De Amerikaanse versie biedt een keuze tussen een Dolby TrueHD 5.1-track en een conventionele Dolby Digital 5.1, die identiek is aan de dvd-track. De geluidstrack brengt wat ambiënt leven in de brouwerij: wanneer Jolie met een collega door de straten van een Quebecaans stadje wandelt hoor je de vogeltjes in de achtergrond fluiten en galmt er een beiaard, en zou je zo het pittoreske plaatje willen binnenstappen. De achtergrondspeakers krijgen echter niet te veel volume te verwerken, wat niet per se hoeft; het laten kraken van een oud huis kan al voldoende zijn om een spookachtige atmosgeer te krijgen. D'r wordt een paar keer flink uitgehaald om de kijker op de kast te jagen, en door de geluidsondersteuning lukt dat ook aardig. De soundtrack van Philip Glass is zeker niet mijn favoriet.

EXTRA'S
Alle extra's van de dvd-versie zijn overgenomen, behalve om evidente redenen de verwijderde scènes, omdat we hier de director's cut gepresenteerd krijgen. Het bonusmateriaal bevat eerst en vooral een 21 minuten durende documentaire "Crime Lab: A Taking Lives Documentary", die in vier stukjes werd gehakt en die U met een play all-functie weer aan elkaar mag lijmen. We vonden de inhoud nogal (zelf)bewierokend, en het ontbreken van deze feature zou zeker geen substantieel gemis geweest zijn. Tot slot vinden we nog een trailer en een 3 minuten filmpje met bloopers op deze disc terug.

CONCLUSIE
Taking Lives is voldoende voor een avondje spannend vermaak, maar regisseur DJ Caruso is wel érg sterk bezig geweest met bij de concurrentie ideeën te pikken, en zal dus met deze film alweer geen potten breken. Wie nog het meeste van deze film zullen kunnen genieten, zijn de onvoorwaardelijke fans van Angelina Jolie. Officieel de meest sexy nog levende vrouw, dus. De Blu-ray is vooral een verbetering op gebied van geluid, én is het enige medium waar de director's cut op te krijgen is met Nederlandse ondertitels. Jammer genoeg zal de film eerder de annalen ingaan omwille van de éne stomende scène dan voor de rest van de toch wel onderhoudende thriller.