Philip Benjamin ontmoet in een bar de goeduitziende Elliot. Het is liefde op het eerste gezicht. Ze kunnen het goed met elkaar vinden en Philip besluit dat het moment gekomen is om z’n ouders, Owen en Rose, sinds meer dan dertig jaar getrouwd, te vertellen dat hij gay is. Z’n moeder schrikt en meent dat haar zoon z’n geheimen misschien beter voor zich kan houden, dat iedereen wel een geheim heeft, maar dat sommige dingen beter onuitgesproken blijven. Ik wil me niet m’n hele leven verbergen, zegt Philip, trouwen en kinderen krijgen en over dertig jaar spijt hebben omdat ik m’n leven heb laten passeren. Z’n moeder schudt het hoofd. We hebben wat tijd nodig, zegt ze gelaten, je moet ons wat tijd gunnen. Zijn vader zwijgt.

 


De relatie met Elliot draait uit op een conflict. Die weet niet of er een toekomst is voor hem en Philip. Een paar dagen later verdwijnt hij naar Parijs en laat z’n ontgoochelde vriend in Londen achter. Tijdens een etentje met z’n vader vertelt Philip ronduit over zijn homoseksualiteit, over zijn vriendjes op school, over een bezoekje aan een pornobioscoop waar hij het voor het eerst met een man deed, over Elliot. Z’n vader nodigt hem uit voor een dineetje met een collega van de universiteit van wie hij meent dat hij wellicht homo is. Misschien is hij iemand voor jou, suggereert hij z’n zoon. Een paar dagen later zit het gezelschap bij de Benjamins aan tafel. Rose heeft voor lasagne gezorgd. Owen is in een goede bui, Philip maakt kennis met z’n vaders collega, een niet onaantrekkelijke Amerikaan met een passie voor Proust. Rose merkt hoe haar echtgenoot zich inspant om het de gast naar z’n zin te maken. Na afloop is het weer stil in huis. Je stemming slaat gauw om, merkt ze op, wanneer bij stilzwijgend en in gedachten verzonken op de bank zit. Owen zucht en beweert een beetje moe te zijn, maar eigenlijk is hij van de kaart sinds z’n zoon hem over z’n homoseksualiteit heeft verteld. Als ie een paar dagen later heel laat thuiskomt en Rose in de kamer aantreft, ongerust over zijn lange uitblijven en een beetje boos, is het tijd voor een bekentenis. Hoeveel weet je?, vraagt hij met zweet in z’n handen. Ik weet alles, antwoordt z’n echtgenote terwijl ze hem strak aankijkt.

 

The Lost Language of Cranes is de verfilming van het gelijknamige boek van de Amerikaanse schrijver David Leavitt, een verhaal over volwassen worden, over het accepteren van de eigen identiteit en over de verscheurende keuzes die mensen soms moeten maken. Regisseur Nigel Finch heeft uit Leavitts roman de essentie overgehouden en vertelt op een indringend manier over de emotionele en mentale crisis van zijn hoofdpersonages Philip en Owen Benjamin. De film, gedraaid in opdracht van de BBC, was in 1991 z’n tijd ruim vooruit, want Nigel Finch heeft het niet over aids of promiscuïteit, maar over de angsten en trauma’s van homoseksuele mannen op zoek naar geborgenheid en acceptatie. Dertiger Philip is op zoek naar liefde en warmte, maar die kan hij maar moeilijk vinden, want de man op wie hij verliefd wordt is niet in staat tot een permanente en hechte relatie. Tegelijk opteert hij voor een normaal leven en dus kiest hij om zich niet langer te verstoppen. Dat hij met zijn bekentenis de relatie van zijn ouders ondersteboven haalt, dat heeft hij niet kunnen vermoeden; dat hij zijn vader dwingt om zelf een keuze te maken die hij een leven lang heeft uitgesteld, dat komt niet bij hem op.

 

 

The Lost Language of Cranes veroorzaakte destijds een schandaal in Engeland, want voor het eerst werd het thema homoseksualiteit op een gedurfde en normale manier onder de aandacht gebracht, waarbij de coming out van homomannen op een eerlijke en pakkende manier werd verwoord. Angus Macfadyen (als Philip) levert een sterke en geloofwaardige prestatie, maar Brian Cox (als Owen) is degene die de pijn en het verdriet pas echt voelbaar maakt. Zijn prestatie is zonder meer indrukwekkend en beklijvend en hij maakt het dilemma van een oudere man tussen huwelijkstrouw en seksuele geaardheid op een nooit eerder getoonde wijze zichtbaar. Eileen Atkins (als Rose) is de getormenteerde echtgenote die de bui al heel lang heeft zien hangen en ze belichaamt het bittere lot dat het leven soms in petto heeft. Ze heeft tot nog toe gezwegen voor de goede zaak, als een struisvogel met z’n kop in het zand, maar ze beseft dat haar leven en haar huwelijk nu een totaal nieuwe fase ingaan. Atkins toont de kijker de teleurstelling en de ontgoocheling van Rose in wier binnenste een strijd woedt tussen eergevoel, eigenliefde en medelijden. Ik zal weggaan als jij dat wilt, zegt Owen, maar ik zou liever blijven. Ook hij is te oud om helemaal opnieuw te beginnen, maar hij begrijpt haar ontreddering, haar angst voor het onbekende, want hij voelt zich net zo.

De aanvangscène van de film is grauw en grofkorrelig, maar dat is een bewuste keuze voor een zijdelingse verhaallijn die voor de rest geen impact heeft op de voortgang van het verhaal, zij het dat ze de titel van de film levert en er metaforen denkbaar zijn tussen het figuurtje dat na-aapt wat het buiten ziet en Owen Benjamin die z’n hele leven de voorgeschreven spelregels gevolgd heeft. Nadien trekt de kleur bij en wordt The Lost Language of Cranes een aantrekkelijk film met zachte tinten en fijne kleuren, meestal bruinachtig en beige in de binnenscènes, blauw en zwart voor de nachtbeelden, realistisch en opgewekt voor de dagscènes. Jammer van de storende witte puntjes en de vlekjes af en toe, want voor de rest is dit een zeer bekijkbare film.

Als extra bevat deze dvd Andere Trailers uit het Homescreen-aanbod.

The Lost Language of Cranes presenteert zich aanvankelijk als een doordeweekse en onopvallende gay movie, maar na verloop van een kwartiertje komen verschillende draadjes bij elkaar en blijkt er duidelijk meer aan de hand te zijn dan wat jeugdig ldvd en hitsig rampetampen. David Leavitt heeft voor de lezer een pakkend verhaal in petto over coming out op latere leeftijd en regisseur Nigel Finch verfilmt het thema op een aantrekkelijke en inhoudelijk boeiende manier met verzorgde hoofdpersonages en meer dan voldoende diepgang waardoor de kijker zich moeiteloos met de karakters kan identificeren. Dit is een holebifilm voor grown ups en voor eenieder die zich door de problematiek aangesproken voelt.