In The Banquet vertelt regisseur Feng Xiaogang (A World Without Theeves, 2004) een verhaal uit het China van de tiende eeuw van onze tijdrekening. De machtige Tang-dynastie is ten val gekomen en sindsdien heerst er chaos. In de zgn. periode van de Vijf Dynastieën en de Tien Koninkrijken heerst een keizer over het onmetelijke land. Zijn jongere broer Li heeft evenwel ambities en brengt hem om het leven met het gif van een schorpioen. Hij dwingt Wan, de weduwe van de vermoorde keizer, tot een huwelijk en stuurt een militie naar een buitengewest om kroonpretendent Wu Luan - zoon van de vermoorde keizer en stiefzoon van diens echtgenote de keizerin - te doden. Doch de jonge weduwe heeft zijn plan doorzien en ze stuurt een bode om haar geliefde te waarschuwen. Jawel, u hoort het goed, haar geliefde, want vóór haar verplichte huwelijk met de eerste keizer, was ze de minnares van diens zoon Wu Luan. De aanslag mislukt en de kroonprins keert incognito terug naar het keizerlijke hof. Ondertussen wordt de jonge weduwe door haar echtgenoot tot keizerin gekroond. Maar haar toewijding is geveinsd. Ze is uit op wraak en smeedt plannen om haar echtgenoot te vergiftigen. Tegelijk worden er ook op andere plekken in het gigantische keizerlijke paleis plannen gemaakt om vijanden een kopje kleiner te maken. Het plan van de keizerin om haar echtgenoot te doden en zelf aan de macht te komen, zal uiteindelijk slagen, maar niet alleen haar vijanden, ook haar geliefde en zijzelf zullen een hoge prijs betalen.

 

Het scenario van The Banquet is gebaseerd op de wraaktragedie Hamlet (1600-02) van William Shakespeare, een toneelstuk over de koning van Denemarken die wordt vermoord door zijn broer Claudius. Die eist vervolgens koningstroon op en trouwt met de weduwe van zijn broer, waardoor hij de stiefvader van diens zoon Hamlet wordt. Regisseur Feng Xiaogang legt andere klemtonen en hij kleedt het verhaal in met typisch Chinese elementen, waardoor niets nog laat vermoeden dat het hier niet om een authentiek en waar gebeurd Chinees historisch feit zou gaan. Want wat de toeschouwer te zien krijgt behoort tot het schitterendste wat ooit in dit genre is gerealiseerd: overdadige kostumering, fascinerende zwaardgevechten en indrukwekkende special effects maken van The Banquet een adembenemende vertelling over liefde en wraak in een haast sprookjesachtige wereld. Uiteraard vloeit het bloed met beken en zijn de gewelddadige confrontaties weinig verhullend en zelfs zonder meer gruwelijk bij momenten, tegelijk zijn het immens mooie balletten die puntgaaf zijn geregisseerd en gechoreografeerd en die bovendien prachtig in beeld zijn gebracht. De zwaardvechters zweven door de lucht en maken halsbrekende bewegingen alsof de zwaartekracht om hunnentwille tijdelijk is opgeheven. De regisseur vertraagt z’n opnamen zodat de toeschouwer de pijlen van de boogschutters makkelijk kan volgen in de richting van het doel en even lijkt de tijd stil te staan of tenminste af te remmen als de soldaten in slow motion om elkaar heen draaien, zich wentelen en langzaam hun wapens richten. Als ze doel treffen versnelt hij het tempo om de impact te accentueren en het effect uit te vergroten, gesteund door een efficiënte geluidsband die via alle kanalen door de huiskamer scheurt.

 

The Banquet is overigens niet louter oorlog en geweld. Feng Xiaogang maakt ook bloedmooie opnamen van mimedansers, van onwezenlijke figuren in witte kimono’s, verborgen achter witte maskers, traag bewegend als in trance, aarzelend, lijdend in een wondermooie omgeving van groen en bruin. Het daaropvolgend gevecht is barbaars en mensonterend, met dode lichamen vol gapende wonden, terwijl de maskers gewoon blijven lachen alsof ze de dood grijnzend in de ogen kijken. Voor de paleisscènes zijn grote middelen ingezet: onmetelijke vertrekken, honderden figuren en grote groepen soldaten, allemaal digitaal gegenereerd om de illusie van macht en onvoorstelbare pracht compleet te maken. Het effect is bij momenten verbluffend, zoals destijds in Curse of the Golden Flower (2006) van Fengs landgenoot Zhang Yimou.

 

Jammer genoeg is het scenario van The Banquet een stuk minder boeiend dan de aanblik van de film laat vermoeden. Het verhaal valt in de tweede helft van de film regelmatig stil voor lange dialoogscènes en de structuur van het verhaal – inclusief de intriges – is bij momenten moeilijk te volgen. 131 minuten worden op die manier een iets té lange zit waardoor de neiging ontstaat om de afstandbediening te gebruiken op zoek naar de volgenden gevechtscène (die zeldzaam zijn in het tweede uur van de film). Niets is dodelijker voor een productie dan het gevoel dat hij begint te vervelen. In dat verband is het een teken aan de wand dat de film vele malen bekroond werd in Azië, maar in onze contreien niet meer dan een speciale vermelding kreeg op het Filmfestival van Venetië.

De acteerprestaties zijn overwegend goed. Ziyi Zhang is ondertussen geen onbekende meer in West-Europa. U kon haar aan het werk zien in Memoirs of a Geisha (2006) van regisseur Rob Marshall, in 2046 van regisseur Wong Kar Wai (2004) en in de prachtige films  House of the Flying Dagggers (2004) en Hero (2002), allebei van regisseur Zhang Yimou. In The Banquet speelt ze de geraffineerde keizerin Wan die niets of niemand ontziet in een poging om de absolute macht te verwerven. Ze heeft echter geen rekening gehouden met de mogelijke wraak van de geest van de overleden keizer. Acteur You Ge (A World Without Thieves, 2004) heeft inmiddels een carrière van meer dan 25 jaar achter de rug en houdt het bij een rustige en sobere interpretatie van keizer Li. Daniel Wu (Wu Luan), in Azië niet minder dan een superster, speelt een cruciale rol in het verhaal, maar we zien hem uiteindelijk in heel wat minder scènes aan het werk dan bijv. Ziyi Zhang. Hij is de getormenteerde kroonprins, degene die moet vechten voor zijn rechten en die verscheurt wordt door een onmogelijk keuze.

 

 

De beeldkwaliteit van The Banquet is – hoe kan het anders – bijzonder goed, zonder storende ongerechtigheden of andere tekortkomingen. De kleuren zijn veelzijdig en heftig, ook in de donkere scènes. Alle soorten licht in verschillende omstandigheden maken van deze film een meer dan aangename kijkbeurt. Het zwartniveau is in orde en de details gaan nooit verloren in de veelheid van vormen en tinten. De special effects zijn zonder meer indrukwekkend, zowel inzake de martialarts- als wat betreft de digitale opbouw van de panoramische scènes. Bijna vergeten, maar gelukkig zijn er alerte DvdInfo-collega's om erop te wijzen dat de originel versie van The Banquet in een 2.35:1-versie staat. DFW beperkt zich op deze dvd tot een ingekort 1.78:1-beeldformaat, wat uiteraard jammer is voor de vele ruime opnamen en de indrukwekkende gevechtsscènes met heel veel personages. Dat kost punten.

De prachtige muziek is van de hand van de internationaal gewaardeerde Chinese componist Tan Dun (Crouching Tiger, Hidden Dragon, 2000), met zijn landgenoot Lang Lang aan de vleugelpiano. De geluidseffecten tijdens de zwaardgevechten zijn buitengewoon spectaculair en voor bezitters van een home theater is The Banquet dan ook puur genieten met de knop gevaarlijk naar rechts.

 

Jammer genoeg geen extra’s, maar dat hoeft niet te verbazen, want deze dvd wordt geramsjt voor minder dan 3 euro!

 

The Banquet van de Chinese Regisseur Feng Xiaogang is technisch een indrukwekkende prestatie en visueel een streling voor het oog. Inhoudelijk is er minder goed nieuws, want ondanks een stevig stramien (Hamlet van Shakespeare) is het verhaal dat de regisseur vertelt bij momenten oninteressant, onduidelijk en zelfs langdradig en daar kunnen de prachtige gevechtsscènes en de bloedmooie paleisscènes niet veel aan veranderen. Jammer van het versmalde beeldformaat, want precies dat draagt bij tot de adembenemende visuele kracht van een dergelijke film. Ook de bonussectie stelt teleur.